Od lat gromadzi się wokół mnie zacne grono Czytelników. Widać to na moim profilu na Facebooku, gdzie liczba i jakość interakcji – tych wszystkich merytorycznych komentarzy i opinii – składa się na istotną wartość dodaną. Jako lider tej społeczności mam poczucie, że robię coś wartościowego.
I zamierzam robić to dalej. Bez presji innej niż czas (z którą jestem zaprzyjaźniony), bez dręczącej myśli, że zaniedbuję inne obowiązki, bez „dobrych rad” typu: „ale znajdź jakiś inny temat, bo Ukraina już ludzi nie interesuje. Od wojska też pozwól im odpocząć”. Poznałem "DNA wojny", specjalizuję się w polityce obronnej, rzucam na to wszystko refleksję socjologiczną; wiem, że na dłuższą metę nie jest to oferta dla masowego Czytelnika, ale dla "moich" już owszem. Będą więc kolejne artykuły, będzie książka, potem zapewne następna, na poważnie rozważam pracę głosem i obrazem. Ale potrzebuję w tym Waszej pomocy, Was jako Patronów. Pięknie dziękuję za wszystkie donacje i obiecuję (słowami jednego z moich dobrych kolegów): będzie furczeć!
Tym zaś, którzy dopiero mnie poznają, przedstawiam krótkie bio:
Nazywają mnie „pierwszym polskim blogerem wojennym”. W mediach - przede wszystkim ogólnopolskich - pracuję od 2000 r., obecnie jestem freelancerem, autorem blogu bezkamuflazu.pl. Udzielam się także jako wolontariusz w Ukrainie.
W latach 2009-2014 prowadziłem blog zAfganistanu.pl, na podstawie którego ukazała się książka „zAfganistanu.pl. Alfabet polskiej misji” (2011 r.). Jestem też autorem dwóch powieści poświęconych Polakom biorącym udział w afgańskiej wojnie – „Ostatni świadek” (2013 r.) i „(Nie)potrzebni” (2014 r.), oraz współautorem albumu pt.: „Polski Afganistan. (Foto)historia największej operacji Wojska Polskiego od czasu II wojny światowej”.
Wydałem też powieść toczącą się w realiach konfliktu na Ukrainie pt.: „Uwikłani” (2015 r.).
Jako współautor brałem udział w przygotowaniu dwóch kolejnych pozycji książkowych: cyklu reportaży „W naszej pamięci. Irak, Afganistan – 2003-2014” (2016 r.) oraz Dziennika dowódcy Rosomaka (2017 r.).
Rok później wszedłem na ścieżkę klasycznej political/war fiction – wówczas ukazała się moja powieść „(Dez)Informacja”, traktująca o rosyjskiej wojnie hybrydowej przeciw Polsce. Pod koniec 2019 r. opublikowałem powieść pt.: „Międzyrzecze. Cena przetrwania”, osią akcji czyniąc hipotetyczną wojnę polsko-rosyjską. Wydany w 2021 r. „Stan wyjątkowy” to opowieść o Polsce trawionej poważnym kryzysem humanitarnym, zagrażającym jej integralności.
Recenzenci trzech ostatnich pozycji często podkreślają moje umiejętności predykcyjne. Twierdzą przy tym, że choć książki są pesymistyczne – ilustrujące poważne problemy współczesnej Polski i Polaków – to zarazem stanowią przesłanie sygnalisty, warte szerszego rozpropagowania.
Za swoją pracę otrzymałem kilka nagród, m.in. Buzdygana (2013 r.), określanego mianem „wojskowego Oscara” oraz Zieloną Gruszkę (2011 r.). Uhonorowano mnie także Brązowym (2008 r.) i Srebrnym (2010 r.) Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju. Od 2013 r. jestem dumnym posiadaczem Odznaki Honorowej 6 Brygady Powietrznodesantowej.
Z wykształcenia jestem socjologiem zakulisowych wymiarów rzeczywistości społecznej. Prywatnie – mężem z wieloletnim stażem, ojcem coraz bardziej dojrzałej młodej kobiety, „psiarzem”.
Autorami zdjęć użytych w galerii i wizytówce są: Dariusz Prosiński, Michał Zieliński, Marcin Wójcik - fotoreporterzy, z którymi współpracowałem podczas wojennych wyjazdów. Wykonano je w Afganistanie i w Ukrainie. Za projekty graficzne okładek odpowiadają: wydawnictwo Warbook (9) oraz Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej (1).
Autorem zdjęcia w tle jest Dariusz Prosiński, zdjęcia profilowego Grzegorz Skonecki
