Marcin Ogdowski

Tak wyglądał jeden z domów w Posad-Pokrowskie, który odwiedziłem w marcu tego roku. Tak wyglądał świat dotknięty dobrodziejstwem ruskiego miru.

Jeszcze ad vocem zbożowej gówno-burzy - komentarz socjo-psychologiczny, oddający zarazem stan mojego ducha, a przez to intymny. Niebędący elementem ukraińskiej relacji, którą tu uskuteczniam.

W relacjach państwo-państwo nie ma wdzięczności, są interesy. W interesie Polski jest rosja słaba, niezdolna do atakowania sąsiadów.

Nie ma się co fiksować na fakcie, że ostatecznie Ukraina otrzyma kilkaset czołgów Leopard 1.

Czy mała (mniej więcej 100-tysięczna) profesjonalna armia miałaby możliwość obrony całego terytorium kraju? Wolne żarty.

Charakter wojny materiałowej, na wyniszczenie, premiuje rosję. Zasadniczo zgadzam się z taką opinią, ale nie prowadzi mnie ona do wniosku, że Ukraina nie może wygrać, ba, skazana jest na sromotną porażkę.

Dziś w nocy Ukraińcy znów zaatakowali rosyjskie instalacje wojskowe na okupowanym półwyspie, w pobliżu miasta Eupatoria.

Sewastopol to perła w koronie zdobyczy putina, co skądinąd musi oznaczać, że dzisiejszy atak to wyjątkowo siarczysty policzek wymierzony carowi.

W rosyjskim sztabie generalnym trwają gorączkowe analizy poświęcone temu, jak zreorganizować obronę na Zaporożu.

Podwładni gen. Kyryło Budanowa odzyskali dziś kontrolę nad gazowo-naftowymi platformami wiertniczymi na Morzu Czarnym. Premiera wpisu na Patronite!

Oczywiście, 11 września nieodłącznie kojarzy mi się z atakami na WTC, ale mam też inne wspomnienia. Załączone zdjęcie zrobiłem w ósmą rocznicę zamachu – mniej więcej w tym samym czasie, w którym piszę teraz ten post – w Ghazni.

Ukraiński sukces – przetrwanie, odzyskanie części ziem, straszliwe poturbowanie rosyjskiej armii – ma i taki wymiar: sprzyja myśleniu „ja swoje zrobiłem”.