Regulacje rzek i niezrozumienie znaczenia wierzb w gospodarce rolnej sprawiły, że wierzby zaczęły znikać z polskiego krajobrazu. Dla dolin rzecznych i rolnych terenów wilgotnych od wieków charakterystyczne były wierzby różnych gatunków. Wierzby w ich kulturowym, głowiastym kształcie znamy z dzieł sztuki lub coraz rzadziej z własnych doświadczeń. Formę taką nadawano drzewom w początkowym okresie ich rozwoju obcinając wierzchołek i regularnie, co kilka lat przycinając witki, pręty lub grubsze gałęzie wierzb. Te słynne wierzby głowiaste, siedlisko diabłów i natchnienie artystów, źródło opału, zielonej paszy dla bydła, surowca wikliniarskiego i drewna na tradycyjne sprzęty rolnicze minionej epoki. Wiele funkcji wierzb jest wciąż aktualnych. Co warto podkreślić na wstępie, wierzba głowiasta nie jest określeniem gatunku, tylko formą ukształtowania będącą następstwem umiejętnego gospodarowania żywym drzewem.
