Szanowni Państwo,
z niewielkim opóźnieniem spowodowanym podróżą zapowiadam #48, jesienny odcinek "Pełni Literatury". A w nim Kazimierz Wierzyński, poeta wiosny i wina, zaprasza nas na herbatę. Jesienią bowiem to ona okazuje się esencją natury. Do imbryka należy wrzucić wszystko, co wyrosło i właśnie więdnie. Doprawić szczyptą prochu. Powstanie wywar odurzający inaczej niż wino. Picie go będzie czymś w rodzaju komunii z ziemią. Stanie się zapowiedzią osobliwej odbywającej się na niej podróży: „z prochu w proch,/ Z jednego istnienia w drugie,/ […] Z tego świata w inny,/ Z prochu w proch”. Taki jest mniej więcej sens wiersza „Pochwała ziemi i prochu” Kazimierza Wierzyńskiego. Bardzo jesiennego, a nawet w pewien szczególny sposób zaduszkowego, choć nie ma w nim słowa o śmierci i cały, zupełnie jak teksty pisane w czasach młodości tego poety, poświęcony jest pochwale życia.
Mam nadzieję, że będzie on dla Państwa dobrą chwilą.
Przesyłam serdeczne myśli. Do usłyszenia!
Radosław Romaniuk
Pełnia Literatury. Nocny podcast literacki
Trwa ładowanie...