Strategy&Future

February 2021

W latach 1989–1991 strategiczna mapa Eurazji uległa fundamentalnej przemianie. Kraje Bloku Wschodniego, niegdyś odgrodzone żelazną kurtyną, ponownie otworzyły się na rynki międzynarodowe. Popyt na konwencjonalne siły zbrojne spadł wraz ze spadkiem prawdopodobieństwa konfrontacji zbrojnej pomiędzy NATO a państwami Układu Warszawskiego. Dwie największe potęgi atomowe – Stany Zjednoczone i Federacja Rosyjska – mogły właściwie uznać swoją broń jądrową za zbędną lub co najmniej nadmiarową.

Between 1989 and 1991, the strategic map of Eurasia altered dramatically as broad swathes of territory reopened to international markets after a long period of enclosure behind communist walls. Demand for conventional military forces declined as NATO’s front-line confrontation with the countries of the Warsaw Pact disappeared. The two largest nuclear powers – the United States and the Russian Federation – could agree that they possessed superfluous nuclear weapons.

In the very first episode of the Flows and Frictions podcast, S&F’s Thomas Riley speaks with Nicholas Myers of warvspeace.org.

Almost from its inception in 2013, the People’s Republic of China claimed that the ‘Belt and Road Initiative’ (BRI) was entirely a development project. However, the organisation of political summits around BRI projects and endless repetition of the phrase in China’s most mundane diplomatic meetings has prevented the initiative from seeming anything but a strategic project. If BRI was not conceived as a strategic initiative, its perception has transformed it into one.