Grzegorz Antoni Kanik

[...] Nie chcę jej dłoni, choć dotyk ich nadal czuję. Nie pragnę jej głosu, choć słyszę jego szept czuły. [...]

Gdy zwilżył usta, Jezus spragniony, Rzekł. „Tyś pierwszy, ateuszu, Usłuchał mej mowy”. Tylu ich przeszło, z ludu wiernego. Żaden nie spełnił, przenigdy, Życzenia mojego.

Szła cisza przez miasto Szukała bratniej duszy Wokół gwarno i ciasno Wszystko neonami kusi.

… i do końca swego życia, Śmiać się już tylko będzie, Przez łzy własnego serca Tak chciwie pragnącego...