Grzegorz Antoni Kanik

… „Bóg” w swej „istocie” jest nieokreślony, »eteryczny«, podobnie jak gaz czy ciecz. Zaś religie to tylko jego nieuprawnione «personifikacje», opakowania, które chcą Nam sprzedać jak najdrożej… … Judaizm, Chrześcijaństwo, Islam… trzy największe „religie Abrahamowe”, chociaż wyznają tego samego „Boga”, to jednak stale walczą ze sobą, niosąc światu i gatunkowi ludzkiemu zagładę, ból i cierpienie. Walczą, prowadząc okrutne wojny, nawet wewnątrz samych siebie, zwalczając wzajemnie swe różne odłamy i ryty wyznaniowe. Czy zastanawialiście się kiedykolwiek, dlaczego tak jest?…

… i wtedy, choćbyś nie wiem jak bardzo, tęsknił za Ojcem… wtedy rodzi się bunt i stajesz się ateistą...

... z cyklu »Pytania i prawdy wiecznie żywe« … w środowiskach ortodoksyjnie religijnych istnieje tendencja do traktowania kobiet na równi ze zwierzętami. I tutaj rodzi się pytanie…

[...] W Biblii można znaleźć wiele fragmentów mówiących, iż „Bóg” jest »miłością« i poprzez »miłość« (tak „Bożą jak i wzajemną, ludzką”) błogosławi to co człowiek czyni w swym życiu. Jednak te dwa fragmenty 1 Listu św. Jana wręcz bezpośrednio na takie rozumienie „błogosławieństwa Bożego” (poprzez »miłość«) wskazują [...] [...] Powyższe dwa cytaty Pisma Świętego są najbardziej adekwatne do dyskusji o tzw. sakramencie małżeństwa i jego ważności. Najważniejszym zaś pojęciem, w rozpatrywaniu ważności „sakramentu małżeńskiego” jest pojęcie »nierządu«, które nie jest jednoznaczne z »niewiernością cielesną«, choć w niektórych przypadkach może nią być. Od wieków, jeszcze poprzedzających czasy Jezusa, aż po dzień dzisiejszych pojęcie »nierządu« jest kojarzone z »handlem żywym towarem« [...]

Sam nie wiem od kiedy dostrzegam pewien rodzaj hipokryzji jaka cechuje postawy ludzi wobec mojej osoby. A sprawa dotyczy wstydu, wstydu jaki ludzie czują mając się przyznać do znajomości ze mną. Można powiedzieć, że jest to związane z moją obecą sytuacją. Życie, zresztą z dużą dozą mojej winy i przyzwolenia, zepchnęło mnie na samo dno ubóstwa. Tak, jestem nędzarzem borykającym się z wieloma problemami dnia codziennego. Często nawet okłamuję ludzi, mówiąc o moim codziennym życiu. Ja też się czasami wstydzę przyznać, że niezabardzo mam co włożyć do garnka. Na całym świecie ludzi są jednakowi, wszędzie mają takie same zachowania, wszędzie wstydem jest znajomość z biedakiem. Więc może to jest przyczyną takiego, a nie innego zachowania ludzi? Jednak nie zawsze byłem nędzarzem. Był czas gdy dawałem zatrudnienie ludziom, gdy ludzie byli zależni od mojej firmy, od mojego widzimisię jako pracodawcy [...]

… na ekranie przewijały się poszczególne posty użytkowników. Miała chwilę odpoczynku od pracy, taką małą przerwę pomiędzy jedną a drugą czynnością. Wtedy właśnie uciekała na Tweetera, to jest jej sposób by uciec od rozmyślań. Uciec, choć na chwilę, od myśli o tym co było, co jest i co może przynieść przyszłość. Przeglądała więc te post, jedne mniej uważnie, inne z większą uwagą. Zwłaszcza gdy któryś ją zaciekawił. Przy tych najbardziej intrygujących klikała „Obserwuj”, raczej rzadko ktoś odwdzięczył się tym samym… … nie pamięta, ile razy dzisiaj polubiła czyjś profil i kliknęła „Obserwuj”. Może dwa lub trzy razy, może więcej razy. Już zastanawiała się, czy nie wyjść z portalu, gdy przyszło „powiadomienie”. Ktoś zareagował i odwzajemnił się tym samym, zaczął obserwować jej profil. Sprawdziła jeszcze raz, kto to, jaki ma profil. Postanowiła napisać i podziękować – „Thanks for following me back. Nice to meet you as well”.

… a kto Ci powiedział, że ateista w nic nie wierzy, że nie wierzy w „Boga”? Elitarny Kościół, elitarna religia i ich „bogowie”, za jakich się uważa kler? Każą do siebie mówić „ksiądz”, choć nigdzie, ani w katechizmie, ani w Kodeksie Prawa Kanonicznego nie znajdziesz takiego tytułu. Znajdziesz go za to w starych pergaminach, gdzie Kiejstut był „księdzem litewskim”, bo w staropolskim języku to właśnie oznaczał (zamiennie stosowany) ten tytuł, tytuł „księcia”…

„Droga do »Piekła« zawsze umajona jest różnorodnym kwieciem skrywającym strach i pożądanie. Na drodze do »Nieba« tylko krzew »dzikiej róży« rośnie, pełen cierni broniących kwiecie przed tymi, którym odwagi i zaufania brak” ~ Irracja ~

Miłość jest ślepa, a my jak głupcy chcemy nauczyć się widzieć w ciemności... — Kaszmir Zainspirowała mnie myśl znaleziona na "cytatach.info" . Niby taka leciutka, wręcz banalna lecz zastanowiła. Skłoniła do nostalgii i przemyśleń... Przecież, już od dzieciństwa, uczą nas że miłość jest " ślepa", wręcz irracjonalna w swej ślepocie. Dlaczego więc tak bardzo ranimy się nią, dlaczego ranimy innych. Poruszamy się, po jej zakamarkach, jak "słoń w składzie porcelany". Dlaczego tak kurczowo trzymamy się "analitycznego wzroku" naszego rozumu, nieraz tak zwodniczego jak Nasze oczy ?. Dlaczego nie wykorzystamy innych percepcji ? Przecież możemy posłużyć się "dotykiem serca" jak dłońmi, "słuchać duszą" jak własnymi uszami... Zacząłem szukać jakiejś analogi w swoim życiu by łatwiej to zrozumieć... Musiałem daleko cofnąć się wspomnieniami by znaleźć porównanie które by mi pozwoliło to zrozumieć... Lecz znalazłem, irracjonalnie wręcz, dokładne odniesienie...

[...] Nie chcę jej dłoni, choć dotyk ich nadal czuję. Nie pragnę jej głosu, choć słyszę jego szept czuły. [...]

Świat idzie do przodu i się zmienia. Zmienia się również podejście ludzi do wielu jego aspektów i pojęć z nim (światem) związanych. Dotyczy to również takiego pojęcia jak patriotyzm. Właśnie ostatnio spotkałem się z poglądem, może tylko przypuszczeniem, że patriotyzm jest zastępowany przez pragmatyzm. Jako osoba wychowana raczej tradycyjnie, gdzie patriotyzm ma dość duże znaczenie, nie bardzo chcę w to uwierzyć, ale… No właśnie, można zauważyć symptomy, iż sam patriotyzm podąża w stronę wartości pragmatycznych. Zaczyna być patriotyzmem pragmatycznym, opartym na realnych możliwościach, istniejących w danym momencie. Z jednej strony wyklucza to, a przynajmniej mocno ogranicza postawę, z jaką zazwyczaj patriotyzm kojarzymy. Z drugiej strony zapobiega, jakże częstemu bezsensownemu rozlewowi krwi, który nic ze sobą nie niesie, prócz bólu, goryczy i śmierci…

… co prawda, nie opieram się na „boskim intelekcie” ubóstwianych autorytetów jednej ze stron „wojny polsko-polskiej”. Korzystam wyłącznie z własnego „niedorozwinietego i upośledzonego umysłu”, co też jest również opinią „boskich intelektów” drugiej strony. Jednak zadziwia mnie to porównanie jednej (podobno pozytywnej) strony do kota, a drugiej (ponoć negatywnej) strony do lisa. Tak kot, jak i lis to inteligentne stworzenia, i oba raczej nie są stadnymi zwierzętami. Cechuje ich duża niezależność i indywidualizm. Lecz mają również dużo przeciwstawnych cech […] […] Porównanie lisa i kota nie wypada zbyt dobrze dla tego drugiego, czyli kota…