Maciej Głowacki

Dzień dobry kochani! Potrzebowałem całego miesiąca, by pozbierać wszystkie myśli i zaplanować, co tak naprawdę zrobić z nowym rokiem, ale wreszcie doszedłem do ostatecznych wniosków!

Nie ma powrotu. Jeśli stawka została podniesiona do poziomu życia, śmierci, duszy i honoru to stąd może być już tylko więcej, wyżej, bardziej. Tylko jak w takim razie pisać kontynuację?

Kroczący Sztandar zadaje niebezpieczne pytanie, będące metakomentarzem co do własnej fabuły: Gdybyś miał pewność, że się uda, jaką cenę mógłbyś zapłacić? Gdybyś mógł mieć wieczne życie w szczęściu, koniec zmartwień, brak niegodziwości, cierpienia jednych dla przyjemności drugich, ile byś za to oddał? Czy poświęciłbyś wszystko, co stworzyła ludzkość; kulturę, sztukę, tradycję, byleby rozwiązać te wszystkie problemy, od których te osiągnięcia nas odrywały? Czy oddałbyś, to co sprawia przyjemność, by nie czuć cierpienia? I najważniejsze: czy zmusiłbyś innych, wiedząc, co dla nich lepsze?

Zabite przez Inuitów zwierzęta musiały być zjedzone do końca, by nie marnować tak brakującego pożywienia... Albo nie wywołać złych duchów, wybór należy do was, tak czy inaczej, gdybyście żyli w takiej społeczności, musielibyście być racjonalistami. A racjonalna osoba, to osoba, która wierzy w demony, duchy i obrzędy.

„Życie, choć może być tylko nagromadzeniem udręki, jest mi drogie i będę go bronił”. ~ Frankenstein, czyli współczesny Prometeusz Mary Shelley Najlepsze co przydarza nam się w życiu, wynika z tego, że świat jest nudny. Nie zrozumcie mnie źle, bywają chwile tak ekscytujące, że chwytają za gardło, rozrywają czaszkę i odbierają oddech. Może właśnie dlatego większość rzeczy wypada tak blado, porównując do tych fantastycznych momentów? Od urodzenia siłowałem się z myślą, że nie będę żył wiecznie, ani nawet drugi raz, więc jeśli nie mogę przeżyć niezliczonych żyć, to mogę stworzyć niezliczone światy. I tak oto pojawiamy się na tej stronie.