Strategy&Future

Parlament Węgier przegłosował ratyfikację członkostwa Szwecji w NATO, co oznacza, że najprawdopodobniej jeszcze w tym tygodniu zakończony zostanie proces powiększenia Paktu o 32. członka. Po ubiegłotygodniowym spotkaniu Victora Orbána z Ulfem Kristerssonem doszło do przyspieszenia głosowania w Budapeszcie.

Wydaje się, że bez względu na amerykańskie zapewnienia, niezależnie od tego, jaką formę przyjęły, szwedzcy politycy doszli również do wniosku, że Stany w gruncie rzeczy muszą przyjść Szwecji z pomocą, gdyby doszło do jej konfliktu z Sowietami – zwłaszcza że zdaniem Sztokholmu scenariusz tej agresji byłby wiarygodny jedynie wtedy, gdyby była ona elementem większego konfliktu pomiędzy Zachodem a Wschodem.

Zdaniem autora przygotowanej dla amerykańskiego think tanku RAND monografii na temat szwedzkiego programu broni jądrowej Paula Cole’a rozwój polityki USA wobec Szwecji można podzielić na cztery etapy.

Szwecja była jednym z 29 państw, które w pewnym momencie swojej XX-wiecznej historii podejmowały działania, których rezultatem mogło (albo wciąż może) być wejście w posiadanie broni jądrowej. Obok dziewięciu mocarstw nuklearnych (USA, Rosja/ZSRR, Wielka Brytania, Francja, Chiny, Indie, Izrael, Pakistan, Korea Północna), a także państwa, które broń jądrową zbudowało, aby następnie się jej zrzec (Republika Południowej Afryki), było jeszcze 19 państw, które realizowały mniej lub bardziej zaawansowane programy jądrowe. Były to Algieria, Argentyna, Australia, Brazylia, Egipt, Iran, Irak, Japonia, Libia, Norwegia, Włochy, Rumunia, Korea Południowa, Tajwan, Niemcy Zachodnie, Szwecja, Szwajcaria, Syria i Jugosławia.