Paryżewo

Dziś wyjątkowo osobisty newsletter - bez dat, bez tytułów książek, bez rąk, bez nóg, bez ograniczeń.

Dzisiaj skończyłam czytać genialny przewodnik turystyczny Dzikie Bieszczady. 100 nieznanych miejsc blisko natury autorstwa mojego kolegi, a pierwotnie mojego czytelnika poznanego na Instagramie - Martina Martingera. Jestem tak oczarowana jego książką, że postanowiłam podzielić się z Wami 10 najbardziej fascynującymi ciekawostkami dotyczącymi Bieszczadów, jakie w niej odnalazłam. Wspomnianymi ciekawostkami dzielę się poniżej w 10 podpunktach.

Tytułowa podróż głównego bohatera trwa zaledwie kilka godzin - na przełomie sylwestra 1828 roku a 1 stycznia 1829 roku. Co ciekawe, książka trafia do księgarń 2 stycznia 1829 roku, więc jest to przemyślany debiut, także pod względem marketingowym.

W zeszłym tygodniu podczas moich rozmyślań nt. socjalizmu i klasy robotniczej wpadłam na pomysł, żeby przeczytać encyklikę "Rerum Novarum" papieża Leona XIII poświęconą tym kwestiom. Jest to pierwsza w historii Kościoła encyklika o sprawach społecznych. Została opublikowana 15 maja 1891 roku w 14. roku pontyfikatu tego papieża. Tym samym stała się jedną z najpopularniejszych i najgłośniej komentowanych encyklik papieskich, która mimo upływu lat nie straciła na aktualności.

Nowy numer “Pressji” - czasopisma Klubu Jagiellońskiego został zatytułowany “Powrót taty”. Jest to odpowiedź na zjawisko śmierci ojca, która zdaniem redaktorów pisma nastąpiła na wielu płaszczyznach.

Dziękuję Bogu za osobę, która powiedziała mi o czasopiśmie “Herito”. Zażyczyłam sobie na gwiazdkę nowy numer tego kwartalnika poświęcony Estonii i przyznaję, że nigdy w życiu nie przeczytałam tak mądrego, ciekawego i wartościowego pisma. W ostatnim newsletterze w tym roku piszę o 10 najciekawszych rzeczach dotyczących Estonii opisanych w numerze “Herito”. A obiecany newsletter o ojcostwie w oparciu o nowe “Pressje” opublikuję w przyszłym tygodniu!

Dzień dobry! Tuż przed świętami publikuję szczegółowe podsumowanie 2024 roku, dzięki któremu przypomnicie sobie wszystkie moje publikacje oraz zobaczycie, jak wyglądały roczne wydatki na utrzymanie Paryżewa.

Dzień dobry! W nowym newsletterze parę słów o książce, którą dostałam od wydawnictwa Ha!art za sprawą prof. Łukasza Łuczaja (w październiku opublikowałam nasz etnobotaniczny wywiad). Książka ta została napisana przez jego przyjaciółkę ze Szkocji Monicę, prowadzącą na Instagramie profil @monicawilde.

Dzień dobry! Piszę ten newsletter w przerwie od tworzenia nowego tekstu. Tym razem chcę zabrać Was do Brzozowa, czyli mojego miasta powiatowego. To małe miasteczko leży na południu Podkarpacia, po drodze w Bieszczady. Turyści niechętnie się tu zatrzymują - wolą obejrzeć Galerię Beksińskiego i imponujące Muzeum Budownictwa Ludowego w pobliskim Sanoku. Z kolei mieszkańcy powiatu brzozowskiego przyjeżdżają tu tylko po to, żeby zrobić zakupy i załatwić sprawy urzędowe. Niektórzy dojeżdżają do szkół średnich, ale to nigdy nie była moja droga do szkoły. W Brzozowie stoi kiosk mojej mamy, w którym pracuje od kilkunastu lat. Podczas pobytów w domu korzystam z tego, że codziennie rano dojeżdża ona do Brzozowa do pracy i zabieram się tam razem z nią. Dzięki temu, po latach bycia ignorantką, nadrabiam lokalną historię. Jej najciekawszymi aspektami chcę podzielić się w tekście, który właśnie tworzę. A o czym w nim piszę?

W tym tygodniu oddaję w Wasze ręce obiecany newsletter, który przybliża postać polskiego bohatera narodowego Witolda Pileckiego na podstawie jego przemyśleń zawartych w "Raporcie z Auschwitz".

Wczoraj spędziłam cały dzień w Łodzi, a jednym z najważniejszych punktów tej wyprawy była wystawa czasowa "Arkadius. Wielkie namiętności. Konfrontacje" w Centralnym Muzeum Włókiennictwa. Wystawę można zobaczyć do 27 lipca 2025. Jest na tyle interesująca, że postanowiłam poświęcić jej ten newsletter.

Prof. Karolina Lanckorońska była badaczką historii sztuki i gorącą patriotką o niezłomnym charakterze. Uważała, że od tych, którzy wiele dostali, powinno się dużo więcej wymagać. Dlatego była bardzo wymagająca względem samej siebie. Żyła w latach 1898-2002, zatem była niezwykle cennym świadkiem epoki. “Wspomnienia wojenne” Karoliny Lanckorońskiej obejmują cały okres II wojny światowej. Jestem dopiero w połowie lektury, zatem nakreślę kilka najbardziej interesujących mnie wątków z lat 1939-1941.