– Jak to „zmniejszyła”? Przecież nawet nie zaczęła się zima. Do wiosny wszystko dojdą do siebie… – zaraz jednak zrozumiał. – Kto zrezygnował z podróży? – spytał zrezygnowany.
– Na razie niewielu, ale obawiam się, co będzie przed wyprawą – powiedziała ze smutkiem, jakiego się po niej nie spodziewał. – Niektórzy się wahają, ale część twardo trzyma się swojej decyzji – dodała z pokrzepiającym uśmiechem.
– Przynajmniej tyle. – Westchnął. – Gdyby Risean wiedział, do czego doprowadzi jego samowolka, może by nie podjął się tej wyprawy – mruknął.
– Ale nikt nie przewidzi przyszłości. Przecież nie wiesz, jakie przygody i kłopoty czekają ciebie i tych, którzy wybiorą się z tobą.
Już chciał odpowiedzieć, ale nie pozwoliła mu się wtrącić.
– Rozumiem, że udanie się do ludzi jest ważne. I nie zamierzam cię odwodzić od podjętego wyboru. Bądź jednak świadom, że nie każdy ma ochotę wchodzić na pokład ze świadomością, że łódź roztrzaska się na kawałki.
– Nie dojdzie do tego.
– Skąd wiesz? – Wytrzymała jego ostre spojrzenie. – Nie jesteśmy idealni. Też popełniamy błędy. – Wstała. – Przemyśl wszystko, co ci powiedziałam. Jeśli zapewnimy większe bezpieczeństwo na statkach, może nikt więcej nie zrezygnuje z podróży. – Wyszła, nim zdążył cokolwiek odparować.
Choć go zdenerwowała, musiał przyznać jej rację. Sam nie miał ochoty rozbić się o fale ani zginąć na pełnym morzu. Dlatego kolejne dni spędził na dokładnym rozważeniu słów Vaseny. Wbrew jej oczekiwaniom nie umiał ot tak znaleźć rozwiązania, które zapewniłoby większe bezpieczeństwo na pokładzie. Elfy nigdy nie wypłynęły tak daleko. I nawet najdokładniejsze wskazówki Eliama nie równały się z własnym doświadczeniem, które mogli zdobyć dopiero po opuszczeniu Ojczyzny.
– Co ci chodzi po głowie? – odezwał się Fissean, gdy wracali po kolejnym wykładzie Saniego.
Młodszy brat jedynie machnął ręką.
– Rozgadany jak zwykle – prychnął starszy.
Szmaragdowe Pióro
Trwa ładowanie...