Strategy&Future

Od 1991 roku począwszy, od czasu prezydentury George’a Busha seniora, Amerykanie starali się przeciwdziałać naturalnym trendom wielobiegunowości w Eurazji, bojąc się niestabilności i polaryzacji, które były zmorą epok wcześniejszych i prowadziły do wojen dominacyjnych. W tych warunkach wojska amerykańskie stanowiły dla świata postzimnowojennego ultima ratio regum.

Louis-Vincent Gave – mieszkający w Hongkongu Francuz, inwestor i doradca finansowy. W przeszłości wraz z ojcem zarządzał funduszem inwestycyjnym obracającym aktywami wartymi ponad 10 miliardów dolarów. W rozmowie z Jackiem Bartosiakiem Louis mówi o wymiarze finansowym i technologicznym rywalizacji pomiędzy USA i Chinami, umiędzynarodowieniu renminbi, a także o dylematach, przed którymi stanie Polska i Unia Europejska w obliczu tej rywalizacji.

Jacek Bartosiak na temat pilnej potrzeby rewizji doktryny Mieroszewskiego i Giedroycia wobec państw na wschodzie wraz z konkretnymi propozycjami, co należny zmienić w obliczu niepokojących zmian na kontynencie europejskim.

Wprawdzie złoty czas po zimnej wojnie dobiegł końca, trzeba jednak przyznać, że realizacja celów Waszyngtonu wyłożonych w roku 1992 w swoistej Magna Carta wielkiej strategii USA po zimnej wojnie, czyli „Defense Planning Guidance”, a zatem uzyskania niepozostawiającej wątpliwości przewagi wojskowej nad rywalami, utrzymania systemu sprawnych sojuszy w kluczowych miejscach globu, poszerzania liberalnego ładu i globalnej wymiany handlowej przez okres ponad 20 lat, była niezaprzeczalnym sukcesem państwa amerykańskiego i jego elit i to pomimo niewątpliwych pojedynczych porażek, takich jak wojna w Afganistanie, ciągnąca się bez trwałego sukcesu od 2001 roku.

Modny w ostatnich latach skrót A2AD pochodzi z wojskowego języka angielskiego i oznacza zdolności antydostępowe. Pod tym pojęciem rozumiemy wojskowe i technologiczne środki związane ze skutecznym uniemożliwieniem (anti-access) swobodnego dostępu do stałych miejsc dyslokacji i wysuniętych baz amerykańskich w Eurazji oraz możliwość rażenia ruchomych celów (area-denial) w teatrze operacji, przede wszystkim sił morskich i powietrznych USA.

W pierwszych latach postzimnowojennych Amerykanie dążyli do upowszechnienia zasad Konsensusu waszyngtońskiego, który dotyczył zaleceń Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Banku Światowego dla krajów słabiej rozwiniętych, w celu zdynamizowania rozwoju poprzez reformy rynkowe i szerokie otwarcie gospodarki na globalne przepływy. Tym samym Amerykanie sprzyjali globalizacji handlu, którego byli jednocześnie beneficjentami i gwarantami.

Rozmowa założyciela Strategy&Future Jacka Bartosiaka i dyrektora analiz w S&F Alberta Świdzińskiego o stanie ładu światowego na tle ostatnich wydarzeń na świecie – od Chin przez Bliski Wschód po Białoruś.

Recenzja książek Simona Sebaga Montefiore („Letters that changed the World” oraz „Speeches that changed the World”) autorstwa Jacka Bartosiaka. Obie książki stanowią jedność: wybrane przemówienia i listy zmieniające historię. Wspaniale oddają klimat chwili, są też bardzo zaskakujące.

Siła i wynikająca z niej wiarygodność są walutą w stosunkach międzynarodowych, a dzieje całego XX wieku oraz pozycja, jaką zdobyły Stany Zjednoczone w ciągu minionego wieku i na początku wieku obecnego, są doskonałą ilustracją tej brutalnej prawdy.

W sierpniu 2008 roku Rosja przeprowadziła inwazję na Gruzję. W jej następstwie flota wojenna USA dokonała na Morzu Czarnym pokazu siły. Wsparły ją inne państwa NATO, wysyłając okręty przez cieśninę Bosfor, co w rzeczy samej przeraziło decydentów rosyjskich.

Jacek Bartosiak na temat „The Art of War” – Antoine’a Henri de Jominiego – czyli o najbardziej szczegółowym podręczniku prowadzenia wojny lądowej. Jest też o polskim teatrze wojny i bramie smoleńskiej.

Z punktu widzenia wielkiej strategii Rzeczypospolitej obszar rdzeniowy Rosji był otoczony przez pięć konkurencyjnych i sąsiadujących z nim ośrodków geopolitycznych: Szwecję, Rzeczpospolitą, Turcję, Persję i Chiny, położone w strefie pośredniej pomiędzy Heartlandem a Rimlandem. Państwowość rosyjska była od nich oddzielona kolejnymi obszarami buforowymi, zwanymi ładnie – z dawnej polszczyzny – pograniczami.