Strategy&Future

Przystanek Alaska. Dlaczego Rosja sprzedała Amerykanom Alaskę? Jak wyglądała rosyjska kolonizacja Ameryki? Co z tej XIX-wiecznej historii wynika, jeśli chodzi o interpretację zasad rosyjskiej polityki imperialnej? Marek Budzisz w rozmowie z Antonim Opalińskim opowiada o swojej książce „Koniec rosyjskiej Ameryki. Rozważania o przyczynach sprzedaży Alaski”.

Władimir Kuliszow dowodzący rosyjską strażą ochrony wybrzeża, służbą będącą częścią FSB, poinformował o podpisaniu memorandum o współpracy z chińskimi siłami odpowiadającymi za ochronę granicy.

Co wynika z kolejnych podróży polityków europejskich do Pekinu? Czy w Niemczech zwycięży „atlantycka” koncepcja relacji międzynarodowych? Jakie są z tego wnioski dla Polski? Antoni Opaliński rozmawia z Markiem Budziszem.

W lutym Centralny Bank Federacji Rosyjskiej skorygował swą tegoroczna prognozę dla rosyjskiej gospodarki. Pierwotnie analitycy rosyjskiego banku centralnego zakładali spadek PKB o 1 do 4% w 2023 roku, teraz prognozują, iż jego wynik znajdzie się w przedziale od minus 1% do 1% [1]. Swe przewidywania na temat tempa rozwoju rosyjskiej gospodarki zmieniły również instytucje zachodnie.

Międzynarodowa Agencja Energetyczna poinformowała, że w styczniu dochody Rosji z eksportu ropy naftowej i gazu ziemnego spadły w porównaniu z ubiegłym rokiem o 38%[1]. Wyniosły one 18,5 mld dolarów, podczas gdy przed rokiem było to 30 mld.

Marek Budzisz i Antoni Opaliński rozmawiają o tym, czy Polska wykorzystuje dziś atuty swojego położenia, o bilansie wizyty prezydenta USA w Warszawie i o tym, co z tego wynika dla strategii Rzeczypospolitej. A także o perspektywach pokoju, o geopolitycznych dylematach Niemiec i o niektórych wnioskach z Monachijskiej Konferencji Bezpieczeństwa.

twitter facebook link Pod koniec stycznia 2023 roku ukraiński bank centralny opublikował raport poświęcony gospodarce w roku minionym. Raport odebrano w Kijowie jako optymistyczny. Analitycy banku szacują, że ukraińskie PKB w czwartym kwartale zmniejszyło się o 35%, a w całym roku spadek wyniósł 30,3%[1]. Skąd zatem optymizm?

Z punktu widzenia relacji sił i środków na wschodniej flance NATO to, co się obecnie dzieje w związku z przerzutem rosyjskich sił zbrojnych ze Wschodniego Okręgu Wojskowego, ma fundamentalne znaczenie.

Federacja Rosyjska – kronika upadku. Rosyjska armia przygotowuje się do długiej wojny. Część 2

Jedenaście miesięcy po rozpoczęciu pełnoskalowej wojny na Ukrainie straty rosyjskich sił zbrojnych szacowane są przez amerykański wywiad na 188 tys. zabitych i rannych, czyli z grubsza rzecz biorąc odpowiadają one liczebności rzuconej do walki 24 lutego armii[1]. [1] https://www.moscowtimes.ru/2023/01/21/razvedka-ssha-putin-poteryal-v-ukraine-pochti-vsyu-armiyu-sobrannuyu-pered-24-fevralya-a31498

Oprócz „partii wojny” w rosyjskim establishmencie ukształtował się również drugi nurt, znacznie bardziej amorficzny, niezorganizowany, będący w gruncie rzeczy bardziej stylem myślenia niż działającą frakcją. Niektórzy analitycy nazywają go „obozem milczenia” [1], inni „zwolennikami pauzy strategicznej”, czyli zawieszenia broni na Ukrainie [2].

Najlepszym przykładem zachodzących zmian jest analiza kroków podejmowanych w ubiegłym roku przez Siergieja Kirijenkę, kierującego w administracji Kremla blokiem politycznym, który odpowiada za wybory w Federacji Rosyjskiej i kontrolę nad życiem politycznym.