Strategy&Future

Czy przekleństwo może się okazać błogosławieństwem? Owszem, najlepiej udowadniają to dzieje frazy „koniec historii”. W polskich uszach brzmiała ona niemal zawsze jak jeden z taktów marsza żałobnego. Jak trzask zamykających się w ciemną i mroźną noc drzwi, podczas gdy my znajdujemy się po niewłaściwej ich stronie. Ponieważ koniec historii miał być też końcem Polski. Wyglądało to wręcz tak, jakby jeden z tych finiszy nie mógł się obyć bez drugiego, droga do końca historii wiodła po trupie Polski.

To jedna z ostatnich wielkich powieści Mackiewicza. Oparta na wspomnieniach z wydarzeń najgłębiej formujących jego światopogląd. Aby wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej, pisarz musiał podać fałszywą datę urodzin, podczas rekrutacji do armii dodać sobie kilka lat. Przedstawić się jako doroślejszy niż w rzeczywistości…

To jedna z ostatnich wielkich powieści Mackiewicza. Oparta na wspomnieniach z wydarzeń najgłębiej formujących jego światopogląd. Aby wziąć udział w wojnie polsko-bolszewickiej, pisarz musiał podać fałszywą datę urodzin, podczas rekrutacji do armii dodać sobie kilka lat. Przedstawić się jako doroślejszy niż w rzeczywistości.

Najbardziej aktualna, wypowiadająca najcelniej nasze dzisiejsze lęki i wątpliwości książka, jaką dane mi było ostatnio przeczytać, została napisana ponad 70 lat temu. „Porwanie Europy”, zapiski z podróży po podnoszącym się właśnie ze zgliszcz II wojnie światowej Zachodzie, jaką odbył węgierski pisarz Sándor Márai, jest jak sprawozdanie po odbytej dopiero co chorobie…

Najbardziej aktualna, wypowiadająca najcelniej nasze dzisiejsze lęki i wątpliwości książka, jaką dane mi było ostatnio przeczytać, została napisana ponad 70 lat temu. „Porwanie Europy”, zapiski z podróży po podnoszącym się właśnie ze zgliszcz II wojnie światowej Zachodzie, jaką odbył węgierski pisarz Sándor Márai, jest jak sprawozdanie po odbytej dopiero co chorobie.

Do Stanisława Rembeka przylgnęło miano najbardziej pechowego polskiego pisarza XX wieku. Wszystko za sprawą powieści „W polu”, prawdopodobnie najlepszego literackiego obrazu wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. Książki, która ukazała się zbyt późno, bo na kilkanaście miesięcy przed wybuchem II Wojny Światowej…

Do Stanisława Rembeka przylgnęło miano najbardziej pechowego polskiego pisarza XX wieku. Wszystko za sprawą powieści „W polu”, prawdopodobnie najlepszego literackiego obrazu wojny polsko-bolszewickiej 1920 roku. Książki, która ukazała się zbyt późno, bo na kilkanaście miesięcy przed wybuchem II wojny światowej.

Przecież to już wszystko było. Nie tylko w rytualnych jeremiadach nad pikującymi statystykami czytelnictwa i triumfem cyfrowego świata nad kulturą krążącą wokół pisma. Seriali nad literaturą czy YouTube’a i Twittera nad gazetami. Od mniej więcej pół wieku, obwieszczenia przez kanadyjskiego medioznawcę Marshalla Mcluhana końca „galaktyki Gutenberga”, trwa pożegnanie naszej cywilizacji ze słowem pisanym. Zdążyliśmy się tak przyzwyczaić do tego przełomu, że umknęła nam jego totalność. A to o niej opowiada książka Jacka Dukaja „Po piśmie”.

Na początku było Słowo, na końcu – Przeżycie. O nowym wymiarze władzy i książce „Po piśmie” Jacka Dukaja.