IMPERIUM ROMANUM

Nieopodal Pompejów znajduje się niewielka miejscowość Torre Annunziata. Większość turystów tłumnie odwiedzających ruiny starożytnych miast mija to miejsce zupełnie nieświadoma skarbu, jaki się tam kryje. Tymczasem warto zboczyć z utartego szlaku, by w ciszy i spokoju, a także bez wszechobecnego w sezonie tłoku rozkoszować się prawdziwym klejnotem antyku, który dotrwał do dziś zamknięty w kapsule czasu, jaką okazały się wulkaniczne popioły.

Antyczni Rzymianie tak jak my praktykowali wypoczynek każdej wiosny i lata. Najbogatsi już wiosną rozpoczynali peregrinatio, czyli wyjazdy do swoich domów za miastem. Cyceron np.: posiadał sześć willi, do których mógł się udać na wypoczynek, jeśli tylko miał na to czas, ochotę lub poczuł się zmęczony wielkomiejskim życiem w Rzymie.

Rzymskie dowcipy zachowały się głównie za sprawą antycznych pisarzy. Wiele z nich zrodziło się z prawdziwych historii, które wspominali chociażby prawnicy jak Cyceron, który warto dodać, ponad dwa tysiące lat temu uważany był za dowcipnisia i „zgrywusa”.

Walerian I urodził się około 193 roku n.e. (na pewno między 193-200 n.e.) jako Publiusz Licyniusz Walerian; zwany także Walerianem Starszym. Jego żoną była Maryniana, która po śmierci została ubóstwiona.

Śmierć Cezara w 44 roku p.n.e. podzieliła państwo rzymskie. Zwolennicy republiki znaleźli się pod przywództwem Gajusza Kasjusza oraz Marka Brutusa i opanowali wschodnie połacie imperium. Przeciwników morderców Cezara stanowili Oktawian August, Marek Antoniusz oraz Marek Lepidus, którzy władali zachodem.

Po ciągłym spychaniu Pompejusza z Italii Juliusz Cezar musiał w końcu przenieść plan działania na tereny wroga, którymi była Grecja i Macedonia. Wiedząc, że Pompejusz posiada przewagę liczebną liczył się z wszelkim ryzykiem. Pierwszym problemem było przetransportowanie około 40.000 żołnierzy na Półwysep Apeniński. Półwysep był gęsto obsadzony nad brzegiem przez silną flotę Pompejusza. W tym celu Cezar postanowił przetransportować swoich żołnierzy w trzech falach.

Rzymianie pozostawili po sobie wiele wspaniałych budowli, wiele z nich przetrwało do dzisiejszych czasów w lepszym lub gorszym stanie zachowania. Wielką popularnością wśród Rzymian cieszyły się amfiteatry, na których gromadziły się tłumy ludzi, aby zobaczyć walki gladiatorów. Niestety na jednym z nich w wyniku skąpstwa doszło do ogromnej tragedii, której skutkiem była liczba ofiar śmiertelnych porównywalna do strat legionów rzymskich w bitwie w Lesie Teutoburskim 9 r. n.e.

Wojny markomańskie to seria wojen jakie w latach 167-180 n.e. toczyło Cesarstwo Rzymskie z plemionami barbarzyńskimi zamieszkującymi obszary sąsiadujące z jego północnymi granicami. Podczas całego okresu trwania konfliktu wzięło w nim udział wiele różniących się etnicznie plemion barbarzyńskich, jak np.: germańscy Longobardowie, Markomanowie, Naristowie, Kwadowie czy Burowie, ale również celtyccy Kotynowie, daccy Kostobokowie czy wreszcie sarmaccy Jazygowie czy Roksolanowie.

Bitwa nad Jeziorem Trazymeńskim była drugim zwycięstwem Hannibala nad Rzymianami w II wojnie punickiej. Zasadzka doprowadziła do ogromnej rzezi Rzymian. Ponoć pobliski strumyk doprowadzający wodę do jeziora, z powodu wymieszania się dużej ilości krwi, nazwano Sanguineto, czyli „Krwawa Rzeka”.

W prawie rzymskim aż do czasów Justyniana istniało kilka sposobów na przenoszenie własności. Każdy z nich posiadał inną genezę, był formalny lub nieformalny a zakresy ich stosowania nie pokrywały się. Krótkie wprowadzenie pozwoli wyjaśnić, na czym polegały różnice i w jakich przypadkach poszczególne metody były stosowane.

W Rzymie znajduje się sztucznie usypana góra, która w całości składa się z fragmentów ok. 53 mln rzymskich amfor, w których przechowywano oliwę z oliwek. Jest to największe rzymskie śmietnisko – tzw. Monte Testaccio (nazywane także Monte Testaceo lub Monte dei cocci).

Lukullusowe uczty są jednym z najbardziej charakterystycznych tematów związanym z kulturą starożytnego Rzymu. Jednak nie mogłyby się one odbywać bez najważniejszej i najściślej związaną z historią ludzkości przyprawą – pieprzem czarnym. Stosowano go zarówno jako lek na wszystkie choroby, przyprawy jak i waluty.