Palcem pisane. Sławomir Ziemianek

Robimy to bardzo ostrożnie, nie tylko z uwagi na wątłe schody, ale głównie pamiętając opowieści Toma o krukach atakujących nieostrożnych śmiałków. Na górze rzeczywiście widzimy mnóstwo ptaków, a raczej ich pozostałości w formie zasuszonych mumii i szkieletów...

To, co następuje później, pokazuje mi, jak nagły wypływ adrenaliny potrafi zmienić ciało człowieka w idealnie skonstruowaną maszynę nastawioną tylko na jeden cel: przetrwać. W milisekundzie analizujemy sytuację, która nie jest godna pozazdroszczenia. Woda, którą nagle obudziliśmy z głębokiego snu, torując sobie drogę z destrukcyjną siłą, nie natrafi po drodze na żadną przeszkodę

Przekręcam klamkę klapy i dźwigam drzwi do góry. Oczom mym ukazuje się niecodzienny widok. Cały tył wypełniony jest sztucznymi penisami, waginami, gumowymi lalkami i stertami czasopism, w których raczej niewiele jest treści, za to całkiem sporo zdjęć...

Chropawy, przepity, lekko fałszujący, a jednocześnie naturalnie melodyjny wokal, w połączeniu z punkowym sznytem zespołu, idealnie harmonizującym z folkowo-irlandzkimi melodiami stał się dla mnie na długie lata wyznacznikiem piękna w muzyce.