Strategy&Future

Trwająca od przeszło roku wojna na Ukrainie oprócz tego, że zachwiała mitem o sprawności armii rosyjskiej, rozbudziła w społeczeństwie polskim żywe i powszechne ambicje reformy i rozbudowy własnych sił obronnych. Ambicje te, choć ujście znajdują raczej w komentowaniu coraz to nowszych zakupów MON-u, przejawiają się również w intuicyjnym poszukiwaniu nowej strategii wojskowej Polski, w której pierwszorzędne miejsce zajmuje wizja przyjęcia strategii aktywnej obrony, mającej uniemożliwić toczenie wojny na terytorium Rzeczypospolitej, a co za tym idzie pozwalającej uniknąć tragedii Buczy, Irpienia i innych skrwawionych miast ukraińskich.

Próbą złamania niemieckiej dynamiki była koncepcja operacyjna, którą możemy z perspektywy czasu nazwać WALKĄ O KONTROLOWANIE POLA BITWY; generał Stachiewicz określał ją „strategicznym opóźnianiem”, a sam marszałek ujął w lapidarnym stwierdzeniu przeznaczonym do francuskich sojuszników: „nie dać się rozbić”.

Niedawny szum medialny powstały w wyniku doniesień na temat ćwiczeń dowódczo-sztabowych Zima-20 wywołał falę obrazowych, a przy tym często powierzchownych, porównań do kampanii polskiej 1939 roku sprowadzających się do wspólnego mianownika: wysunięcie wojska nad granicę jest zawsze opcją złą, w 1939 roku Polska przegrała właśnie z powodu takiego rozwinięcia wzdłuż granic. Lepiej przyjąć uderzenie w głębi państwa.

Niemiecka ekspansja geopolityczna w Europie, rozpoczęta w drugiej połowie XIX wieku i brutalnie zatrzymana przez państwa ententy na polach bitew Wielkiej Wojny, z jeszcze większą dynamiką wznowiona została po dojściu Adolfa Hitlera do władzy.