Strategy&Future

Czystki przeprowadzone przez Xi Jinpinga w szeregach ważnych urzędników administracji państwowej Chin oraz wysokich dowódców PLA przeprowadzone w sierpniu tego roku są szeroko komentowane przez międzynarodowych obserwatorów sceny politycznej Państwa Środka. Dostrzega się oznaki kryzysu wśród elit rządzących Chin, choć z drugiej strony decyzje te nie wydają się czymś nadzwyczajnym, jeśli się weźmie pod uwagę, że do 2017 r. w wyniku czystek w PLA Xi usunął ponad 100 wyższych oficerów.

Trwający konflikt na Ukrainie jest szeroko komentowany przez wszystkie ośrodki zajmujące się tematyką wojska i wojny. Wyciągane wnioski i formułowane tezy są szeroko dyskutowane, a światowe ośrodki analityczne próbują przedstawić obraz przebiegu przyszłej wojny pomiędzy równorzędnymi konkurentami i wpływ, jaki może na nią mieć obecny konflikt pomiędzy Federacją Rosyjską a Ukrainą.

Estonia zaraz po zakończeniu I wojny światowej i deklaracji niepodległości 24 lutego 1918 r. przystępuje do tworzenia pierwszej zbrojnej organizacji pod nazwą Obywatelska Organizacja Obronna (Omakaitse). Jeszcze tego samego roku, 11 listopada, zostaje ona przemianowana na Estońską Ligę Obrony (Kaitseliit), która w wojnie w latach 1918–1920 bierze czynny udział w walkach przeciw Niemcom i Rosjanom o odzyskanie niepodległości, a następnie staje do walki podczas próby komunistycznego zamachu stanu w 1924 r.

Ta wojna zapisała się w historii jako konflikt, który obie strony uważają za wygrany. Mimo że Israel Defense Forces (IDF) zostały zaskoczone działaniami koalicji państw arabskich, ta nie zdołała wykorzystać efektu i szybko, choć nie bez zaciekłego oporu, uległa Izraelowi.

Rywalizacja o podbój Inflant zaowocowała tzw. I wojną północną lub inaczej wojną siedmioletnią 1563–1570. Był to początek długoletnich zmagań w tym regionie. Następną burzliwą odsłoną tego konfliktu była II wojna północna, w Polsce znana jako potop szwedzki 1655–1660, a ostatnim, najdłuższym i najbardziej brzemiennym w skutki, akordem tych działań była III wojna północna (1700–1721).

Historia oddziałów najemnych, obecnie znanych pod angielskojęzycznym skrótem PMC (Private Military Companies) jest prawdopodobnie tak długa jak historia konfliktów zbrojnych. Do najbardziej znanych w świecie na pewno można zaliczyć gwardię wareską utworzoną przez bizantyjskiego cesarza Bazylego II Bułgarobójcę pod koniec X w., włoskich kondotierów, którzypojawili się w latach 60. XIII wiekuwItalii, oddziały zaciężnych Szwajcarów czy landsknechtów siejących postrach na polach bitew Europy XVI w.

Prawdziwe, dogłębne reformy odbywają się w momencie, kiedy nie ma już innego wyjścia i dany podmiot stoi przed alternatywą: przestać istnieć albo się zreformować. Podobnie rzecz się miała z Królestwem Prus doby wojen napoleońskich.

W roku 110 r. p.n.e. po rozbiciu armii rzymskiej w Numidii (dzisiaj mniej więcej tereny płn. Tunezji i Maroka) w czasie wojny jugurtyńskiej Rzym zostaje zmuszony do podpisania upokarzającego pokoju. Aby zmazać hańbę, senat mianuje nowym konsulem Kwintusa Cecyliusza Metellusa Numidyjskiego, który zabiera na wojnę legata (posłańca senatu), doświadczonego już dowódcę z wojen w Hiszpanii Gajusza Mariusza. Wodzowie nie darzą zaufaniem oddziałów, którymi przyszło im dowodzić, o niskim morale i dyscyplinie spowodowanych doznanymi porażkami i słabym dowodzeniem.

Zarówno nieustanny wyścig o dominację, a co za tym idzie konieczność zdobywania informacji, jak i próby przeciwdziałania temu spowodowały, że współczesne pole walki jest niezwykle nasycone wszelkiego rodzaju sensorami, umożliwiającymi zbieranie informacji przez dwadzieścia cztery godziny na dobę we wszelkich warunkach pogodowych i terenowych.