Strategy&Future

Na nic zdały się baty i pokrzykiwania. Konie ślizgały się w błocie, charczały, ale jakkolwiek by napinały mięśnie, nie były w stanie posunąć się ani kroku dalej. Ich boki były już pokryte pianą, chrapy rozwarte w – zdawało się obserwującym – ostatnim wysiłku, do jakiego można je będzie zmusić tego dnia. I to na nich, na czwórce pędzonych w cztery strony świata zwierząt, było teraz skupione spojrzenie tłumu. Na nie przeniosło się współczucie, złość, wreszcie narastające z każdą chwilą zniecierpliwienie widzów. Teraz to była już ich egzekucja. Stały się jej bohaterem, przedmiotem. Jej własnością...

Poszanowanie dla prawdy, jakie historyk każdy jest jej winien, wymaga, aby zdać tu sprawę ze wszystkich sprężyn opisanych wypadków. Należy zatem wyznać, że w owym czasie namiętności kobiece powodem się stały wielu w rodzinie królewskiej niesnasek (…). Wielce się one przyczyniły do królewskich udręk przez animozje różne, które wokół niego rozsiewały i które z każdym dniem coraz trudniej mu było zażegnywać...

Siedzą we dwóch, milczą. Mrok rozprasza tylko jedno źródło światła – niewielki świecznik, stojący przy łóżku starego, umierającego mężczyzny. Od jego towarzysza oddziela go proste, nijak nie pasujące do pełnego przepychu, rokokowego wystroju wnętrza, szpitalne przepierzenie. Najzwyklejsze w świecie białe prześcieradło. Po jego drugiej stronie, oddalony o kilka metrów, stoi klawesyn. Drugi z mężczyzn usiadł plecami do klawiatury. Nie przyszedł tu grać, tylko słuchać. Wpatruje się z narastającą niecierpliwością w nieruchomy cień profilu swojego gospodarza, dzięki płonącym po drugiej stronie świecom odbijający się na powierzchni przepierzenia.

Siedzą we dwóch, milczą. Mrok rozprasza tylko jedno źródło światła – niewielki świecznik, stojący przy łóżku starego, umierającego mężczyzny. Od jego towarzysza oddziela go proste, nijak nie pasujące do pełnego przepychu, rokokowego wystroju wnętrza, szpitalne przepierzenie. Najzwyklejsze w świecie białe prześcieradło. Po jego drugiej stronie, oddalony o kilka metrów, stoi klawesyn. Drugi z mężczyzn usiadł plecami do klawiatury. Nie przyszedł tu grać, tylko słuchać. Wpatruje się z narastającą niecierpliwością w nieruchomy cień profilu swojego gospodarza, dzięki płonącym po drugiej stronie świecom odbijający się na powierzchni przepierzenia.

Sen o Stanisławie zasiadającym na polskim tronie przyśnił się angielskiemu dyplomacie wcześniej, dużo wcześniej niż głównemu zainteresowanemu. Naprawdę lubił Rzeczpospolitą – co najmniej tak samo szczerze, jak nie znosił Prus. Myślał zawsze o tym podupadającym państwie jak o niszczejącym pałacu, w którym można by jeszcze kiedyś wystawić wspaniały bal…

Ostatni. Opowieść o Stanisławie Auguście. Odcinek drugi. Kingmaker

W rzeczy samej sytuacja ludzi, którzy znaleźli się na najwyższych w kraju stanowiskach, jest taka, że nie tylko nie dzieje się w państwie nic, co by ich nie dotknęło, ale też prawie zawsze to, co się im przydarza, ma jednocześnie konsekwencje dla państwa. Wynika z tego, że ich życie, nawet prywatne, zasługuje na to, by opowiedzieć je przyszłym pokoleniom, aby posłużyć im mogło za ostrzeżenie. Stanisław August Poniatowski

Nie czuję zimna. Ani teraz, w szerokim, ciemnym holu pałacu Oranienbaum, ani przed chwilą, wysiadając z karety, ostrożnie stawiając nogi na oblodzonej ścieżce. Nie ma czasu by marznąć, trzeba się spieszyć. Spieszyć powoli i uważnie, bo każdy fałszywy krok może się zakończyć upadkiem. Nie ma też do tego głowy. Istnieje tak wiele powodów, by się trząść – zimno jest ostatnim z nich. Pierwszym – strach. Mimo wszystko on… WSTĘP

AUDIO Wtedy stało się wszystko. Te kilkadziesiąt lat, druga połowa XVIII wieku, było jak ustalenie reguł gry i ustawienie figur na planszy. W głowach filozofów decydowało się wówczas, kim jest człowiek. Encyklopedystów – czym jest wiedza. Polityków – jak daleko można się posunąć. Spomiędzy wszystkich wielkich sporów, jakie rozpalają dziś naszą wyobraźnię, nie da się wybrać takiego, który swoimi korzeniami nie sięgałby tamtego czasu. Czym jest naród i kto ma prawo do decydowania o jego losach? Czy historia się skończyła i dlaczego po raz setny musimy powtórzyć, że nie? Nawet spór o konsekwencje inwazji sztucznej inteligencji sięga swoim rodowodem tamtego czasu – oświeceniowego zredefiniowania pojęć „człowieczeństwo”, „mądrość” i „dusza”.

Wtedy stało się wszystko. Te kilkadziesiąt lat, druga połowa XVIII wieku, było jak ustalenie reguł gry i ustawienie figur na planszy. W głowach filozofów decydowało się wówczas, kim jest człowiek. Encyklopedystów – czym jest wiedza. Polityków – jak daleko można się posunąć. Spomiędzy wszystkich wielkich sporów, jakie rozpalają dziś naszą wyobraźnię, nie da się wybrać takiego, który swoimi korzeniami nie sięgałby tamtego czasu… WERSJA TEKSTOWA