tactic of...

Hein Vanhaezebrouck preferuje w Gent formację wyjściową 1-3-4-1-2. W fazie przejściowej drużyna elastycznie zmienia kształt podporządkowując się pod ustawienie rywala, który determinuje obszar pressingu, przy czym w fazie defensywnej ustawiają się najczęściej 1-5-3-2.

FC Midtjylland gra bardzo mądry futbol. Mają trzech obrońców i dwóch skrzydłowych. Skrzydłowi są w stanie pomóc drużynie zarówno w ataku jak i w obronie. Środkowi pomocnicy powinni grać jak typowi zawodnicy box-to-box i pomagać swoim kolegom z drużyny tam, gdzie jest to konieczne.

Choć od czasu do czasu AC Milan wraca jeszcze do kształtu 1-4-3-3, to pod wodzą Stefano Pioliego odzyskał dawny blask stopniowo przechodząc na ustawienie 1-4-2-3-1, które jest dziś ich wyjściową formacją z kluczową rolą bardzo wysoko grających bocznych obrońców i nieustannym wariantem poszerzania i zawężania gry.

Wybierając w Lazio ustawienie 1-4-3-3 Maurizio Sarri lubi rozgrywać piłkę z głębi. Aby uniknąć wysokiego pressingu rywali ustawia swoich obrońców szeroko, a do rozgrywania piłki desygnuje także bramkarza i defensywnego pomocnika.

Gerardo Seoane w Leverkusen gra bezpośredni i bardzo ofensywny futbol w formacji 1-4-2-3-1. Ustawia zespół bardzo agresywnie zarówno w obronie, jak i w grze z piłką starając się zapewnić zawodnikom jak najwyższe pozycje na boisku, co ma sprzyjać szybkiemu odbiorowi piłki oraz błyskawicznemu przejściu do ataku.

Nelson Verissimo stosował najczęściej ustawienie 1-4-4-2 rozgrywając piłkę z głębi przy aktywnym udziale środkowych obrońców i bramkarza. Drugim ulubionym wariantem stosowanym przez Benficę w sytuacji dużego nacisku ze strony silnego przeciwnika było 1-4-2-3-1.

Luciano Spalletti ma tendencję do szukania równowagi pomiędzy tym jak drużyna ustawia się w obronie i w jakim kształcie atakuje, wybrał więc formację 1-4-2-3-1, która pozwala Napoli bronić się w zwartych i blisko siebie ustawionych liniach, a po odbiorze piłki wybierają ustawienie 1-4-3-3 zapewniające im kontrolę gry poprzez utrzymywanie posiadania piłki.

Lyon pod wodzą holenderskiego trenera Petera Bosza korzysta z ustawienia 1-4-2-3-1, które jednak w różnych fazach meczu przechodzi w różne warianty z częstym i płynnym przejściem w 1-4-3-3. Gra Lyonu jest szybka i kombinacyjna, a zawodnicy otrzymują dużo swobody w poruszaniu się po boisku.

W PSG Pochettino stosuje swoje ulubione ustawienia 1-4-3-3 oraz 1-4-2-3-1 (rzadziej), choć w wybranych meczach eksperymentował z 1-4-4-2. Jednak niezależnie od stosowanej formacji nadal widoczne są u niego schematy gry w ataku znane z Tottenhamu czy Espanyolu: wysoko i szeroko atakujący boczni obrońcy i schodzący do środka skrzydłowi.

W teorii Juventus ustawia się 1-4-4-2, lecz Massimiliano Allegri dąży do tego kształtu tylko w defensywie. Atakując Juventus zawsze dostosowuje się do sposobu bronienia przeciwnika.

Taktyka Olivera Glasnera jest oczywistą kontynuacją tej, którą preferował jego poprzednik Adi Hutter, choć formacja uległa delikatnej korekcie do kształtu 1-3-4-2-1.

Dariusz Banasik bardzo rzadko zmienia swoje ulubione ustawienie 1-4-4-2, a już szczególnie grając wobec trójki obrońców rywala możemy się spodziewać zawsze dwóch napastników na boisku.