tactic of...

Quique Setién kontynuuje w Villarreal styl Emery’ego polegający na szerokim ustawieniu, cierpliwym postępie akcji oraz tworzeniu przestrzeni w tercji ofensywnej „poruszając” formacją rywala. Ustawieni 1-4-3-3 w ofensywie oraz 1-4-4-2 bez piłki nadal pilnują struktury w obu fazach, ale Setién podejmuje więcej ryzyka i jest skłonny do bardziej bezpośredniej gry, nawet kosztem utraty posiadania.

Brighton Roberto De Zerbiego trzyma się kurczowo formacji 1-4-2-3-1, ale kluczem do ich sukcesów nie jest kształt, lecz sposób pressingu. Ich nacisk jest zawsze zespołowy, intensywny, z liniami nacisku zachęcającymi rywali do gry między nimi

Manchester City Guardioli jest klasycznym przykładem systemu gry pozycyjnej. Guardiola rzadko odchodzi od ustawienia 1-4-3-3. Niemniej jednak, Pep wykorzystuje ten kształt jedynie jako podstawę do określenia pozycji wyjściowych swojej drużyny.

Porto pod wodzą Sergio Conceicao stosuje dwie formacje, które zmieniają się w zależności od sytuacji w meczu. W przypadku wysokiego pressingu rywali Conceicao ustawia swoją drużynę 1-4-4-2 i gra bardziej bezpośrednio wykorzystując nękającego napastnika (Taremi).

Przejście na trzech środkowych obrońców to największa jak dotąd zmiana w PSG za czasów Galtier, który adaptował drużynę do kształtu 1-3-4-2-1. Takie ustawienie służy przede wszystkim wykorzystaniu umiejętności wszystkich trzech obrońców do rozgrywania piłki, ale także skłania wahadłowych do tworzenia przewagi liczebnej na skrzydłach.

Roma ustawia się 1-3-4-2-1, które Mourinho łączy z ulubionym niskim blokiem oraz bardzo ustrukturyzowanym podejściem do gry z dala od tercji ofensywnej.

Julian Nagelsmann wykorzystuje system 1-4-2-3-1 elastycznie dostosowując taktykę do umiejętności swoich zawodników, co widać bardzo wyraźnie przede wszystkim w grze na skrzydłach, które są głównym motorem napędowym niemieckiej drużyny i gdzie Bayern posiada duży wybór piłkarzy o różnej charakterystyce.

Emma Hayes odeszła od swojego ulubionego ustawienia trójką z tyłu i potwierdziła własną elastyczność stosując w tym sezonie przede wszystkim formację 1-4-2-3-1, choć nadal potrafi płynnie dostosować się do sytuacji. Dlatego jej Chelsea możemy zobaczyć także w kształcie wyjściowym 1-3-4-2-1 lub 1-4-3-3.

Zawodnicy Artety potrafią zdobyć teren ustawiając się bliżej siebie i próbując krótkich szybkich kombinacji podań, ale to gra w półprzestrzeniach oraz przewaga liczebna na skrzydłach stały się wyróżnikiem stylu Arsenalu w tym sezonie.

Samapoli stosuje różne formacje taktyczne, choć w jego podejściu od dawna widać chęć do organizowania gry wokół kształtu 1-4-3-3. W Sewilli nie stroni jednak od 1-4-2-3-1 czy 1-3-4-3, aż po 1-5-4-1.

Agresywny i zorganizowany pressing to najważniejszy wyróżnik gry Benfiki pod kierunkiem Rogera Schmidta. Ich wyjściowe ustawienie to 1-4-2-3-1, ale na boisku najczęściej przyjmują kształt 1-4-1-3-2. Ich największą siłą jest intensywność zarówno posiadania, jak i odzyskiwania piłki. Lubią grać na małej przestrzeni w przewadze liczebnej nie forsując bez potrzeby progresywnej gry.

Uwe Rösler w Aarhus stosuje najczęściej formację 1-3-5-2. Charakterystyczne dla tego menedżera są kontratakujący styl gry z większą ilością bezpośrednich i szybkich podań. Najważniejszą zasadą w tej taktyce są dośrodkowania w pole karne przeciwnika.