Najmocniejszą stroną „Niedobrego zwyczaju” jest język i niesamowita umiejętność Portero w budowaniu postaci. Czuć taniec Alex, ale także ciosy, które zadają oprawcy. Jest delikatność i brutalność Madrytu. Akceptacja, a zarazem jej brak ze strony rodziców Alex.
„Nie/dobry zwyczaj” to akwarium/akwen dobrej rodzinny. Wszystkie „ryby są bliskie sobie”, ale nie wszystkie są takie same. A zaczyna się to tak: „Wiedziałam, jak całe pokolenie chłopców pada niczym anioły nie do odratowania. Nastolatkowie o szarej cerze i z brakującymi zębami, cuchnący amoniakiem i moczem […]
Że jest nieźle, niech świadczy moje zaskoczenie. Najpierw gadałem na boku o Barysie, potem myślałem o Kotas, wpadł do głowy także Valter Hugo Lemos. Okazuje się, że ta napisana na jednym oddechu książka, oddycha na sto sposobów. Po swojemu.
Wesprzyj działalność Autora Jarek Holden już teraz!
Nazywam się Mirosław Miniszewski. Kiedyś mieszkałem w mieście, teraz daleko na podlaskim pustkowiu przy granicy. Jestem pisarzem, blogerem i podkasterem. Pracuję także jako wykładowca na uniwersytecie. Wykładam zagadnienia z filozofii, w której to dziedzinie posiadam doktorat.
Piszę książki, publikuję artykuły, wykładam. Robię co mogę, by zwiększać świadomość neuroróżnorodności i praw człowieka w społeczeństwie. Promuję zdrowe wychowanie dzieci oraz budowanie relacji bez przemocy i lęku.
