Jarek Holden

„Kos kos jeżyna” to samo dobro literackie, to mieszalnia form i jednak unikalny indywidualizm, w której Etero oddaje nam całą siebie. Etero, kobieta pod pięćdziesiątkę już na pierwszych stronach książki, ratuje swoje życie, by potem zatracić się w monologu – spowiedzi.

Chce bogactwa, kochającej żony, oddanego przyjaciela - Jarusławskiego.

Co jest prawdą, a co jest zmyśleniem? Narratorka przyznaje, że będzie „trochę kłamać, a trochę mówić prawdę”. W tym momencie rodzi się pytanie: - Ile jest w tej książce Joanny Bartoń? Jak wielkie miały (mają) znaczenie osobiste doświadczenia w powstaniu tej książki?

Lektura uwodzącą i zwodząca. Bohaterowie tych opowiadań mają swoje fobie, należą do świata zasuszonych samotników, nawet wtedy, gdy są w związku lub codziennie rozmawiają przez telefon z matką. Życie, które uwiera, boli. Życie na umysłowej krawędzi.

Grzech zaniechania? Odkładałem to czytanie przez wiele miesięcy. Niewytłumaczalne. To fabuła dobrze skrojona z niebywałym przekładem. „Szmuc” to jak Most Brookliński. Skok w głębię. Wahania samotności i poszukiwania akceptacji.

Karol Dickens w najlepszym, lecz współczesnym wydaniu. Nie ma tutaj takiej fali mizoginizmu, ale nie zalewa też tsunami feminizmu.

Konstrukcja tekstu, styl przekazu – składowe książki są obdarte z emocji, a jednocześnie mnogość ekscytacji. Namiętność uścisku kobry.

Wziąć tu wszystko pod lupę jest zadaniem godnym detektywa. Komponenty tej prozy są niezliczone.

Kobieta od podszewki. Sprawy ukrywane, skrywane, pokrywane patyną niepamięci. Emilie Pine z konsekwencją podążą w literacki świat, który ma poznać, zrozumieć siłę samotności i lęków, które paraliżują, dekoncentrują.

Data premiery: 26 kwietnia 2023 roku, zatem kolejne przedpremierowe odczytanie. Mam Państwu zaszczyt przedstawić „debiutantkę” serii „Opowiadania amerykańskie”. Nie musicie już szukać po antykwariatach tekstów rozproszonych, niebawem w porcjach dostaniecie cały tort!

„Osiem” to książka o ludziach, którym się nie udało, którzy wypadli z torów i tworzą nowe koleiny, na których przewracają się w dalszym ciągu? Stawiam znak zapytania, a to dlatego, że może Jerzy Franczak nie rozpisał losów autsajderów, tylko pisze o mnie, o tobie i (oczywiście) o sobie. I daje nam jeszcze szansę…

Albania i Kanun – miejscowe prawo zwyczajowe; nie dopuszcza „niezgody” i traktuje kobiety jak meble z Ikei. Samodzielnie można je skręcić i rozkręcić. Tylko kłopot w tym, że instrukcja obsługi to ściema. A stół nagle zamienia się w krzesło...