Miejska Partyzantka Ogrodnicza

Publikacja naturą rzeczy i siłą tematu musi przywoływać skojarzenia z innymi ogrodniczymi kalendarzami, tymi księżycowymi, kosmicznymi, biodynamicznymi, pocztowymi. Wahający się i początkujący zobaczą w niej jak szerokie jest pole działania ogrodniczych partyzantów. Ci, którzy już działają i dziarsko kroczą partyzanckim szlakiem, ucieszą się tkacko-komiksowo-rebusową formą. Dlatego wydawnictwo towarzyszyć może wszystkim jako lektura do poduszki, do wanny lub do tramwaju. No nie, do wanny to nie, bo od czytania w wannie traci się wzrok. Choć patrząc na stan polskich betonplaców, to może warto czasem stracić trochę ostrość widzenia.

Celem artykułu Renaty Hołdy z Instytutu Studiów Międzykulturowych Uniwersytetu Jagiellońskiego jest "przedstawienie działalności miejskich ogrodników – zdecentralizowanego, oddolnego ruchu realizującego różne formy upraw roślinnych w mieście. Krzyżują się w nim hobbystyczne zainteresowania uprawą kwiatów, warzyw i ziół, różne formy aktywizmu miejskiego oraz tendencje ekologiczne, zainteresowania ochroną Ziemi i racjonalnym wykorzystaniem jej zasobów." Autorka traktuje miejskie ogrodnictwo jako jeden z ruchów miejskich, a jego działania – jako rodzaj infrapolityki." Autorka wskazuję jednak, że "ruchu nie można traktować wyłącznie w kategoriach oporu, lecz w jego analizach należy uwzględniać reakcję adwersarzy, która przejmuje znaki oporu i obraca na swą korzyść."