– Nauka to część życia. – Uśmiechnął się Opiekun i wyciągnął rękę. Ptak zleciał z gałęzi, by przysiąść na jego nadgarstku. Eliam pogładził go po opierzonej piersi, a śpiewak zaćwierkał w swojej mowie.
Należał do ptasich posłańców, które zanosiły wieści we wszystkie rejony Ojczyzny. Każdy z elfów wyszkolił własnego i nawiązał z nim nić przyjaźni. Dzięki temu posłańcy stawali się też wiernymi towarzyszami.
Gdy tylko zielony śpiewak skończył, Dasean westchnął zmęczony.
– Przekaż, że muszę wpierw odpocząć – poprosił cicho.
Posłaniec tylko skinął łebkiem i odleciał w kierunku plaży.
– Vasena chce się ze mną widzieć, by porozmawiać na temat łodzi, przekraczania granicy fal i bezpieczeństwie załogi. – Znów westchnął. – Jakby nie mogło to poczekać do wiosny. Jest bardziej uciążliwa od kwoki zajmującej się pisklętami.
– Po prostu się o was troszczy – z uśmiechem rzekł Eliam. – Szczególnie o brata.
– Aż za bardzo.
– I pewnie zrozumie, że po tej akcji potrzebujesz odpoczynku – kontynuował, ignorując słowa elfa. – Naprawdę wiele zrobiłeś dzisiaj. Przyda ci się chwila nic nierobienia.
Dasean pokiwał głową i ramię w ramię ruszył z Sanim w kierunku swojej wioski. W drodze dopytywał o wszelkie kwestie związane z granicą fal. Chciał wiedzieć, na co powinien się przygotować, gdy wiosną wyruszy razem z pozostałymi.
*
Dotarli do wioski, a wzrok Daseana zatrzymał się na dachu, którym się zajmował przed przygodą z Riseanem.
– Sam się nie naprawi – mruknął.
– Ale też nigdzie nie ucieknie. – Roześmiał się Sani. – Nic się nie stanie, jeśli dziś już tylko odpoczniesz.
I tak resztę dnia Dasena spędził we własnej chacie nie niepokojony przez nikogo. Dopiero wieczorem wrócił na dach, by dokończyć pracę. Większość czynności wykonywał wręcz bezwiednie, bo myśli wracały wciąż do wydarzeń na wodzie. Rozważał dokładnie fragment po fragmencie. Rozpamiętywał błędy. Zastanawiał się, co by się stało, gdyby nie posłuchał ojca i nie wypłynął.
Szmaragdowe Pióro
Trwa ładowanie...