Strategy&Future

Co spowodowało, że współczesne państwa w ciągu ostatnich dwóch stuleci ewoluowały stając się w konsekwencji dobrem wspólnym, zbudowanym na fundamencie umowy społecznej a przystały być „własnością” wąskiej elity uprzywilejowanych i najbogatszych grup społecznych?

Globalna pozycja Stanów Zjednoczonych została zbudowana na potencjale i sprawności cywilnych i wojskowych zdolności morskich. Erozja tego fundamentu amerykańskiej potęgi będzie miała poważne konsekwencje dla pozycji USA w świecie i wiarygodności ich gwarancji bezpieczeństwa wobec sojuszników...

Omawianie na łamach Strategy&Future przemówień Emmanuela Macrona – począwszy od tego, w którym oskarżył NATO o „śmierć mózgową”, przez to w Bratysławie, w którym zaprezentował z gruntu realistyczną ocenę roli Rosji w systemie bezpieczeństwa europejskiego, po niedawne, w którym mówił o konieczności postawienia Kremla w obliczu szeregu dylematów strategicznych – staje się powoli stałym elementem jadłospisu autora poniższego tekstu...

Państwo aktywnie kształtujące własne otoczenie geopolityczne i czyniące to na rzecz swoich interesów i bezpieczeństwa, które czuje się zagrożone działaniami innego państwa, wyznacza w toku tzw. sygnalizacji strategicznej słynne czerwone linie.

Partnerstwo państw rewizjonistycznych wobec Pax Americana prawdopodobnie nigdy nie będzie przypominać relacji między członkami społeczności Zachodu. Niemniej jednak w szerszym kontekście historycznym relacje, które kształtują się między Chinami, Rosją, Iranem a Koreą Północną, nie odbiegają znacząco od wielu innych sojuszy zawiązywanych przez państwa w ciągu dziejów, które to sojusze zawsze były obarczone wyraźnymi barierami współpracy oraz niemałym stopniem wzajemnej nieufności. Jednak sam fakt wyłaniania się takiej koalicji państw, których wspólnym celem jest przejście obecnego systemu międzynarodowego do stanu globalnej wielobiegunowości, jest wystarczającym powodem dla Stanów Zjednoczonych, by obawiać się o swoją pozycję na arenie międzynarodowej.

Przechodzimy do omówienia drugiego zapowiedzianego na początku tekstu artykułu – a mianowicie tego opublikowanego w lutym na łamach periodyku „Rossija w Globalnoj Politikie”, którego autorem jest Siergiej Karaganow. Warto zauważyć, że Karaganow odnosi się w nim do jednego ze swoich poprzednich tekstów, z czerwca ubiegłego roku, który odbił się echem zarówno w Rosji, jak i poza nią. I były ku temu powody, Karaganow bowiem stwierdził w nim, że „Zachodowi należy przywrócić utracony instynkt przetrwania i przekonać, że próby starcia Rosji poprzez zachęcanie Ukraińców do walki są kontrproduktywne”. Ścieżką do tego jest „przywrócenie odstraszania nuklearnego poprzez obniżenie nieakceptowalnie wysokiego progu użycia broni jądrowej oraz rozsądne, ale szybkie pójście w górę na drabinie eskalacyjnej”.

Na broni jądrowej zbudowany jest cały świat obronności po II Wojnie Światowej. Nigdy później nie została użyta. Bycie poważnym graczem na arenie międzynarodowej nie jest możliwe bez ostatecznego odstraszacza, lub przynajmniej zmapowanej ścieżki technologicznej...

Przywódcy Łotwy i Estonii zaapelowali do rządów państw europejskich, aby te, w obliczu narastającego zagrożenia ze strony Federacji Rosyjskiej i spodziewanych zmian w amerykańskiej polityce, poważnie potraktowały rysujące się wyzwania i zwiększyły wydatki na bezpieczeństwo.

Ostatnie wypadki wokół Tajwanu, związane z działaniami podejmowanymi ze strony władz w Pekinie, Tajpej i Waszyngtonie, skutkują pogorszaniem się sytuacji bezpieczeństwa w tej kluczowej strategicznej lokalizacji w Azji Wschodniej. Jednocześnie trudności, jakie wiążą się ze stworzeniem i wdrożeniem wiarygodnej strategii odstraszania Chin od naruszenia status quo w Cieśninie Tajwańskiej, nie poprawiają pogarszającej się pozycji Stanów Zjednoczonych w regionie Indopacyfiku. Równowaga sił wojskowych w Azji Wschodniej, zmienia się na niekorzyść Ameryki, a władze w Pekinie zdają się pod każdym względem przygotowywać swój kraj na coraz bardziej prawdopodobną wojnę.

Ostatnie tygodnie przyniosły szereg tekstów i wypowiedzi dotyczących rosyjskiej doktryny użycia broni jądrowej; na ten temat wypowiadali się sami Rosjanie, z Władimirem Putinem na czele, ale też chociażby Siergiej Karaganow. Co więcej, szerokim echem odbił się też artykuł w brytyjskim dzienniku „Financial Times”, którego autorzy mieli wejść w posiadanie „tajnych dokumentów”, opisujących warunki użycia przez Rosję broni jądrowej oraz przebieg i scenariusze niektórych ćwiczeń, w których toku broń jądrowa miałaby zostać przez Moskwę użyta.

Wskutek polityki sankcyjnej rozpoczętej jeszcze za Trumpa oraz wojny na Ukrainie spełnia się koszmar Halforda Mackindera – konsolidacja handlowa i komunikacyjna Eurazji z jej zasobami społecznej energii, ambicjami miliardów ludzi, z jej surowcami i przedsiębiorczością ludzi głodnych sukcesu. Ale też z jej tendencjami do dominacji polityki nad społeczeństwami i rynkami, ze skłonnością do kontroli i autorytaryzmu.

Parlament Węgier przegłosował ratyfikację członkostwa Szwecji w NATO, co oznacza, że najprawdopodobniej jeszcze w tym tygodniu zakończony zostanie proces powiększenia Paktu o 32. członka. Po ubiegłotygodniowym spotkaniu Victora Orbána z Ulfem Kristerssonem doszło do przyspieszenia głosowania w Budapeszcie.