tactic of...

Przejście na trzech środkowych obrońców to największa jak dotąd zmiana w PSG za czasów Galtier, który adaptował drużynę do kształtu 1-3-4-2-1. Takie ustawienie służy przede wszystkim wykorzystaniu umiejętności wszystkich trzech obrońców do rozgrywania piłki, ale także skłania wahadłowych do tworzenia przewagi liczebnej na skrzydłach.

Meksyk pod wodzą Gerardo "Taty" Martino grający w formacji wyjściowej 1-4-1-4-1, wciąż nawiązuje do stylu Bielsy z wysokim pressingiem i szerokim ustawieniem ofensywnych skrzydłowych. W końcowej fazie ataku często przyjmują kształt 1-4-3-3.

Bartosz Grzelak, szwedzki trener z polskimi korzeniami, preferował grę AIK w ustawieniu 1-4-4-2. W niewielu meczach eksperymentował z 1-4-2-3-1, a nawet 1-3-5-2. Styl Grzelaka charakteryzuje bezpośrednia gra dłuższą piłką i dobra organizacja w formacjach, ale przede wszystkim unikanie gry pozycyjnej...

Auxerre pod kierunkiem Furlana ustawia się w formacji 1-4-1-4-1 z wysoko ustawionymi liniami nacisku. Budując swoje akcje od tyłu przyjmują często kształt 1-4-2-4 z wysoko grającymi skrzydłowymi oraz wyżej wychodzącymi bocznymi obrońcami w miarę postępowania akcji.

Uwe Rösler w Aarhus stosuje najczęściej formację 1-3-5-2. Charakterystyczne dla tego menedżera są kontratakujący styl gry z większą ilością bezpośrednich i szybkich podań. Najważniejszą zasadą w tej taktyce są dośrodkowania w pole karne przeciwnika.

Hein Vanhaezebrouck preferuje w Gent formację wyjściową 1-3-4-1-2. W fazie przejściowej drużyna elastycznie zmienia kształt podporządkowując się pod ustawienie rywala, który determinuje obszar pressingu, przy czym w fazie defensywnej ustawiają się najczęściej 1-5-3-2.

Pascal Jansen wymaga od swoich zawodników dużo ruchu bez piłki, aby stworzyć przestrzeń w szerokich kanałach. W tym celu ustawia drużynę zwykle w formacji 1-4-2-3-1 lub 1-4-3-3.

FC Midtjylland gra bardzo mądry futbol. Mają trzech obrońców i dwóch skrzydłowych. Skrzydłowi są w stanie pomóc drużynie zarówno w ataku jak i w obronie. Środkowi pomocnicy powinni grać jak typowi zawodnicy box-to-box i pomagać swoim kolegom z drużyny tam, gdzie jest to konieczne.

Choć od czasu do czasu AC Milan wraca jeszcze do kształtu 1-4-3-3, to pod wodzą Stefano Pioliego odzyskał dawny blask stopniowo przechodząc na ustawienie 1-4-2-3-1, które jest dziś ich wyjściową formacją z kluczową rolą bardzo wysoko grających bocznych obrońców i nieustannym wariantem poszerzania i zawężania gry.

Wybierając w Lazio ustawienie 1-4-3-3 Maurizio Sarri lubi rozgrywać piłkę z głębi. Aby uniknąć wysokiego pressingu rywali ustawia swoich obrońców szeroko, a do rozgrywania piłki desygnuje także bramkarza i defensywnego pomocnika.

Gerardo Seoane w Leverkusen gra bezpośredni i bardzo ofensywny futbol w formacji 1-4-2-3-1. Ustawia zespół bardzo agresywnie zarówno w obronie, jak i w grze z piłką starając się zapewnić zawodnikom jak najwyższe pozycje na boisku, co ma sprzyjać szybkiemu odbiorowi piłki oraz błyskawicznemu przejściu do ataku.

Nelson Verissimo stosował najczęściej ustawienie 1-4-4-2 rozgrywając piłkę z głębi przy aktywnym udziale środkowych obrońców i bramkarza. Drugim ulubionym wariantem stosowanym przez Benficę w sytuacji dużego nacisku ze strony silnego przeciwnika było 1-4-2-3-1.