tactic of...

Simone Inzaghi uczynił w Interze z formacji 1-3-5-2 system absolutnie szczelny w obronie, spójny w fazie przejściowej i niezwykle agresywny w ataku.

Jose Luis Mendilibar ma znak firmowy: bezpośrednie i bardzo ostrożne 1-4-2-3-1, a jego Sevilla to zespół, który zrezygnował z atakowania na rzecz pragmatycznego nacisku.

Edin Terzic wyraźnie preferuje ustawienie 1-4-2-3-1, choć bogactwo wyboru opcji ofensywnych potrafi go skłonić do przejścia na 1-4-3-3, aby zapewnić wszystkim zawodnikom miejsce w składzie.

Napoli gra w wyjściowym systemie 1-4-3-3, lecz Luciano Spalletti lubi przekształcenia w bardziej spójne 1-4-1-4-1 dzięki czemu osiąga swój główny cel: dobrą organizację przestrzeni oraz pełną koordynację wszystkich formacji we wszystkich fazach gry.

Real Madryt używa formacji 1-4-3-3, ale gdy rywal zablokuje centrum Carlo Ancelotti nie waha się szukać większej płynności i szerokości w kształcie 1-4-2-3-1. Charakterystyczne dla stylu Ancelottiego w Madrycie zaczyna być wykorzystywanie umiejętności zawodników bez przywiązywania ich do konkretnych pozycji

Michael Carrick pilnuje ustawienia 1-4-2-3-1, ale przez wzgląd na płynne przejścia z obrony do ataku Middlesbrough ewoluuje na połowie rywala do wąskiego kształtu 1-4-4-2 lub szerszego 1-3-5-2. Zmuszeni do głębszej gry stosują także widoczny w pierwszej fazie rozegrania układ 1-4-4-1-1.

Quique Setién kontynuuje w Villarreal styl Emery’ego polegający na szerokim ustawieniu, cierpliwym postępie akcji oraz tworzeniu przestrzeni w tercji ofensywnej „poruszając” formacją rywala. Ustawieni 1-4-3-3 w ofensywie oraz 1-4-4-2 bez piłki nadal pilnują struktury w obu fazach, ale Setién podejmuje więcej ryzyka i jest skłonny do bardziej bezpośredniej gry, nawet kosztem utraty posiadania.

Brighton Roberto De Zerbiego trzyma się kurczowo formacji 1-4-2-3-1, ale kluczem do ich sukcesów nie jest kształt, lecz sposób pressingu. Ich nacisk jest zawsze zespołowy, intensywny, z liniami nacisku zachęcającymi rywali do gry między nimi

Manchester City Guardioli jest klasycznym przykładem systemu gry pozycyjnej. Guardiola rzadko odchodzi od ustawienia 1-4-3-3. Niemniej jednak, Pep wykorzystuje ten kształt jedynie jako podstawę do określenia pozycji wyjściowych swojej drużyny.

Porto pod wodzą Sergio Conceicao stosuje dwie formacje, które zmieniają się w zależności od sytuacji w meczu. W przypadku wysokiego pressingu rywali Conceicao ustawia swoją drużynę 1-4-4-2 i gra bardziej bezpośrednio wykorzystując nękającego napastnika (Taremi).

Przejście na trzech środkowych obrońców to największa jak dotąd zmiana w PSG za czasów Galtier, który adaptował drużynę do kształtu 1-3-4-2-1. Takie ustawienie służy przede wszystkim wykorzystaniu umiejętności wszystkich trzech obrońców do rozgrywania piłki, ale także skłania wahadłowych do tworzenia przewagi liczebnej na skrzydłach.

Antonio Conte niemal zawsze ustawia drużynę w wariancie 1-3-4-2-1, który doskonale pasuje zarówno do posiadanych w Tottenhamie zasobów, jak i preferowanego przez włoskiego pragmatyka kształtu 1-3-4-3