tactic of...

Bartosz Grzelak, szwedzki trener z polskimi korzeniami, preferował grę AIK w ustawieniu 1-4-4-2. W niewielu meczach eksperymentował z 1-4-2-3-1, a nawet 1-3-5-2. Styl Grzelaka charakteryzuje bezpośrednia gra dłuższą piłką i dobra organizacja w formacjach, ale przede wszystkim unikanie gry pozycyjnej...

Auxerre pod kierunkiem Furlana ustawia się w formacji 1-4-1-4-1 z wysoko ustawionymi liniami nacisku. Budując swoje akcje od tyłu przyjmują często kształt 1-4-2-4 z wysoko grającymi skrzydłowymi oraz wyżej wychodzącymi bocznymi obrońcami w miarę postępowania akcji.

Uwe Rösler w Aarhus stosuje najczęściej formację 1-3-5-2. Charakterystyczne dla tego menedżera są kontratakujący styl gry z większą ilością bezpośrednich i szybkich podań. Najważniejszą zasadą w tej taktyce są dośrodkowania w pole karne przeciwnika.

Hein Vanhaezebrouck preferuje w Gent formację wyjściową 1-3-4-1-2. W fazie przejściowej drużyna elastycznie zmienia kształt podporządkowując się pod ustawienie rywala, który determinuje obszar pressingu, przy czym w fazie defensywnej ustawiają się najczęściej 1-5-3-2.

Pascal Jansen wymaga od swoich zawodników dużo ruchu bez piłki, aby stworzyć przestrzeń w szerokich kanałach. W tym celu ustawia drużynę zwykle w formacji 1-4-2-3-1 lub 1-4-3-3.

FC Midtjylland gra bardzo mądry futbol. Mają trzech obrońców i dwóch skrzydłowych. Skrzydłowi są w stanie pomóc drużynie zarówno w ataku jak i w obronie. Środkowi pomocnicy powinni grać jak typowi zawodnicy box-to-box i pomagać swoim kolegom z drużyny tam, gdzie jest to konieczne.

Choć od czasu do czasu AC Milan wraca jeszcze do kształtu 1-4-3-3, to pod wodzą Stefano Pioliego odzyskał dawny blask stopniowo przechodząc na ustawienie 1-4-2-3-1, które jest dziś ich wyjściową formacją z kluczową rolą bardzo wysoko grających bocznych obrońców i nieustannym wariantem poszerzania i zawężania gry.

Wybierając w Lazio ustawienie 1-4-3-3 Maurizio Sarri lubi rozgrywać piłkę z głębi. Aby uniknąć wysokiego pressingu rywali ustawia swoich obrońców szeroko, a do rozgrywania piłki desygnuje także bramkarza i defensywnego pomocnika.

Gerardo Seoane w Leverkusen gra bezpośredni i bardzo ofensywny futbol w formacji 1-4-2-3-1. Ustawia zespół bardzo agresywnie zarówno w obronie, jak i w grze z piłką starając się zapewnić zawodnikom jak najwyższe pozycje na boisku, co ma sprzyjać szybkiemu odbiorowi piłki oraz błyskawicznemu przejściu do ataku.

Nelson Verissimo stosował najczęściej ustawienie 1-4-4-2 rozgrywając piłkę z głębi przy aktywnym udziale środkowych obrońców i bramkarza. Drugim ulubionym wariantem stosowanym przez Benficę w sytuacji dużego nacisku ze strony silnego przeciwnika było 1-4-2-3-1.

Luciano Spalletti ma tendencję do szukania równowagi pomiędzy tym jak drużyna ustawia się w obronie i w jakim kształcie atakuje, wybrał więc formację 1-4-2-3-1, która pozwala Napoli bronić się w zwartych i blisko siebie ustawionych liniach, a po odbiorze piłki wybierają ustawienie 1-4-3-3 zapewniające im kontrolę gry poprzez utrzymywanie posiadania piłki.

Matthias Jaissle w Salzburgu trzyma się ustawienia 1-4-4-2 w diamencie z bocznymi obrońcami (Nissen, Ulmer) zapewniającymi drużynie szerokość z głęboko cofającym się w obronie defensywnym pomocnikiem, który tworzy ze środkowymi obrońcami tylną trójkę.