tactic of...

Wybierając w Lazio ustawienie 1-4-3-3 Maurizio Sarri lubi rozgrywać piłkę z głębi. Aby uniknąć wysokiego pressingu rywali ustawia swoich obrońców szeroko, a do rozgrywania piłki desygnuje także bramkarza i defensywnego pomocnika.

Gerardo Seoane w Leverkusen gra bezpośredni i bardzo ofensywny futbol w formacji 1-4-2-3-1. Ustawia zespół bardzo agresywnie zarówno w obronie, jak i w grze z piłką starając się zapewnić zawodnikom jak najwyższe pozycje na boisku, co ma sprzyjać szybkiemu odbiorowi piłki oraz błyskawicznemu przejściu do ataku.

Nelson Verissimo stosował najczęściej ustawienie 1-4-4-2 rozgrywając piłkę z głębi przy aktywnym udziale środkowych obrońców i bramkarza. Drugim ulubionym wariantem stosowanym przez Benficę w sytuacji dużego nacisku ze strony silnego przeciwnika było 1-4-2-3-1.

Luciano Spalletti ma tendencję do szukania równowagi pomiędzy tym jak drużyna ustawia się w obronie i w jakim kształcie atakuje, wybrał więc formację 1-4-2-3-1, która pozwala Napoli bronić się w zwartych i blisko siebie ustawionych liniach, a po odbiorze piłki wybierają ustawienie 1-4-3-3 zapewniające im kontrolę gry poprzez utrzymywanie posiadania piłki.

Matthias Jaissle w Salzburgu trzyma się ustawienia 1-4-4-2 w diamencie z bocznymi obrońcami (Nissen, Ulmer) zapewniającymi drużynie szerokość z głęboko cofającym się w obronie defensywnym pomocnikiem, który tworzy ze środkowymi obrońcami tylną trójkę.

Choć w sposobie gry Dortmundu z łatwością możemy dostrzec kształt 1-4-3-3, to Marco Rose jest menedżerem bardzo często zmieniającym ustawienie swojej drużyny w zależności od przeciwnika, ale także od fazy meczu. Nie unika gry trójką obrońców z tyłu, wystawiania dwóch napastników obok siebie, czy w końcu węższych wariantów rezygnując z klasycznych skrzydłowych.

Lyon pod wodzą holenderskiego trenera Petera Bosza korzysta z ustawienia 1-4-2-3-1, które jednak w różnych fazach meczu przechodzi w różne warianty z częstym i płynnym przejściem w 1-4-3-3. Gra Lyonu jest szybka i kombinacyjna, a zawodnicy otrzymują dużo swobody w poruszaniu się po boisku.

W PSG Pochettino stosuje swoje ulubione ustawienia 1-4-3-3 oraz 1-4-2-3-1 (rzadziej), choć w wybranych meczach eksperymentował z 1-4-4-2. Jednak niezależnie od stosowanej formacji nadal widoczne są u niego schematy gry w ataku znane z Tottenhamu czy Espanyolu: wysoko i szeroko atakujący boczni obrońcy i schodzący do środka skrzydłowi.

W teorii Juventus ustawia się 1-4-4-2, lecz Massimiliano Allegri dąży do tego kształtu tylko w defensywie. Atakując Juventus zawsze dostosowuje się do sposobu bronienia przeciwnika.

Porto pod wodzą Sergio Conceicao stosuje dwie formacje, które zmieniają się w zależności od sytuacji w meczu. W przypadku wysokiego pressingu rywali Conceicao ustawia swoją drużynę 1-4-4-2 i gra bardziej bezpośrednio wykorzystując odgrywającego

Julen Lopetegui stosuje klasyczny hiszpański styl oparty na posiadaniu piłki w ustawieniu 1-4-3-3, choć Sevilla nie unika bardziej defensywnego wariantu 1-4-2-3-1 z dwoma pomocnikami wspomagającymi linię obrony. W grze z piłką przechodzą od diamentów w środku pola do gry w szerokich strefach...

Przejmując drużynę w połowie sezonu Domenico Tedesco wrócił do gry trzema obrońcami, przy czym RB Lipsk potrafi z wyjściowego ustawienia 1-3-4-1-2 bardzo płynnie i szybko przejść do 1-3-4-2-1. W obu tych ustawieniach kluczowy jest ruch ofensywnych pomocników (Nkunku, Forsberg), którzy w zależności od potrzeb potrafią albo ustawiać się szerzej atakując pole karne z szerokich stref, albo wąsko obok wysuniętego napastnika (Silva)