Strategy&Future

„Każdy dowódca wojsk lądowych dąży do bitwy, w której zniszczy przeciwnika (seeks the battle of annihilation); tak dalece, jak pozwalają na to warunki, stara się on powielić we współczesnej wojnie klasyczny przykład bitwy pod Kannami”. Tymi słowami Naczelny Dowódca Alianckich Sił Ekspedycyjnych w czasie II wojny światowej, generał Dwight Eisenhower, podsumował wpływ, jaki na poszczególnych dowódców i szerzej na historię wojskowości miała najbardziej znana bitwa II wojny punickiej (218–201 r. p.n.e.).

Powieść „Srebrne orły” Teodora Parnickiego zawdzięcza swój tytuł emblematowi patrycjusza rzymskiego imperium, jaki cesarz Otton III nadał Bolesławowi Chrobremu. Bez wchodzenia w zawiłości prozy Parnickiego należy powiedzieć, że srebrne orły stają się tam symbolem pewnego nieporozumienia.

Powieść „Srebrne orły” Teodora Parnickiego zawdzięcza swój tytuł emblematowi patrycjusza rzymskiego imperium, jaką cesarz Otton III nadał Bolesławowi Chrobremu. Nie wchodząc w zawiłości prozy Parnickiego srebrne orły stają się tam symbolem pewnego nieporozumienia…

W wypowiedziach komentatorów rozwijającej się (i, co ważniejsze, zachowującej eskalacyjny trend) rywalizacji pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Chińską Republiką Ludową spotkać się można z porównaniami tego konfliktu do rozgrywających się w III i II w. p.n.e. trzech wojen punickich, w których republika rzymska, mocarstwo o początkowo lądowym (później hybrydowym lądowo-morskim) charakterze, pokonała w walce o prymat w zachodniej części Morza Śródziemnego morsko-handlową republikę oligarchiczną Kartaginy.

Rywalizacja o podbój Inflant zaowocowała tzw. I wojną północną lub inaczej wojną siedmioletnią 1563–1570. Był to początek długoletnich zmagań w tym regionie. Następną burzliwą odsłoną tego konfliktu była II wojna północna, w Polsce znana jako potop szwedzki 1655–1660, a ostatnim, najdłuższym i najbardziej brzemiennym w skutki, akordem tych działań była III wojna północna (1700–1721).

Po pierwsze – człowiek nieustannie dąży do asymetrii (budowania przewag). Po drugie – kapitał ma narodowość. Trzeba by obszernie uzasadniać, skąd te założenia się biorą, jakie dowody świadczą o ich słuszności oraz przy jakich zniuansowanych konfiguracjach przestają obowiązywać, więc dla uproszczenia dalszego wywodu zakładam ich aksjomatyczność…

„Kiedy przybywamy do Polski, mamy poczucie, że całkowicie opuściliśmy Europę i naszym oczom ukazuje się nowy spektakl: bezkresny kraj niemal całkowicie porośnięty wiecznie zielonymi jodłami, ale zawsze smutny, z rzadka poprzedzielany uprawnymi równinami, podobnymi do wysp na oceanie; uboga, zniewolona ludność; brudne wioski; chatynki niewiele się różniące od szałasów dzikich ludów; wszystko to składa się na poczucie, że cofnęliśmy się o dziesięć wieków, że znajdujemy się pośród Hunów, Scytów, Wenedów, Słowian i Sarmatów”.

Ale nie wiedzieć, co się wydarzyło, zanim się urodziłeś, to pozostać dzieckiem na zawsze. Bo czymże jest życie człowieka, jeśli poprzez pamięć historii nie jest splecione z życiem przodków naszych? Marcus Tullius Cicero, „Orator ad M. Brutum”

Historia oddziałów najemnych, obecnie znanych pod angielskojęzycznym skrótem PMC (Private Military Companies) jest prawdopodobnie tak długa jak historia konfliktów zbrojnych. Do najbardziej znanych w świecie na pewno można zaliczyć gwardię wareską utworzoną przez bizantyjskiego cesarza Bazylego II Bułgarobójcę pod koniec X w., włoskich kondotierów, którzypojawili się w latach 60. XIII wiekuwItalii, oddziały zaciężnych Szwajcarów czy landsknechtów siejących postrach na polach bitew Europy XVI w.

Prawdziwe, dogłębne reformy odbywają się w momencie, kiedy nie ma już innego wyjścia i dany podmiot stoi przed alternatywą: przestać istnieć albo się zreformować. Podobnie rzecz się miała z Królestwem Prus doby wojen napoleońskich.

Nieistniejące już wydawnictwo AJ-Press z Gdańska kilkanaście lat temu opublikowało wiele wartościowych książek z zakresu techniki wojskowej oraz historii konfliktów zbrojnych. Książki te charakteryzowały się zarówno wysokim poziomem merytorycznym, jak i graficznym – uwagę zwracały choćby piękne okładki profesjonalnego artysty malarza Jarosława Wróbla.

Polska jest jedynym krajem byłego bloku wschodniego, w którym nie wybudowano elektrowni atomowej. Bloki energetyczne w Żarnowcu były co prawda w budowie już od 1983 roku, ale decyzją rządu Tadeusza Mazowieckiego prace nad nimi zostały wstrzymane w roku 1990… Polska energetyka jądrowa. Czasy PRL. Część 1.