Strategy&Future

AUDIO Wtedy stało się wszystko. Te kilkadziesiąt lat, druga połowa XVIII wieku, było jak ustalenie reguł gry i ustawienie figur na planszy. W głowach filozofów decydowało się wówczas, kim jest człowiek. Encyklopedystów – czym jest wiedza. Polityków – jak daleko można się posunąć. Spomiędzy wszystkich wielkich sporów, jakie rozpalają dziś naszą wyobraźnię, nie da się wybrać takiego, który swoimi korzeniami nie sięgałby tamtego czasu. Czym jest naród i kto ma prawo do decydowania o jego losach? Czy historia się skończyła i dlaczego po raz setny musimy powtórzyć, że nie? Nawet spór o konsekwencje inwazji sztucznej inteligencji sięga swoim rodowodem tamtego czasu – oświeceniowego zredefiniowania pojęć „człowieczeństwo”, „mądrość” i „dusza”.

Wtedy stało się wszystko. Te kilkadziesiąt lat, druga połowa XVIII wieku, było jak ustalenie reguł gry i ustawienie figur na planszy. W głowach filozofów decydowało się wówczas, kim jest człowiek. Encyklopedystów – czym jest wiedza. Polityków – jak daleko można się posunąć. Spomiędzy wszystkich wielkich sporów, jakie rozpalają dziś naszą wyobraźnię, nie da się wybrać takiego, który swoimi korzeniami nie sięgałby tamtego czasu… WERSJA TEKSTOWA

Legion Wschodni pod naszą kontrolą, złożony z Białorusinów i Ukraińców, mógłby być świetnym instrumentem odnowionej polityki jagiellońskiej. Ale nie będzie. Aktywna polityka wschodnia państwa polskiego w obliczu trwającej skalowalnej wojny światowej wołałaby o naszych „lisowczyków”, o białoruskie legiony szkolone w Polsce czy „kozaczyznę rejestrową”, ale nie woła, bo aktywnej polityki na wschodzie nie było, nie ma i nie ma na nią realnych widoków. Iluzja amerykańskiego prymatu podlana błogim sosem rzekomego bezpieczeństwa z racji bycia częścią Unii Europejskiej pozbawia nasze elity zdolności do myślenia w szerszych kategoriach. To jest właśnie nasza ukochana III Rzeczpospolita. Państwo dane nam przez system światowy w latach 1989–1991, ze wszystkim wynikającego z tego nadania dobrymi skutkami, ale też pozbawione większej samodzielności.

Kiedy wyburza się budynek, ładunki wybuchowe umieszcza się zazwyczaj na parterze. Dlatego też przez ułamek sekundy po eksplozji można odnieść wrażenie, że nic się nie zmieniło. Gmach pozostaje na swoim miejscu, podtrzymywany energią wybuchu. Dopiero potem rusza lawina destrukcji.

„Jest jeden bóg – Posejdon; bóg morza; istnieje tylko jeden prawowity kościół wyznający tego boga – jest nim panująca na oceanie światowym marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych; a Alfred T. Mahan jest jego prorokiem”. Ten często przywoływany bon mot oficerów marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych dobrze opisuje nie tyle to, kim był kontradmirał Alfred Thayer Mahan (1840–1914), ile przede wszystkim wpływ jego rozważań na temat istoty potęgi morskiej zawartych w książce „Wpływ potęgi morskiej na historię 1660–1783” (The Influence of Sea Power Upon History 1660–1783) na rozwój i doktrynę US Navy.

Kontynuujemy rozważania na temat sankcji ekonomicznych jako przejawu kluczowego szczebla eskalacyjnego w mechanizmie skalowalnej wojny między mocarstwami, posiłkując się faktograficznie przebogatą książką Nicholasa Muldera pt. „The Economic Weapon”.

Jeśli twórcom rocznika filozoficznego udaje się wypuścić kolejny numer ich pisma „w tempo” – tak, że pisane przez wiele miesięcy eseje zdają się komentować to, o czym w tym samym czasie piszą dzienniki i relacjonują na żywo telewizje informacyjne, dojść musiało do niezwykłego zbiegu okoliczności…

Jakbym to już gdzieś widział. Ten sam obszar, ale zupełnie inna aura. Kontury się zgadzają, linie na mapie prawie dokładnie te same, tylko zamiast pobrzmiewać dumą i wspomnieniem wielkości, ociekają krwią. Nie wiem czy Timothy Snyder miał tego świadomość, a nawet jeśli, to chyba w żadnym miejscu się z nią nie zdradził. Ale wytyczając w swej książce granice „Skrwawionych ziem”, obszaru Europy środkowo-wschodniej, na którym w latach 1933 – 1945 wymordowanych zostało czternaście milionów cywilów, „niechcący” wyszedł mu obszar I Rzeczpospolitej.

„Każdy dowódca wojsk lądowych dąży do bitwy, w której zniszczy przeciwnika (seeks the battle of annihilation); tak dalece, jak pozwalają na to warunki, stara się on powielić we współczesnej wojnie klasyczny przykład bitwy pod Kannami”. Tymi słowami Naczelny Dowódca Alianckich Sił Ekspedycyjnych w czasie II wojny światowej, generał Dwight Eisenhower, podsumował wpływ, jaki na poszczególnych dowódców i szerzej na historię wojskowości miała najbardziej znana bitwa II wojny punickiej (218–201 r. p.n.e.).

Powieść „Srebrne orły” Teodora Parnickiego zawdzięcza swój tytuł emblematowi patrycjusza rzymskiego imperium, jaką cesarz Otton III nadał Bolesławowi Chrobremu. Nie wchodząc w zawiłości prozy Parnickiego srebrne orły stają się tam symbolem pewnego nieporozumienia…

Powieść „Srebrne orły” Teodora Parnickiego zawdzięcza swój tytuł emblematowi patrycjusza rzymskiego imperium, jaki cesarz Otton III nadał Bolesławowi Chrobremu. Bez wchodzenia w zawiłości prozy Parnickiego należy powiedzieć, że srebrne orły stają się tam symbolem pewnego nieporozumienia.

W wypowiedziach komentatorów rozwijającej się (i, co ważniejsze, zachowującej eskalacyjny trend) rywalizacji pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Chińską Republiką Ludową spotkać się można z porównaniami tego konfliktu do rozgrywających się w III i II w. p.n.e. trzech wojen punickich, w których republika rzymska, mocarstwo o początkowo lądowym (później hybrydowym lądowo-morskim) charakterze, pokonała w walce o prymat w zachodniej części Morza Śródziemnego morsko-handlową republikę oligarchiczną Kartaginy.