Strategy&Future

Kiedy wyburza się budynek, ładunki wybuchowe umieszcza się zazwyczaj na parterze. Dlatego też przez ułamek sekundy po eksplozji można odnieść wrażenie, że nic się nie zmieniło. Gmach pozostaje na swoim miejscu, podtrzymywany energią wybuchu. Dopiero potem rusza lawina destrukcji.

„Jest jeden bóg – Posejdon; bóg morza; istnieje tylko jeden prawowity kościół wyznający tego boga – jest nim panująca na oceanie światowym marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych; a Alfred T. Mahan jest jego prorokiem”. Ten często przywoływany bon mot oficerów marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych dobrze opisuje nie tyle to, kim był kontradmirał Alfred Thayer Mahan (1840–1914), ile przede wszystkim wpływ jego rozważań na temat istoty potęgi morskiej zawartych w książce „Wpływ potęgi morskiej na historię 1660–1783” (The Influence of Sea Power Upon History 1660–1783) na rozwój i doktrynę US Navy.

Kontynuujemy rozważania na temat sankcji ekonomicznych jako przejawu kluczowego szczebla eskalacyjnego w mechanizmie skalowalnej wojny między mocarstwami, posiłkując się faktograficznie przebogatą książką Nicholasa Muldera pt. „The Economic Weapon”.

Jeśli twórcom rocznika filozoficznego udaje się wypuścić kolejny numer ich pisma „w tempo” – tak, że pisane przez wiele miesięcy eseje zdają się komentować to, o czym w tym samym czasie piszą dzienniki i relacjonują na żywo telewizje informacyjne, dojść musiało do niezwykłego zbiegu okoliczności…

Jakbym to już gdzieś widział. Ten sam obszar, ale zupełnie inna aura. Kontury się zgadzają, linie na mapie prawie dokładnie te same, tylko zamiast pobrzmiewać dumą i wspomnieniem wielkości, ociekają krwią. Nie wiem czy Timothy Snyder miał tego świadomość, a nawet jeśli, to chyba w żadnym miejscu się z nią nie zdradził. Ale wytyczając w swej książce granice „Skrwawionych ziem”, obszaru Europy środkowo-wschodniej, na którym w latach 1933 – 1945 wymordowanych zostało czternaście milionów cywilów, „niechcący” wyszedł mu obszar I Rzeczpospolitej.

„Każdy dowódca wojsk lądowych dąży do bitwy, w której zniszczy przeciwnika (seeks the battle of annihilation); tak dalece, jak pozwalają na to warunki, stara się on powielić we współczesnej wojnie klasyczny przykład bitwy pod Kannami”. Tymi słowami Naczelny Dowódca Alianckich Sił Ekspedycyjnych w czasie II wojny światowej, generał Dwight Eisenhower, podsumował wpływ, jaki na poszczególnych dowódców i szerzej na historię wojskowości miała najbardziej znana bitwa II wojny punickiej (218–201 r. p.n.e.).

Powieść „Srebrne orły” Teodora Parnickiego zawdzięcza swój tytuł emblematowi patrycjusza rzymskiego imperium, jaki cesarz Otton III nadał Bolesławowi Chrobremu. Bez wchodzenia w zawiłości prozy Parnickiego należy powiedzieć, że srebrne orły stają się tam symbolem pewnego nieporozumienia.

Powieść „Srebrne orły” Teodora Parnickiego zawdzięcza swój tytuł emblematowi patrycjusza rzymskiego imperium, jaką cesarz Otton III nadał Bolesławowi Chrobremu. Nie wchodząc w zawiłości prozy Parnickiego srebrne orły stają się tam symbolem pewnego nieporozumienia…

W wypowiedziach komentatorów rozwijającej się (i, co ważniejsze, zachowującej eskalacyjny trend) rywalizacji pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a Chińską Republiką Ludową spotkać się można z porównaniami tego konfliktu do rozgrywających się w III i II w. p.n.e. trzech wojen punickich, w których republika rzymska, mocarstwo o początkowo lądowym (później hybrydowym lądowo-morskim) charakterze, pokonała w walce o prymat w zachodniej części Morza Śródziemnego morsko-handlową republikę oligarchiczną Kartaginy.

Rywalizacja o podbój Inflant zaowocowała tzw. I wojną północną lub inaczej wojną siedmioletnią 1563–1570. Był to początek długoletnich zmagań w tym regionie. Następną burzliwą odsłoną tego konfliktu była II wojna północna, w Polsce znana jako potop szwedzki 1655–1660, a ostatnim, najdłuższym i najbardziej brzemiennym w skutki, akordem tych działań była III wojna północna (1700–1721).

Po pierwsze – człowiek nieustannie dąży do asymetrii (budowania przewag). Po drugie – kapitał ma narodowość. Trzeba by obszernie uzasadniać, skąd te założenia się biorą, jakie dowody świadczą o ich słuszności oraz przy jakich zniuansowanych konfiguracjach przestają obowiązywać, więc dla uproszczenia dalszego wywodu zakładam ich aksjomatyczność…

„Kiedy przybywamy do Polski, mamy poczucie, że całkowicie opuściliśmy Europę i naszym oczom ukazuje się nowy spektakl: bezkresny kraj niemal całkowicie porośnięty wiecznie zielonymi jodłami, ale zawsze smutny, z rzadka poprzedzielany uprawnymi równinami, podobnymi do wysp na oceanie; uboga, zniewolona ludność; brudne wioski; chatynki niewiele się różniące od szałasów dzikich ludów; wszystko to składa się na poczucie, że cofnęliśmy się o dziesięć wieków, że znajdujemy się pośród Hunów, Scytów, Wenedów, Słowian i Sarmatów”.