Strategy&Future

Koszty zaprojektowania, opracowania i wyprodukowania broni rosną wraz z potrzebą znajdowania remedium na środki zwalczania tej broni przez przeciwnika. I tak nieustannie wyścig między obroną a atakiem trwa w najlepsze.

Prowadzenie wojny zawsze wymaga zaangażowania ludzi. Czy to są konflikty plemienne we wczesnym stadium ludzkości, czy współczesne wojny, wspólną cechą wciąż pozostaje konieczność wykorzystania materiału ludzkiego. Przez wieki zmieniał się zarówno sposób prowadzenia wojen, technologia wojskowa, jak i ogólny kształt społeczeństw je prowadzących.

We współczesnych doniesieniach medialnych często widać samoloty bojowe najnowszej generacji precyzyjnie niszczące cele spoza zasięgu wzroku za pomocą uzbrojenia kierowanego. Samoloty takie potrafią razić cele powietrzne, lądowe i morskie. Na pierwszy rzut oka wydają się wręcz bronią niezniszczalną, zdolną samodzielnie decydować o losach wojen i świata. To jednak tylko część prawdy. Opis rozwoju, który doprowadził do wykreowania się współczesnych wielozadaniowych samolotów bojowych (WSB) warto jednak zacząć od pionierskiego okresu awiacji sprzed ponad 100 lat.

15 sierpnia to nasze wielkie święto, jednak szczególnie jest to święto Wojska Polskiego. Setna rocznica w obecnym roku 2020 to wyjątkowo stosowny moment, żeby nie tylko pochylić się nad dokonaniami z przeszłości, ale przede wszystkim by pomyśleć o przyszłości i zastanowić się, na czym powinna polegać służba w nadchodzących czasach. Bardzo możliwe, że będą to czasy burzliwe. A na pewno inne niż ostatnie 30 lat.

Biblijna historia Dawida skłania do kilku wniosków na temat rozwoju broni i charakteru wojny. Nowa przełomowa technologia często wydaje się mniej zaawansowana niż stara.

W czasach Goliata było jasne i oczywiste, że ciężki pancerz z brązu i włócznia z żelaznym grotem to podstawa siły żołnierza.

Po niedawnych ruchach geostrategicznych kierownictwa państwa polskiego, w szczególności po ostatnich rozmowach w Turcji i w Chinach, warto powiedzieć kilka słów o projekcji siły poprzez wartości, aby przygotować się na nadchodzącą akcję dyscyplinującą.

„Polska od morza do morza”. To hasło najczęściej kojarzone jest z XVI wiekiem i okresem największej potęgi Rzeczypospolitej. I chociaż kwestia faktycznego panowania polskiego nad wybrzeżem Morza Czarnego jest dosyć skomplikowana i nieoczywista, kierunek ten długo zajmował istotne miejsce w dziejach naszego kraju. Jan Kochanowski w swoim dziele pt. „Satyr albo Dziki mąż” napisał: Tymci Polska urosła, a granice swoje Rozciągnęła szeroko między morza dwoje.

Warszawa w XXI wieku jest głównym ośrodkiem dyspozycji politycznej Rzeczypospolitej, wielkim węzłem komunikacyjnym zamkniętym w zwartym jądrze zabudowy z promienistą otoczką przedmieść, rozciągniętym raczej na osi północ–południe wzdłuż Wisły niż na osi wschód–zachód. Stolica państwa jest obecnie położona względnie centralnie wobec reszty kraju, z przesunięciem nieco na wschód. Leży ona nad jedną z większych europejskich rzek, stanowiąc potężną przeszkodę w manewrze i kontrolując z lewego, wyższego brzegu mosty na rzece.

Na początku XX wieku na polskim teatrze wojny stacjonowało prawie 260 tysięcy wojska rosyjskiego, w tym w samej Kongresówce 216 tysięcy, z tego na prawym brzegu Wisły aż 170 tysięcy, podczas gdy na lewym jedynie 46 tysięcy – przede wszystkim kawaleria, służąca do rozpoznania kierunku uderzenia przeciwnika. Gdy na lewym brzegu Wisły gęstość zaludnienia miejscami była taka jak w Anglii czy Belgii, a w rosnących ośrodkach miejskich istniał rozwinięty przemysł, prawy brzeg to były głównie wsie i obszary rolnicze.

Na początku XX wieku na polskim teatrze wojny stacjonowało prawie 260 tysięcy wojska rosyjskiego, w tym w samej Kongresówce 216 tysięcy, z tego na prawym brzegu Wisły aż 170 tysięcy, podczas gdy na lewym jedynie 46 tysięcy – przede wszystkim kawaleria, służąca do rozpoznania kierunku uderzenia przeciwnika. Gdy na lewym brzegu Wisły gęstość zaludnienia miejscami była taka jak w Anglii czy Belgii, a w rosnących ośrodkach miejskich istniał rozwinięty przemysł, prawy brzeg to były głównie wsie i obszary rolnicze.

Obie orientacje polskiej polityki zagranicznej – piastowska i jagiellońska – muszą mieć na celu rozwiązanie problemu rodzącego się na kierunku z bramy smoleńskiej do Warszawy – centrum decyzyjnego i dyspozycyjnego państwa polskiego. Układ geograficzny powoduje, że z bramy smoleńskiej przez bramę brzeską i przemyską Rosja może szarpać za klamkę do państwa polskiego.