Strategy&Future

Jacek Bartosiak recenzuje książkę Jacka Komudy „Sztuka wojenna Kozaków zaporoskich”.

Tlący się obecnie potencjalny konflikt zbrojny na Pacyfiku między siłami USA a ChRL jest jednym z głównych obszarów badań zespołu S&F. Temat ten nie jest wprawdzie Polakom tak bliski jak wojna na Ukrainie, lecz zmagania na Pacyfiku także mogą mieć dla naszego kraju duże znaczenie. Gdyby pewnego dnia w nieodległej przyszłości faktycznie wybuchła tam otwarta wojna, siły zbrojne USA mogłyby nie mieć odpowiedniej ilości środków, by bronić Polski z taką samą determinacją, jak swoich interesów na Pacyfiku.

„Jest jeden bóg – Posejdon; bóg morza; istnieje tylko jeden prawowity kościół wyznający tego boga – jest nim panująca na oceanie światowym marynarka wojenna Stanów Zjednoczonych; a Alfred T. Mahan jest jego prorokiem”. Ten często przywoływany bon mot oficerów marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych dobrze opisuje nie tyle to, kim był kontradmirał Alfred Thayer Mahan (1840–1914), ile przede wszystkim wpływ jego rozważań na temat istoty potęgi morskiej zawartych w książce „Wpływ potęgi morskiej na historię 1660–1783” (The Influence of Sea Power Upon History 1660–1783) na rozwój i doktrynę US Navy.

W 1799 r. jeden z ojców założycieli Stanów Zjednoczonych, ówczesny wiceprezydent północnoamerykańskiej republiki (a w latach 1801–1809 jej trzeci prezydent), Thomas Jefferson w jednym ze swoich listów napisał: „Handel ze wszystkimi narodami, sojusz z żadnym to powinno być nasze motto” („Commerce with all nations, alliance with none, should be our motto”).

W niniejszym artykule przedstawię książkę „Carrier Killer. China’s Anti-Ship Ballistic Missiles and Theater of Operations in the early 21st Century” (Gerry Doyle, Blake Herzinger, wyd. Helion, UK 2022), w której autorzy opisują możliwości chińskich rakiet przeciwokrętowych w pierwszych dekadach XXI w.

Wśród osób zajmujących się bądź interesujących się geopolityką istnieje niemal tak stary jak sama dyscyplina spór o to, czy „geografia jest przeznaczeniem” czy tylko jego elementem? I o ile w omawianych poprzednio „Więźniach geografii” Tim Marshall, emerytowany dziennikarz i korespondent zagraniczny Sky News i BBC, zdawał się opowiadać za takim stanowiskiem, to w najnowszej wydanej w 2021 r. książce „Potęga geografii, czyli jak będzie wyglądał w przyszłości nasz świat” jego nastawienie wyraźnie ewoluuje w kierunku uznania położenia geograficznego za ważny, ale już nie jedyny czynnik mający wpływ na sytuację w państwie i prowadzoną przez nie politykę.

Jacek Bartosiak recenzuje książkę Raya Dalio „Principles for Dealing with the Changing World Order. Why Nations Succeed and Fail”.

W największym uproszczeniu geopolityka jest dyscypliną naukową badającą wpływ czynników geograficznych na politykę. Z tej podstawowej definicji wynika, że „geografia jest wszystkim”, a jej wpływ na działanie zarówno poszczególnych graczy sceny międzynarodowej, jak i całych państw można bez większej przesady określić mianem „przeznaczenia”.

Ponad 50 lat temu premier Chińskiej Republiki Ludowej Zhou Enlai po rozmowie na temat równowagi sił miał powiedzieć swojemu interlokutorowi: „Jest pan genialnym człowiekiem, doktorze”. Adresatem tych słów był ówczesny doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych Henry Kissinger, który 27 maja tego roku skończy sto lat. Mimo swojego wieku w dalszym ciągu pozostaje on aktywnym komentatorem wydarzeń na scenie międzynarodowej, a także historykiem. W zeszłym roku ukazała się jego najnowsza książka łącząca obie jego pasje: „Leadership. Six Studies in World Strategy”.

Jacek Bartosiak recenzuje książkę „The economic weapon” Nicholasa Muldera.

O tego typu autorach zwykło się mówić, że wstyd ich nie znać. Przekonują nas do tego niemal wszyscy. Udziałem Yuvala Noaha Harariego w organizowanych przez siebie wydarzeniach chwalili się niedawno niemal równocześnie Rafał Trzaskowski i Mateusz Morawiecki. Jego książki jako lektury obowiązkowe polecali Bill Gates, Mark Zuckerberg czy Barack Obama. Zdążyło przylgnąć do niego miano „ulubionego autora Doliny Krzemowej”. Ale o książkach „Sapiens. Od zwierząt do bogów”, „21 lekcji na XXI wiek” czy zwłaszcza „Homo deus. Krótka historia jutra” jako pozycjach, które wyjaśniają świat do spodu, na kilkuset stronach robią dla naszego rozumienia rzeczywistości więcej niż całe biblioteki, mówią też niezliczeni celebryci, menedżerowie i politycy. Dla jednych będzie on więc najsłynniejszym pop-intelektualistą współczesnego świata, dla innych – natchnionym prorokiem. Tak czy inaczej – człowiekiem, którego myśli po prostu TRZEBA poznać.

O tego typu autorach zwykło się mówić, że wstyd ich nie znać. Przekonują nas do tego niemal wszyscy. Udziałem Yuvala Noaha Harariego w organizowanych przez siebie wydarzeniach chwalili się niedawno niemal równocześnie Rafał Trzaskowski i Mateusz Morawiecki. Jego książki jako lektury obowiązkowe polecali Bill Gates, Mark Zuckerberg czy Barack Obama. Zdążyło przylgnąć do niego miano „ulubionego autora Doliny Krzemowej”. Ale o „Sapiens. Od zwierząt do bogów”, „21 lekcjach na XXI wiek” czy zwłaszcza „Homo deus. Krótkiej historii jutra” jako pozycjach, które wyjaśniają świat do spodu, na kilkuset stronach robią dla naszego rozumienia rzeczywistości więcej niż całe biblioteki mówią też niezliczeni celebryci, menedżerowie i politycy. Dla jednych będzie on więc najsłynniejszym pop-intelektualistą współczesnego świata, dla innych – natchnionym prorokiem. Tak czy inaczej – człowiekiem, którego myśli po prostu TRZEBA poznać…