Strategy&Future

Ponad 50 lat temu premier Chińskiej Republiki Ludowej Zhou Enlai po rozmowie na temat równowagi sił miał powiedzieć swojemu interlokutorowi: „Jest pan genialnym człowiekiem, doktorze”. Adresatem tych słów był ówczesny doradca do spraw bezpieczeństwa narodowego Stanów Zjednoczonych Henry Kissinger, który 27 maja tego roku skończy sto lat. Mimo swojego wieku w dalszym ciągu pozostaje on aktywnym komentatorem wydarzeń na scenie międzynarodowej, a także historykiem. W zeszłym roku ukazała się jego najnowsza książka łącząca obie jego pasje: „Leadership. Six Studies in World Strategy”.

Jacek Bartosiak recenzuje książkę „The economic weapon” Nicholasa Muldera.

O tego typu autorach zwykło się mówić, że wstyd ich nie znać. Przekonują nas do tego niemal wszyscy. Udziałem Yuvala Noaha Harariego w organizowanych przez siebie wydarzeniach chwalili się niedawno niemal równocześnie Rafał Trzaskowski i Mateusz Morawiecki. Jego książki jako lektury obowiązkowe polecali Bill Gates, Mark Zuckerberg czy Barack Obama. Zdążyło przylgnąć do niego miano „ulubionego autora Doliny Krzemowej”. Ale o „Sapiens. Od zwierząt do bogów”, „21 lekcjach na XXI wiek” czy zwłaszcza „Homo deus. Krótkiej historii jutra” jako pozycjach, które wyjaśniają świat do spodu, na kilkuset stronach robią dla naszego rozumienia rzeczywistości więcej niż całe biblioteki mówią też niezliczeni celebryci, menedżerowie i politycy. Dla jednych będzie on więc najsłynniejszym pop-intelektualistą współczesnego świata, dla innych – natchnionym prorokiem. Tak czy inaczej – człowiekiem, którego myśli po prostu TRZEBA poznać…

O tego typu autorach zwykło się mówić, że wstyd ich nie znać. Przekonują nas do tego niemal wszyscy. Udziałem Yuvala Noaha Harariego w organizowanych przez siebie wydarzeniach chwalili się niedawno niemal równocześnie Rafał Trzaskowski i Mateusz Morawiecki. Jego książki jako lektury obowiązkowe polecali Bill Gates, Mark Zuckerberg czy Barack Obama. Zdążyło przylgnąć do niego miano „ulubionego autora Doliny Krzemowej”. Ale o książkach „Sapiens. Od zwierząt do bogów”, „21 lekcji na XXI wiek” czy zwłaszcza „Homo deus. Krótka historia jutra” jako pozycjach, które wyjaśniają świat do spodu, na kilkuset stronach robią dla naszego rozumienia rzeczywistości więcej niż całe biblioteki, mówią też niezliczeni celebryci, menedżerowie i politycy. Dla jednych będzie on więc najsłynniejszym pop-intelektualistą współczesnego świata, dla innych – natchnionym prorokiem. Tak czy inaczej – człowiekiem, którego myśli po prostu TRZEBA poznać.

Jacek Bartosiak recenzuje książkę „Dezercja elit” Antoniego Z. Kamińskiego.

Jeśli twórcom rocznika filozoficznego udaje się wypuścić kolejny numer ich pisma „w tempo” – tak, że pisane przez wiele miesięcy eseje zdają się komentować to, o czym w tym samym czasie piszą dzienniki i relacjonują na żywo telewizje informacyjne, dojść musiało do niezwykłego zbiegu okoliczności…

Jeśli twórcom rocznika filozoficznego udaje się wypuścić kolejny numer ich pisma „w tempo” – tak, że pisane przez wiele miesięcy eseje zdają się komentować to, o czym w tym samym czasie piszą dzienniki i relacjonują na żywo telewizje informacyjne, dojść musiało do niezwykłego zbiegu okoliczności. Albo też – osobiście skłaniam się raczej ku tej wersji zdarzeń – Opatrzność wskazuje w ten sposób palcem na jeden z tych tematów, o których nigdy nie można przestać myśleć.

Nieżyjący już amerykański ekspert od zarządzania Peter Drucker miał kiedyś powiedzieć, że „najlepszą metodą przewidywania przyszłości jest jej tworzenie”. Wymaga to jednak posiadania choćby bardzo ogólnej, ale za to spójnej wizji tego, do czego zamierzamy dążyć, oraz – a może raczej przede wszystkim – uczciwej i rzetelnej analizy zastanej rzeczywistości.

Co działo się latem 1939 roku w Polsce? W Gdyni jeden marynarz łamał rękami podkowy i zębami przegryzał gwoździe. Na południu grupa naukowców szykowała się do wypuszczenia balonu własnej produkcji w stratosferę i w ogóle musiało być nie najgorzej, skoro kilogram wiśni kosztował trzy grosze…

Jeff Bezos po swoim „podskoku” w kosmos w 2021 roku miał powiedzieć: „Kiedy patrzysz na planetę, to nie ma na niej granic. Nie ma nic. To jedna planeta, którą dzielimy i która jest delikatna”. Jak jednak napisał Bleddyn Bowen, te „głębokie” słowa są „politycznie banalne i naiwne”, pomijają bowiem milczeniem „grzech pierworodny” eksploracji kosmosu. I właśnie temu, skąd się on wziął, na czym polega oraz jakie ma długofalowe konsekwencje, poświęcona jest najnowsza monografia Bleddyna Bowena, profesora Uniwersytetu Leicester, „Original Sin. Power, Technology, and War in Outer Space” (I wydanie 2022).

Jacek Bartosiak recenzuje książkę Omara Ashoura „How Isis Fights: Military Tactics in Iraq, Syria, Libya and Egypt”.

Jakbym to już gdzieś widział. Ten sam obszar, ale zupełnie inna aura. Kontury się zgadzają, linie na mapie prawie dokładnie te same, tylko zamiast pobrzmiewać dumą i wspomnieniem wielkości, ociekają krwią. Nie wiem czy Timothy Snyder miał tego świadomość, a nawet jeśli, to chyba w żadnym miejscu się z nią nie zdradził. Ale wytyczając w swej książce granice „Skrwawionych ziem”, obszaru Europy środkowo-wschodniej, na którym w latach 1933 – 1945 wymordowanych zostało czternaście milionów cywilów, „niechcący” wyszedł mu obszar I Rzeczpospolitej.