tactic of...

Unai Emery w Aston Villi elastycznie podchodzi do formacji, ale najbardziej skłania się do 1-4-2-3-1 z piłką oraz 1-4-4-2 w obronie. Stabilność linii defensywy zapewnia nie tylko mocny środkowy blok, ale przede wszystkim ciężka praca w centrum dwóch środkowych pomocników.

Zamiarem Chelsea Mauricio Pochettino wychodzącym z ustawienia 1-4-2-3-1 jest płynne przejście z piłką do kształtu 1-4-1-4-1. W tym przejściu środkowi pomocnicy (Gallagher, Enzo, Caicedo) mają zapewnić równowagę w środku pola, uwalniając jednego z bocznych obrońców do gry w drugiej linii. Dlatego jeden z tej trójki (Caicedo) jest desygnowany wyłącznie do zadań defensywnych.

Nice pod wodzą Francesco Farioli stara się zachować kontrolę nad meczem tylko i wyłącznie poprzez samo posiadanie piłki. Ten na pozór prosty schemat jest oczywistą pułapką: posiadanie służy jedynie przyciągnięciu linii nacisku rywala, aby następnie błyskawicznie przenieść grę w wolne przestrzenie

Xabi Alonso od momentu objęcia roli szkoleniowca w Bayerze Leverkusen skupił się na rewolucji w identyfikacji i stylu gry zespołu. Poprzez zwiększenie nacisku na grę w ataku i lepszą organizację defensywy, hiszpański trener z powodzeniem implementuje nową tożsamość drużyny.

Simone Inzaghi uczynił w Interze z formacji 1-3-5-2 system absolutnie szczelny w obronie, spójny w fazie przejściowej i niezwykle agresywny w ataku.

Jose Luis Mendilibar ma znak firmowy: bezpośrednie i bardzo ostrożne 1-4-2-3-1, a jego Sevilla to zespół, który zrezygnował z atakowania na rzecz pragmatycznego nacisku.

Edin Terzic wyraźnie preferuje ustawienie 1-4-2-3-1, choć bogactwo wyboru opcji ofensywnych potrafi go skłonić do przejścia na 1-4-3-3, aby zapewnić wszystkim zawodnikom miejsce w składzie.

Napoli gra w wyjściowym systemie 1-4-3-3, lecz Luciano Spalletti lubi przekształcenia w bardziej spójne 1-4-1-4-1 dzięki czemu osiąga swój główny cel: dobrą organizację przestrzeni oraz pełną koordynację wszystkich formacji we wszystkich fazach gry.

Real Madryt używa formacji 1-4-3-3, ale gdy rywal zablokuje centrum Carlo Ancelotti nie waha się szukać większej płynności i szerokości w kształcie 1-4-2-3-1. Charakterystyczne dla stylu Ancelottiego w Madrycie zaczyna być wykorzystywanie umiejętności zawodników bez przywiązywania ich do konkretnych pozycji

Michael Carrick pilnuje ustawienia 1-4-2-3-1, ale przez wzgląd na płynne przejścia z obrony do ataku Middlesbrough ewoluuje na połowie rywala do wąskiego kształtu 1-4-4-2 lub szerszego 1-3-5-2. Zmuszeni do głębszej gry stosują także widoczny w pierwszej fazie rozegrania układ 1-4-4-1-1.

Quique Setién kontynuuje w Villarreal styl Emery’ego polegający na szerokim ustawieniu, cierpliwym postępie akcji oraz tworzeniu przestrzeni w tercji ofensywnej „poruszając” formacją rywala. Ustawieni 1-4-3-3 w ofensywie oraz 1-4-4-2 bez piłki nadal pilnują struktury w obu fazach, ale Setién podejmuje więcej ryzyka i jest skłonny do bardziej bezpośredniej gry, nawet kosztem utraty posiadania.

Brighton Roberto De Zerbiego trzyma się kurczowo formacji 1-4-2-3-1, ale kluczem do ich sukcesów nie jest kształt, lecz sposób pressingu. Ich nacisk jest zawsze zespołowy, intensywny, z liniami nacisku zachęcającymi rywali do gry między nimi