tactic of...

Manchester City Guardioli jest klasycznym przykładem systemu gry pozycyjnej. Guardiola rzadko odchodzi od ustawienia 1-4-3-3. Niemniej jednak, Pep wykorzystuje ten kształt jedynie jako podstawę do określenia pozycji wyjściowych swojej drużyny.

Porto pod wodzą Sergio Conceicao stosuje dwie formacje, które zmieniają się w zależności od sytuacji w meczu. W przypadku wysokiego pressingu rywali Conceicao ustawia swoją drużynę 1-4-4-2 i gra bardziej bezpośrednio wykorzystując nękającego napastnika (Taremi).

Przejście na trzech środkowych obrońców to największa jak dotąd zmiana w PSG za czasów Galtier, który adaptował drużynę do kształtu 1-3-4-2-1. Takie ustawienie służy przede wszystkim wykorzystaniu umiejętności wszystkich trzech obrońców do rozgrywania piłki, ale także skłania wahadłowych do tworzenia przewagi liczebnej na skrzydłach.

Antonio Conte niemal zawsze ustawia drużynę w wariancie 1-3-4-2-1, który doskonale pasuje zarówno do posiadanych w Tottenhamie zasobów, jak i preferowanego przez włoskiego pragmatyka kształtu 1-3-4-3

Roma ustawia się 1-3-4-2-1, które Mourinho łączy z ulubionym niskim blokiem oraz bardzo ustrukturyzowanym podejściem do gry z dala od tercji ofensywnej.

Julian Nagelsmann wykorzystuje system 1-4-2-3-1 elastycznie dostosowując taktykę do umiejętności swoich zawodników, co widać bardzo wyraźnie przede wszystkim w grze na skrzydłach, które są głównym motorem napędowym niemieckiej drużyny i gdzie Bayern posiada duży wybór piłkarzy o różnej charakterystyce.

Emma Hayes odeszła od swojego ulubionego ustawienia trójką z tyłu i potwierdziła własną elastyczność stosując w tym sezonie przede wszystkim formację 1-4-2-3-1, choć nadal potrafi płynnie dostosować się do sytuacji. Dlatego jej Chelsea możemy zobaczyć także w kształcie wyjściowym 1-3-4-2-1 lub 1-4-3-3.

Zawodnicy Artety potrafią zdobyć teren ustawiając się bliżej siebie i próbując krótkich szybkich kombinacji podań, ale to gra w półprzestrzeniach oraz przewaga liczebna na skrzydłach stały się wyróżnikiem stylu Arsenalu w tym sezonie.

Samapoli stosuje różne formacje taktyczne, choć w jego podejściu od dawna widać chęć do organizowania gry wokół kształtu 1-4-3-3. W Sewilli nie stroni jednak od 1-4-2-3-1 czy 1-3-4-3, aż po 1-5-4-1.

Choć Tony Mowbray nadal rozwija swoje ulubione formacje 1-4-2-3-1 oraz 1-3-4-3, Sunderland nie wydaje się być przywiązany do żadnego konkretnego stylu gry, a kluczem do sukcesów Czarnych Kotów nie są ani kształt, ani styl, lecz ciężka praca i agresywny wysoki pressing w środku pola.

Agresywny i zorganizowany pressing to najważniejszy wyróżnik gry Benfiki pod kierunkiem Rogera Schmidta. Ich wyjściowe ustawienie to 1-4-2-3-1, ale na boisku najczęściej przyjmują kształt 1-4-1-3-2. Ich największą siłą jest intensywność zarówno posiadania, jak i odzyskiwania piłki. Lubią grać na małej przestrzeni w przewadze liczebnej nie forsując bez potrzeby progresywnej gry.

Fernando Santos mając do dyspozycji pokolenie bardzo utalentowanych graczy ustawia swoją drużynę w bardzo ustrukturyzowanej formacji 1-4-3-3, rzadziej 1-4-2-3-1 (w bardzo defensywnej mentalności). Częstych schematem jest jednak po objęciu prowadzenia przechodzenie na kontratakujące 1-4-1-4-1.