tactic of...

Podejście Ancelottiego jest defensywne z jednoczesną swobodą kilku graczy ofensywnych. Drużyna jest zwykle ustawiona w formacji 1-4-2-3-1 z użyciem wysokiego pressingu.

McKenna zazwyczaj ustawia Ipswich w formacji 1-4-2-3-1 z kluczową rolą dwóch pivotów budujących akcje oraz zapewniających solidną strukturę drużyny.

Enzo Maresca ustawia Leicester w formacji 1-4-3-3, ale jego podejście do kształtu drużyny jest płynne. Maresca często rotuje pozycjami dostosowując się do przeciwnika, ale głównym zamiarem Leicester jest tworzenie przewagi liczebnej w wybranych obszarach.

Ustawienie 1-4-4-2 Jose Bordalas łączy z bezpośrednim podejściem, co zapewnia równowagę w grze Getafe - mogą wykorzystać skrzydła i zachowując aktywność w tercji ofensywnej, pozostawać względnie stabilnymi w defensywie.

To dość niespodziewane, że adoptując formację 1-4-3-3, Eddie Howe przydzielił zawodnikom Newcastle dość tradycyjne role z niemal sztywnym podziałem na formacje. Zagadka się wyjaśnia, gdy zrozumiemy, że w miarę postępowania wyżej drużyna rotuje w kierunku 1-3-4-3.

Z posiadaniem 55% na mecz Jagiellonia pod wodzą Adriana Siemieńca wykonuje 15, najwięcej w lidze, podań na 60 sekund, co dowodzi nie tyle ich dominacji, co tempa gry.

Athletic Club utrzymuje elastyczne podejście do ataku, a Ernesto Valverde zmienia swoje podejście w zależności od komfortu posiadania piłki przez przeciwnika. Obserwując statystyki dotyczące liczby podań na sekwencję ataku i bezpośredniej szybkości, możemy stwierdzić, że Athletic ma skłonność do atakowania w fazie przejściowej wykorzystując swoją szybkość na skrzydłach

Decydując się na bardziej progresywne ustawienie 1-4-3-3, Daniele De Rossi pozwala swojej linii defensywnej pozostać zwartą, ale oferuje dodatkowy element kreatywności, a zarówno lewy, jak i prawy obrońca mają większą swobodę wpływania na grę w ostatniej tercji.

Ofensywne podejście Roberto de Zerbiego formację 1-4-2-3-1 wykorzystuje do tworzenia przez Brighton przewagi liczebnej i kontrolowania tempa gry.

Dla Atlético Madryt pod wodzą Diego Simeone struktura jest ważniejsza od przyjętej zwykle formacji 1-3-5-2, ale nie to jest kluczem ich sukcesu, lecz szerokie wędrujące przeciążenia.

Wyjściową formację Barcelony 1-4-3-3 Xavi uczynił na tyle elastyczną, aby umożliwiała ona drużynie atakowanie półprzestrzeni po odzyskaniu piłki.

Roma Jose Mourinho wychodząc z formacji 1-3-5-2 przechodzi w defensywie na 1-5-3-2 z aktywną rolą całej trójki środkowych pomocników, których wsparcie stanowi ważny element działań defensywnych.