Nie jesteś zalogowany Zaloguj
Szukaj
Przydatne linki
Nie jesteś zalogowany
Zamiarem Chelsea Mauricio Pochettino wychodzącym z ustawienia 1-4-2-3-1 jest płynne przejście z piłką do kształtu 1-4-1-4-1. W tym przejściu środkowi pomocnicy (Gallagher, Enzo, Caicedo) mają zapewnić równowagę w środku pola, uwalniając jednego z bocznych obrońców do gry w drugiej linii. Dlatego jeden z tej trójki (Caicedo) jest desygnowany wyłącznie do zadań defensywnych.
Nice pod wodzą Francesco Farioli stara się zachować kontrolę nad meczem tylko i wyłącznie poprzez samo posiadanie piłki. Ten na pozór prosty schemat jest oczywistą pułapką: posiadanie służy jedynie przyciągnięciu linii nacisku rywala, aby następnie błyskawicznie przenieść grę w wolne przestrzenie
Xabi Alonso od momentu objęcia roli szkoleniowca w Bayerze Leverkusen skupił się na rewolucji w identyfikacji i stylu gry zespołu. Poprzez zwiększenie nacisku na grę w ataku i lepszą organizację defensywy, hiszpański trener z powodzeniem implementuje nową tożsamość drużyny.
Simone Inzaghi uczynił w Interze z formacji 1-3-5-2 system absolutnie szczelny w obronie, spójny w fazie przejściowej i niezwykle agresywny w ataku.
Jose Luis Mendilibar ma znak firmowy: bezpośrednie i bardzo ostrożne 1-4-2-3-1, a jego Sevilla to zespół, który zrezygnował z atakowania na rzecz pragmatycznego nacisku.
Edin Terzic wyraźnie preferuje ustawienie 1-4-2-3-1, choć bogactwo wyboru opcji ofensywnych potrafi go skłonić do przejścia na 1-4-3-3, aby zapewnić wszystkim zawodnikom miejsce w składzie.
Napoli gra w wyjściowym systemie 1-4-3-3, lecz Luciano Spalletti lubi przekształcenia w bardziej spójne 1-4-1-4-1 dzięki czemu osiąga swój główny cel: dobrą organizację przestrzeni oraz pełną koordynację wszystkich formacji we wszystkich fazach gry.
Real Madryt używa formacji 1-4-3-3, ale gdy rywal zablokuje centrum Carlo Ancelotti nie waha się szukać większej płynności i szerokości w kształcie 1-4-2-3-1. Charakterystyczne dla stylu Ancelottiego w Madrycie zaczyna być wykorzystywanie umiejętności zawodników bez przywiązywania ich do konkretnych pozycji
Michael Carrick pilnuje ustawienia 1-4-2-3-1, ale przez wzgląd na płynne przejścia z obrony do ataku Middlesbrough ewoluuje na połowie rywala do wąskiego kształtu 1-4-4-2 lub szerszego 1-3-5-2. Zmuszeni do głębszej gry stosują także widoczny w pierwszej fazie rozegrania układ 1-4-4-1-1.
Quique Setién kontynuuje w Villarreal styl Emery’ego polegający na szerokim ustawieniu, cierpliwym postępie akcji oraz tworzeniu przestrzeni w tercji ofensywnej „poruszając” formacją rywala. Ustawieni 1-4-3-3 w ofensywie oraz 1-4-4-2 bez piłki nadal pilnują struktury w obu fazach, ale Setién podejmuje więcej ryzyka i jest skłonny do bardziej bezpośredniej gry, nawet kosztem utraty posiadania.
Brighton Roberto De Zerbiego trzyma się kurczowo formacji 1-4-2-3-1, ale kluczem do ich sukcesów nie jest kształt, lecz sposób pressingu. Ich nacisk jest zawsze zespołowy, intensywny, z liniami nacisku zachęcającymi rywali do gry między nimi
Manchester City Guardioli jest klasycznym przykładem systemu gry pozycyjnej. Guardiola rzadko odchodzi od ustawienia 1-4-3-3. Niemniej jednak, Pep wykorzystuje ten kształt jedynie jako podstawę do określenia pozycji wyjściowych swojej drużyny.
Wesprzyj działalność Autora tactic of... już teraz!
ZagrajnikTV to inny kanał z grami! Od ponad sześciu lat nieprzerwanie dostarczamy wam ciekawych, oryginalnych materiałów o grach, a z waszą pomocą... będzie ich jeszcze więcej :)
Historia po 1945 roku jest ciekawa! Zdecydowanie wskoczyła wtedy ona na nowe tory. Co tydzień prezentuję zagadnienia z historii powszechnej po II Wojnie Światowej, starając się poruszać tematy mniej oczywiste i powszechnie znane. Premierowe odcinki w każdy piątek o 18:00. Zapraszam!