Jarek Holden

Nie wiem ile, jest jeszcze książek Tove Ditlevsen, które da się wydać, opublikować. I wiem, że teraz jest parcie na krótkie formy noblistki Annie Ernaux, ale żywię nadzieję, że „Czarne” lub „Marpress” pokażą coś więcej, dadzą nam ponowne powody do szczęścia!

Tove Ditlevsen pisze o sobie, a książka podoba się tak bardzo – bo to zwierciadło nas samych. Naszych zmagań, przekleństw i wariactw. To liryka – epika żałobna, a jednocześnie hymn życia. Tove Ditlevsen nigdy nie przestała tęsknić za zastrzykami. Tove Ditlevsen nigdy nie przestała być poetką, prozaiczką, matką, partnerką… kobietą samotną. Wszystkie formaty były jej, a każdy ją uwierał!