Jarek Holden

Piszą, że to pierwsze wydanie. Nie będę się pieklił i pienił. Na stronie www oficyna prezentuje „podobne fronty”. I tytuł jakże znajomy, ale co autor czyni ze swoim tekstem, to jego sprawa. A ciekawskich, literackich detektywów odsyłam do sklepu FORMY.

Lektura uwodzącą i zwodząca. Bohaterowie tych opowiadań mają swoje fobie, należą do świata zasuszonych samotników, nawet wtedy, gdy są w związku lub codziennie rozmawiają przez telefon z matką. Życie, które uwiera, boli. Życie na umysłowej krawędzi.

„Babie lato”, książka, którą warto przeczytać, ale przede wszystkim należy ją przeżyć, bo nie jest oderwana od rzeczywistości, jest jak mokra, zimna koszula nałożona na ciepłe ciało. Ale przecież zostały nam jeszcze: wiara, nadzieja, miłość. Sztandary człowieczeństwa.

Zbędny jest teleobiektyw. Tutaj nawet ślepcy zauważą szczegóły i gdy je posegregują, doją do wniosku, że od początku to bujda była z „tymi opowiadaniami”. To powieść opowiedziana w stylu Quentina Tarantino. Kolejna książka Masłowskiej mająca potencjał filmowy. Konstrukcja „Magicznej rany” jest staroświecka, ale wykonanie sprytnie, z nadzieją i wiarą godną wyznawców New Age. (Przesadzam? Nie! Szukam kątów, kontekstów, odpowiedniej mapy).

Najlepszym opowiadaniem są „Pokrzywy". To drogowskaz dla autorki. A uśmiercanie tylko młodych nie musi wcale robić dobrze fabule...

Świat Marzeny i Bruna, bohaterów książki, jest inny; inaczej poukładany, a zarazem zaburzony. A jednak nie tylko przeszłość ich łączy, nie tylko to, że są Żydami. Mianownikiem jest rozwarstwienie, dekompozycja ich pragnień.

Nie mam wątpliwości, że wolę Victora poetę. Poza prozaika ma byle jaki kostium. Tak to czuję, widzę.

Nie znam, nie wiem kim jest GUSTAW RAJMUS. Niby pseudonim, a skoro tak, to całe jego pisanie jest kryptonimem.

Autor nie dokonuje zbędnych interwencji. Pisze niespiesznie, ale konkretnie. Jest mistrzem pokazywania „czytelności” ludzkiego życia.

Rzecz dzieje się w Meksyku i ma to ogromne znaczenie dla przebiegu narracji, bo tutaj nad Wisłą takich zdarzeń i wydarzeń po prostu nie ma, nie było i nie będzie. A jednak jest w tym tekście spory uniwersalizm. To zawodzenie i uwodzenie zranionych – poranionych kobiet.

Traktowanie tej prozy jedynie jako labiryntu, to zbyt mało. Bo są jeszcze dwa stany: „przed” i „po". To, co pośrodku, co w środku jest jak chwilowe starzenie się i nagły powrót do dzieciństwa. Trzeba uważać albo przebiec szybko z opaską na oczach. Jedno i drugie przynosi konsekwencje.

Prezydent jak „ojciec założyciel”. Narrator z offu. Sufler, bo naród (posłusznie) przeżywa każdy wypadek. Pielgrzymi, oficjele. Wszyscy do piachu.