Jarek Holden

Tylko z pozoru błahe opowieści, ale czy sny są nieistotne? Czy da się zapomnieć wojnę, stratę, ból i rozpędzić samotność niczym poranną mgłę? Jest w tym zbiorze oniryczny sznyt, uważność dla szczegółów, świadkowanie rzeczywistości prostej, która w tajemniczy sposób porusza kruchość życia. Literackie miniatury, jak etiudy, fotografie wskazujące, że wszystko ma swoje konsekwencje. Słowa graczy; w jednym szeregu stoją wygrani i pokonani, a obok chmara statystów. Zwięzłość bólu, rozczarowań i pojedynczych triumfów.

Lektura tego tomu to ciągłe poszukiwanie i odnajdywanie nowych znaczeń. Domysły i pomysły poetki niczego nam nie narzucają, lecz sugerują, że to książka otwarta na cztery strony świata, na siedemdziesiąt dwie karty zapisanych zagadkami

Lepiej wybrać miłość, lepiej być odważnym, niż stać się jedynie viralem, którego znaczenie jest żadne, to tylko krótkotrwała ciekawostka, idiotyczna w zderzeniu z pięknem kolorowych skrzydeł motyli.

Komedia pomyłek czy świadoma parodia, wskazująca, że empatia nadal jest tylko definicją, bo egoizm jest zawsze... na wierzchu.

Do kanonu miłości, starości, należy dopisać (dołączyć) nasze relacje z Bogiem, ze zwierzętami. Pytania o to, czy np. kot ma twarz, co z jego duszą, co z cierpieniem? Co z ludzką próżnością, co z relacją matki z dziećmi, co z wolnością? Czego od świata oczekuje kleszcz, a czego pragnie człowiek?!

Mikroopowiadania, miniatury to coś, co mnie „bierze”, co mnie chwyta za gardło. Dlatego w tym roku TY.TU.Ł będzie miał swój almanach krótkich form i z wielką radością przyjąłbym każdy tekst zawarty w nowej książce Moniki Mostowik.

Zadziwiająca jest konstrukcja tych tekstów, subtelny smutek, który nie jest pisany wprost. Autor zaprasza czytelnika do współpracy. Czytaj, mój drogi, czytaj i myśl!

Moim ulubionym utworem jest „Ośmiu pisarzy”. Michelle Mari jednocześnie z nas kpi i prowadzi, „zapewniając fantastyczną ciągłość”. Osiem nazwisk tego pisarskiego giganta to; Joseph Conrad, Daniel Defoe, Jack London, Harman Melville, Edgar Allan Poe, Emilio Salariat, Robert Louis Stevenson, Juliusz Verne”.

„Dwadzieścia jeden” kończy się tekstem „Zapach nocnych kwiatów”, czyli (znowu) starożytna dolina. Kolejny raz tło nocy i „miłość stała się istotą ich istnienia” I JAKBY NIE PATRZEĆ to jest zestaw noweli o uczuciach, często skrajnych, iluzorycznych, ale wszystko ma związek z kochaniem; ludzi, zwierząt, powietrza, ognia i wody. Żywioły rządzą!

Bożena Boba-Dyga zaprasza czytelnika, by podglądał? Inaczej: podaje rękę do tańca. Krótkie spojrzenia w trakcie tanga lub innych inteligentnych pląsów.

Piszą, że to pierwsze wydanie. Nie będę się pieklił i pienił. Na stronie www oficyna prezentuje „podobne fronty”. I tytuł jakże znajomy, ale co autor czyni ze swoim tekstem, to jego sprawa. A ciekawskich, literackich detektywów odsyłam do sklepu FORMY.

Lektura uwodzącą i zwodząca. Bohaterowie tych opowiadań mają swoje fobie, należą do świata zasuszonych samotników, nawet wtedy, gdy są w związku lub codziennie rozmawiają przez telefon z matką. Życie, które uwiera, boli. Życie na umysłowej krawędzi.