Iza Michalewicz

Krystian F. jest emerytowanym pracownikiem Służby Więziennej. W więzieniu dosłużył się zaledwie dwóch gwiazdek na pagonach, czyli stopnia chorążego. Ale z czasem został kierownikiem działu ochrony, był więc drugi po bogu – dyrektorze. Będzie znał się na sposobach nękania. Dwukrotnie na przykład założy żonie niebieską kartę i wytoczy jej trzy postępowania karne z artykułu 207 (znęcanie się nad dziećmi). W więzieniu ze względu na ich popularność takich skazanych nazywają peżotami. Nota bene niebieską kartę dostanie nawet 70-letnia matka Magdaleny i babcia chłopców, którą nazywał przy dzieciach starą kurwą i napluł na nią podczas festynu.

Trawestując Gałczyńskiego - kochajcie artystów do jasnej cholery, bo to, co może uratować mnie i ciebie - to ich wrażliwe spojrzenie, które staje się przysłowiowym reflektorem w mrok.

Powiedzmy sobie jasno: Katarzynę z Wodzisławia Śląskiego zabiły znieczulica i opieszałość tamtejszego sądu. To się nadaje co najmniej do audytu Ministerstwa Sprawiedliwości.

Opisałam sprawę drastycznego odebrania dzieci Hannie z Wodzisławia Śląskiego. Dziękuję koleżankom i kolegom po fachu, że kontynuują temat.

Gdybym miała jeszcze raz napisać tego posta - napisałabym. I nie dlatego, że przeleciał przez wszystkie media i spotkał się z tak potężnym zainteresowaniem. Trudno się dziwić: gwałt i zabójstwo uchodźczyni z Białorusi w centrum Warszawy, gdy inni przeszli obok wstrząsnęło nie tylko mną. Ale przede wszystkim dlatego, że wku*wia mnie polska znieczulica dotycząca gwałtu.

Gdyby nie ciężka praca i wysiłek mojego kolegi, wspaniałego policjanta Remigiusza Korejwo i jeszcze kilku dobrych dusz - Tomek być może umarłby w więzieniu. Remik podarował mu kilka lat na wolności.

- Pani w ogóle nie jeździ na spotkania autorskie! - usłyszałam od czytelniczki. - Śledzę panią na fb i widzę. Fakt. Postaram się to zmienić.

Tegoroczny Przegląd Piosenki Aktorskiej, który odbył się we Wrocławiu już po raz czterdziesty trzeci był paradą szarpiących za serce i dających do myślenia spektakli. Obejrzałam ich w sumie siedem i czuję się tak, jakby ktoś wlał we mnie sok z gumijagód, dzięki któremu będę odbijała się od ziemi jeszcze przez następnych kilka tygodni.

Nie pamięta swojego pierwszego występu i odpoczywa pomiędzy uderzeniami w klawisze, ale kiedy w ubiegłym roku byłam na festiwalu „Enter” w Poznaniu, podczas jednego z koncertów powiedział: największą gwiazdą dla mnie jest moja mama...

Świat ludzi słyszących wdzierał się w świat Głuchych bez pardonu, pozbawiając ich godności i prawa do samostanowienia o sobie. I o tym jest książka Anny Goc. Książka, którą kiedyś sama chciałam napisać, ale jak to bywa w reporterskim życiu - nie wszystko jesteśmy w stanie ogarnąć swoim zaangażowaniem. 

Kobiety nazywano dupami, cipami czy dzidziubudkami. Te ostatnie to typ opierający się o męskie ramię i szepczący coś omdlewającym, słodkim głosikiem. Łasy na kasę. Bywał też wianuszek okazjonalnie poznanych, które „chciały być poetkami albo były głodne czy niedopite”. Ogrzewały się w blasku męskiej sławy chcąc do literatury, filmu czy muzyki przedostać się tylnymi drzwiami. Były, zdaniem bywalców SPATiF-u, jak puchary przechodnie.

Czekałam na powieść Roberta Małeckiego „Wiatrołomy” dlatego, że ta książka rozpoczyna serię, której bohaterami są policjanci z Archiwum X. Ponieważ na temat pracy tego policyjnego spec wydziału napisałam true crime, byłam bardzo ciekawa, jak autor fiction potraktuje ten temat.