Iza Michalewicz

Trawestując Gałczyńskiego - kochajcie artystów do jasnej cholery, bo to, co może uratować mnie i ciebie - to ich wrażliwe spojrzenie, które staje się przysłowiowym reflektorem w mrok.

Powiedzmy sobie jasno: Katarzynę z Wodzisławia Śląskiego zabiły znieczulica i opieszałość tamtejszego sądu. To się nadaje co najmniej do audytu Ministerstwa Sprawiedliwości.

Opisałam sprawę drastycznego odebrania dzieci Hannie z Wodzisławia Śląskiego. Dziękuję koleżankom i kolegom po fachu, że kontynuują temat.

Gdybym miała jeszcze raz napisać tego posta - napisałabym. I nie dlatego, że przeleciał przez wszystkie media i spotkał się z tak potężnym zainteresowaniem. Trudno się dziwić: gwałt i zabójstwo uchodźczyni z Białorusi w centrum Warszawy, gdy inni przeszli obok wstrząsnęło nie tylko mną. Ale przede wszystkim dlatego, że wku*wia mnie polska znieczulica dotycząca gwałtu.

Gdyby nie ciężka praca i wysiłek mojego kolegi, wspaniałego policjanta Remigiusza Korejwo i jeszcze kilku dobrych dusz - Tomek być może umarłby w więzieniu. Remik podarował mu kilka lat na wolności.

- Pani w ogóle nie jeździ na spotkania autorskie! - usłyszałam od czytelniczki. - Śledzę panią na fb i widzę. Fakt. Postaram się to zmienić.

Tegoroczny Przegląd Piosenki Aktorskiej, który odbył się we Wrocławiu już po raz czterdziesty trzeci był paradą szarpiących za serce i dających do myślenia spektakli. Obejrzałam ich w sumie siedem i czuję się tak, jakby ktoś wlał we mnie sok z gumijagód, dzięki któremu będę odbijała się od ziemi jeszcze przez następnych kilka tygodni.

Nie pamięta swojego pierwszego występu i odpoczywa pomiędzy uderzeniami w klawisze, ale kiedy w ubiegłym roku byłam na festiwalu „Enter” w Poznaniu, podczas jednego z koncertów powiedział: największą gwiazdą dla mnie jest moja mama...

Świat ludzi słyszących wdzierał się w świat Głuchych bez pardonu, pozbawiając ich godności i prawa do samostanowienia o sobie. I o tym jest książka Anny Goc. Książka, którą kiedyś sama chciałam napisać, ale jak to bywa w reporterskim życiu - nie wszystko jesteśmy w stanie ogarnąć swoim zaangażowaniem. 

Kobiety nazywano dupami, cipami czy dzidziubudkami. Te ostatnie to typ opierający się o męskie ramię i szepczący coś omdlewającym, słodkim głosikiem. Łasy na kasę. Bywał też wianuszek okazjonalnie poznanych, które „chciały być poetkami albo były głodne czy niedopite”. Ogrzewały się w blasku męskiej sławy chcąc do literatury, filmu czy muzyki przedostać się tylnymi drzwiami. Były, zdaniem bywalców SPATiF-u, jak puchary przechodnie.

Czekałam na powieść Roberta Małeckiego „Wiatrołomy” dlatego, że ta książka rozpoczyna serię, której bohaterami są policjanci z Archiwum X. Ponieważ na temat pracy tego policyjnego spec wydziału napisałam true crime, byłam bardzo ciekawa, jak autor fiction potraktuje ten temat.

Nadszedł dzień 28 sierpnia. Poszłam do sklepiku po wodę i nabiłam się na klepsydrę z imieniem Irma. Imienia nie znałam. Ale nazwisko to już był głęboko wsadzony nóż. Bo to było nazwisko sprzed lat. Bardzo krótkie, zdecydowane.  Nazwisko - symbol. Nazwisko oznaczające to, co robimy przez całe życie. Od maleńkości. Nieważne, w którą stronę.