Z pamiętnika psa podróżnika

Gdy musisz podjąć decyzję o eutanazji, bo nie podjęcie jej sprawi, że Twój pupil już tylko będzie cierpiał, powiedz mu co chcesz zrobić. Nie okłamuj go! Opowiedz jak cudnie i dobrze jest za Tęczowym Mostem. Jak tam pięknie świeci słonko ogrzewając stare kosteczki. Mów, o wiatrzyku delikatnie głaszczącym futerko. Opowiadaj o zielonych łąkach bez kleszczy i dokuczliwych much. Powiedz, że woda i jedzenie są tak smaczne, iż nawet trudno to sobie wyobrazić, bo tylko TAM wszystko jest najlepsze.     Roztaczaj przed nim życie bez bólu, cierpienia, tęsknoty i żalu. Powiedz mu, że nie opuścisz go do ostatniej chwili - i nie opuszczaj. Uspokój, mówiąc, że przejdziesz z nim do połowy Tęczowego Mostu, lecz dalej będzie musiał pójść sam. Wytłumacz, że nie możesz z nim pójść, gdyż to nie jest twój czas. Zapewnij, że przyjdziesz do niego, choć nie wiesz kiedy? Ale on będzie wiedział o tej chwili i wtedy wyjdzie po ciebie. Znowu przywita cię tak, jak zawsze po powrocie do domu.    Nie oszukuj, że zaraz wrócisz, zostawiając swojego pupila samego, ze strachem w oczach, za drzwiami gabinetu weterynarii. Dla niego to trudna chwila, więc bądź przy nim. Zapłać mu swoją obecnością w tej OSTATNIEJ chwili. Trwaj przy nim za miłość, wierność, czuwanie, gdy powaliła cię choroba, ból, cierpienie. Bądź z nim, bo on tego pragnie, tak jak ty pragniesz by w chwili - która kiedyś nastąpi dla ciebie, także ktoś przy tobie był.    Patrick został z Tolusiem do końca.  Potem przebolał ból i napisał do Mamusi o swojej decyzji. Był gotowy na adopcję kolejnego psa.

Mało nie umarłem z głodu tak mi się dłużyło. Nareszcie ktoś rzucił hasło, że kolacja podana. Poderwałem się z werwą i pociągnąłem Mamcię w kierunku wspomnianej podanej kolacji. Nie było łatwo. Zanim dotarliśmy w labiryncie korytarzy, przed szwedzkim stołem, stała ekipa głodomorów. Pomyślałem: O Matko! Wszystko mi zjedzą! Idźcie sobie! Nie jesteście tak głodni jak ja. Ja mały jestem, to mało zjem, a taka wataha jak dorwie się do potraw, to dla mnie nawet miski do wylizania nie będzie! Stanęliśmy z Mamcią w kolejce do potraw. Obserwowałem pełne talerze jedzenia wynoszone przez Tatowych kumpli. Szli do długich, biesiadnych stołów, by tam spokojnie pochłonąć upolowaną w kolejce zdobycz. Wreszcie przyszła pora na nas. Mamcia nałożyła niezbyt wiele, jakby o mnie zupełnie zapomniała. Zanim wyraziłem znacząco, moje ubolewanie nad ilością potraw na jej talerzu, ta już ciągnęła mnie do stołu

 - Sten, pamiętasz swój domek? - Zapytałem mego towarzysza niedoli. -Tak, pamiętam. Na początku byłem kochany. "Puchata, biała kuleczka" - tak o mnie mówili. Podobałem się wszystkim. Moi ludzie nawet, się mną chwalili. Każdy chciał się ze mną bawić, głaskać. Dostawałem smakołyki i spałem w domu. Ale urosłem. Wtedy wygonili mnie  na dwór, że niby za duży byłem. Od tej pory musiałem pilnować podwórka i domu moich ludzi. Traktowali mnie, nie tak jak dawniej. Często byłem głodny i spragniony. Nikt już się mną nie przejmował." Ot - przecież to tylko pies" - mówili. A gdy straciłem wzrok, nie byłem potrzebny. Uważali, że jestem ciężarem i darmozjadem. Wzięli sobie nowego psa, a mnie wyrzucili z domu. Długo się błąkałem, aż ktoś znalazł mnie i trafiłem tutaj. Bałem się. Tyle obcych głosów, ludzi, których nie znałem, ale ulica była gorsza. Tam było strasznie.  W schronisku zawsze jest jedzenie i woda. Wychodzę na spacery i znowu jestem głaskany, jak kiedyś, gdy byłem " Puchatą , białą kuleczką "....                                                         

Na początek chcę wam opowiedziec o jednej z moich początkowych podrózy. do Trippstadt , Koblenz i Strasburga . Tą trasę przejechałem motorem w 4 dni. Zapraszam Maruś - adopciak