Z pamiętnika psa podróżnika

Gdy musisz podjąć decyzję o eutanazji, bo nie podjęcie jej sprawi, że Twój pupil już tylko będzie cierpiał, powiedz mu co chcesz zrobić. Nie okłamuj go! Opowiedz jak cudnie i dobrze jest za Tęczowym Mostem. Jak tam pięknie świeci słonko ogrzewając stare kosteczki. Mów, o wiatrzyku delikatnie głaszczącym futerko. Opowiadaj o zielonych łąkach bez kleszczy i dokuczliwych much. Powiedz, że woda i jedzenie są tak smaczne, iż nawet trudno to sobie wyobrazić, bo tylko TAM wszystko jest najlepsze.     Roztaczaj przed nim życie bez bólu, cierpienia, tęsknoty i żalu. Powiedz mu, że nie opuścisz go do ostatniej chwili - i nie opuszczaj. Uspokój, mówiąc, że przejdziesz z nim do połowy Tęczowego Mostu, lecz dalej będzie musiał pójść sam. Wytłumacz, że nie możesz z nim pójść, gdyż to nie jest twój czas. Zapewnij, że przyjdziesz do niego, choć nie wiesz kiedy? Ale on będzie wiedział o tej chwili i wtedy wyjdzie po ciebie. Znowu przywita cię tak, jak zawsze po powrocie do domu.    Nie oszukuj, że zaraz wrócisz, zostawiając swojego pupila samego, ze strachem w oczach, za drzwiami gabinetu weterynarii. Dla niego to trudna chwila, więc bądź przy nim. Zapłać mu swoją obecnością w tej OSTATNIEJ chwili. Trwaj przy nim za miłość, wierność, czuwanie, gdy powaliła cię choroba, ból, cierpienie. Bądź z nim, bo on tego pragnie, tak jak ty pragniesz by w chwili - która kiedyś nastąpi dla ciebie, także ktoś przy tobie był.    Patrick został z Tolusiem do końca.  Potem przebolał ból i napisał do Mamusi o swojej decyzji. Był gotowy na adopcję kolejnego psa.

Po 13 godzinach morderczej jazdy dojechaliśmy do Opola. Mamcia szczęśliwa, że wreszcie zrealizuje swoje marzenia o posiedzeniu i prysznicu. Otworzyła drzwi domostwa. Zaduch uderzył ją od wejścia, bo zamknięty ganeczek nagrzał się niemiłosiernie. Komitet powitalny czekał... Mamcia swoją twarzą zerwała pajęcze sieci specjalnie dla niej przygotowane na okoliczność gości. Mali "spadochroniarze" wyjątkowo lubią to miejsce, może dlatego właśnie, że jest tam tak ciepło? Nikt nie chciałby usłyszeć tego co ja musiałem, po wejściu Mamci przez te cholerne sieci, których widać oczywiście nie było. Wytrzymałem owe "błogosławieństwa" i wparowałem do kuchni, bo pić mi się chciało. Mamcia szła za mną z wyciągniętą nad głową, złożoną parasolką i wymachiwała nią jak szermierz. Niewidzialne, cieniutkie pułapki już nie oplotły Mamcinej twarzy - zostały na parasolce. Po wejściu do kuchni zaniepokoił nas szum. Dziwny szum, przypominający syk. Trzeba było zrobić obchód domu, ale Mamcia postanowiła czynność tą wykonać, po zaliczeniu kibelka. Jeszcze do niego dobrze nie weszła a już rozpoczęła drugą turę owych "błogosławieństw" które słyszałem po przekroczeniu progu domu. Matka wrzeszczała i ryczała ze złości i rozpaczy. W łazience, nad kibelkiem unosił się strumień wody jak z fontanny, tryskając wesoło na ścianę i sufit, jednocześnie zalewając przybytek ulgi, o którym przez kilka godzin Mamcia tak mocno marzyła. Mokro było w całej łazience. Mały wężyk doprowadzający wodę do spłuczki, pękł w niewiadomy sposób.

Mało nie umarłem z głodu tak mi się dłużyło. Nareszcie ktoś rzucił hasło, że kolacja podana. Poderwałem się z werwą i pociągnąłem Mamcię w kierunku wspomnianej podanej kolacji. Nie było łatwo. Zanim dotarliśmy w labiryncie korytarzy, przed szwedzkim stołem, stała ekipa głodomorów. Pomyślałem: O Matko! Wszystko mi zjedzą! Idźcie sobie! Nie jesteście tak głodni jak ja. Ja mały jestem, to mało zjem, a taka wataha jak dorwie się do potraw, to dla mnie nawet miski do wylizania nie będzie! Stanęliśmy z Mamcią w kolejce do potraw. Obserwowałem pełne talerze jedzenia wynoszone przez Tatowych kumpli. Szli do długich, biesiadnych stołów, by tam spokojnie pochłonąć upolowaną w kolejce zdobycz. Wreszcie przyszła pora na nas. Mamcia nałożyła niezbyt wiele, jakby o mnie zupełnie zapomniała. Zanim wyraziłem znacząco, moje ubolewanie nad ilością potraw na jej talerzu, ta już ciągnęła mnie do stołu

 - Sten, pamiętasz swój domek? - Zapytałem mego towarzysza niedoli. -Tak, pamiętam. Na początku byłem kochany. "Puchata, biała kuleczka" - tak o mnie mówili. Podobałem się wszystkim. Moi ludzie nawet, się mną chwalili. Każdy chciał się ze mną bawić, głaskać. Dostawałem smakołyki i spałem w domu. Ale urosłem. Wtedy wygonili mnie  na dwór, że niby za duży byłem. Od tej pory musiałem pilnować podwórka i domu moich ludzi. Traktowali mnie, nie tak jak dawniej. Często byłem głodny i spragniony. Nikt już się mną nie przejmował." Ot - przecież to tylko pies" - mówili. A gdy straciłem wzrok, nie byłem potrzebny. Uważali, że jestem ciężarem i darmozjadem. Wzięli sobie nowego psa, a mnie wyrzucili z domu. Długo się błąkałem, aż ktoś znalazł mnie i trafiłem tutaj. Bałem się. Tyle obcych głosów, ludzi, których nie znałem, ale ulica była gorsza. Tam było strasznie.  W schronisku zawsze jest jedzenie i woda. Wychodzę na spacery i znowu jestem głaskany, jak kiedyś, gdy byłem " Puchatą , białą kuleczką "....                                                         

W lipcowy dzień, w roku 2011 do "Schroniska dla bezdomnych zwierząt" w Opolu trafił średniego wzrostu kundelek. Nie grzeszył urodą. Czarny, trochę podpalany na klatce i zmierzwioną sierścią na plecach. Ni to terier, ni to... no właśnie, co? Po prostu KUNDEL. Biedak miał on wówczas 5 lat. Jego przyszłość nie malowała się w barwnych kolorach. Szanse na adopcję miał znikome.

Nie ma ludzi doskonałych, tak samo jak psów.  To historia o tym jak zaliczyłem wpadkę towarzyską.  Moja Mamcia zabrała mnie na spacerek.                                                                                              Szliśmy uliczkami miasta. Słoneczko przygrzewało. Wiosna prezentowała swoje piękno zdobiąc skwerki, pierwszymi kwiatami. Na wysepkach i klombach, kolorowe główki krokusów cieszyły oczy. Uwielbiam tą porę roku, może dlatego, że następuje po kilkumiesięcznych słotach? A może dlatego, że jak większość zwierząt, urodziłem się wiosną. Mamcia zresztą także, choć jak zwierzak nie wygląda.  Szedłem z Mamcią tak jak lubię, powoli i odczytywałem wszystkie murkowe wiadomości.  Mamcia oglądała wiosenne wystawy sklepowe, słowem: każdy robił to co lubił. Doszliśmy do Mamci ulubionego sklepu z fajnymi ciuchami, torebkami i biżuterią. Powiecie pewnie: - "zwyczajny babski sklep?"  Nieee! Nic podobnego. To był sklep z duszą.   

Na początek chcę wam opowiedziec o jednej z moich początkowych podrózy. do Trippstadt , Koblenz i Strasburga . Tą trasę przejechałem motorem w 4 dni. Zapraszam Maruś - adopciak

Pół do ósmej Mamcia wstała i poszła zrobić kawę. Weszła do pokoju gdzie na kanapie siedział Tatko. Był w stanie uniemożliwiającym jego identyfikację.    Z prawym okiem sino-krwawym i tak opuchniętym, że nie było wiadomo czy je ma, łypnął na Mamcię tym, które było widać, czyli lewym. Prawa strona twarzy Ojca w kolorze sino-granatowym nosiła ślady starcia z płytami chodnikowymi. Głowę na górze też sobie porysował, choć nie bardzo było to możliwe, biorąc pod uwagę grawitację, ale o tym nie wiedział i wykonał. Usta spuchnięte. Prawa ręka, w kolorze również sino-granatowym pasującym do reszty, wisiała na jakimś pasku, który oplatał Tatowy kark. Spodnie porwane, kolano pokrwawione. Kostki obu rąk odrapane.    Prawo ziemskiego przyciągania w trakcie lotu ojca z roweru, musiało bardzo silnie oddziaływać w miejscu, w którym Tatko stoczył tak nierówną walkę o przetrwanie, gdyż wyglądał strasznie.   Mamcia miała ochotę Ojcu dołożyć, ale jej szlachetność nakazywała nie kopać leżącego, mimo iż wciąż brzmiał jej w głowie tytuł filmu "Czyż nie dobija się koni?".    Przemogła się i podeszła do Tatki.     - Co się stało? - zapytała     - Wypadek - odpowiedział inteligentnie, jakby jego sponiewierana „karoseria” była wynikiem „Tańca z gwiazdami”

Zająłem swój przyczółek - fotel, a własciwie to Mamcia mnie tam wsadziła. Robi tak od czasu zaburzenia mojej estetyki wizualnej. Nie raz próbując wskoczyć na łóżko czy fotel , poznawałem prawo Newtona. Przyrost gruczołu tłuszczowego nie pomagal mi w osiągniecu celu i wredna grawitacja zawsze dawała o sobie znać. Generalnie to nie moja wina, że talia mi zaginęła. Gdyby Mamcia gotowała beznadziejnie mógłbym wyglądac jak chart na wybiegu. To przez nią idę w kierunku osiągnięcia idealnego kształtu - kuli, nie sam zresztą i nie wiem, który z nas prowadzi w tym wyścigu, Tatko czy ja?    Przyjąłem pozycją horyzontalną obserwując poczynania Mamci.Usiadła przed komputerem. Organicznie go niecierpię, bo zawsze odwraca jej uwagę ode mnie. Teraz również, więc nie patrzac wcale na mnie skrupulatnie czytała opisy psich charakterów. Konsultowała się z ciocią Dorotką i z ciocią Asią oraz Alicją. Wreszcie zamyśliła się na dłuższą chwilę aż spłynęła na nią światłość i wybrała. Najodpowiedniejszym psem i najbardziej polecanym z tych, które wybrał wujek Patrick, był Bandi. 

Wszedłem do domu, a za mną Toluś. Zaciekawiony rozglądał się po mieszkaniu. Panował tu niemiłosierny upał. Tatko w swojej troskliwości postanowił nie otwierać okien. Chyba obawiał się przeziębienia.  Na zewnątrz było tylko 28 stopni. W mieszkaniu termometr wskazywał 34 kreski - nie, nie popsuł się.    Mamcia z braku powietrza rzuciła się do okien. Otworzyła wszystko na przeciąg. Trudno było wywietrzyć, bo wiatru chroniczny brak, ale po pół godziny temperatura zaczęła spadać. Ciśnienie Mamci też spadało. Walczyła w domu nie tylko z upałem, lecz także z porządkiem w kuchni. W łazience lepiej nie było. Zamiast swoich cudnych kwiatów, ujrzała bagienne kompozycje. Brunatne, zgniłe resztki, onegdaj pięknych grudników, moczyły się w donicy. Na balkonie, dla urozmaicenia otoczenia, Tatko postawił na kompozycje pustynne. Tu i ówdzie, sterczały suche liście i zaschnięte kwiaty pelargonii. Hortensja smętnie zwiesiła swoje listki, ale jeszcze żyła, więc Mamcia podjęła natychmiastową akcję ratunkową, biegnąc co tchu po wiadro z wodą. Tatko stał osłupiały, oczywiście nie wiedział o co Mamci chodzi??? Przecież to takie trudne i nie do ogarnięcia dla faceta w wieku sześćdziesięciu jeden lat. Młody jest (duchem), to jeszcze się nauczy - w przyszłym wcieleniu...może.     Brudno wszędzie, ale kto by tam sprzątał? Tatko z pewnością nie.  Mamcia nic nie mówiła, tylko biegała z jednego miejsca na drugie, a to ze szmatą, a to z konewką. Chyba jeszcze trzymała ją adrenalina po podróży, bo nie wiem skąd miała tyle energii? Jakby nie było, 12 godzin w upale i skupieniu na drodze, dały nam w kość i z reguły, każdy potem chce odpocząć. Mamcia nie chciała.    Naprawdę obawiałem się o stan jej zdrowia. Myślałem, że mogłaby się już przyzwyczaić do takich widoków. Zawsze jest tak samo, gdy ojciec zostaje bez opieki. Nie przyzwyczaiła się.    

Toluś był białym w czarne łaty z rudobrązowym paskiem przy pyszczku, prawie Jack Russelem - rozmiar XXL. Miał problemy ze wzrokiem. Co mu było? Nie wiadomo. Schronisko nie miało wystarczających funduszy, by sprawdzić oczka Tolusia we wrocławskiej klinice. Brutalna rzeczywistość. Tyle dowiedzieliśmy się o Tolusiu. O chorobie związanej z oczkami, wujek Partyck wiedział i zupełnie go to nie zraziło. Chciał Tolka i już. Wszyscy byliśmy szczęśliwi, że ten przemiły piesek będzie miał swojego człowieka i fajny dom  z kumplem, gdyż wujka często odwiedzał mały shitzu imieniem Max.   W schronisku, wizytę zapoznawczą z Tolkiem mieliśmy wcześniej umówioną i pojechałem tam z Mamusią i Emilką - wnuczką Mamci.  Tolek już na nas czekał. Chodził na smyczy z panią wolontariuszką oraz ciocią Dorotką, znaczy: panią kierowniczką. Obwąchałem Tolusia, Tolek mnie i „pierwsze koty za płoty”. Podpisaliśmy pakt o nieagresji. Tolek był miły. Wodził oczami, pilnie wszystko obserwując. Śmiesznie przekrzywiał głowę i wpatrywał uważnie w człowieka. Miałem wrażenie, że Tolek ma zeza, ale to była moja, niczym niepoparta teza

Chodziłem za Mamcią dzielnie, kontrolując czy wszystkie czynności dobrze wykonuje? Wykonywała dobrze.   Wniosła walizki i torbę z jedzeniem - moja ulubiona!   Z ukochanej torby wyjęła ostatnie kanapki, dwa kawałki sera i kawałek kiełbaski dla mnie. To wszystko Mamcia chciała włożyć do lodówki i przetarła ją jakimś świństwem co w oczy gryzie, aby "świeżo pachniała". W tej kwestii mamy odmienne poglądy. Dla mnie po tym lodówka śmierdziała niemiłosiernie, dla niej przedtem. Trudno w takich wypadkach znaleźć kompromis.   Po zabiegach higienicznych Mamcia włączyła lodówkę i nagle ... ciemność ogarnęła wszystko - ta "egipska" i wtedy usłyszałem:  - "Wywaliło korki"! - ryczała wściekła Mamcia.     Rozglądałem się wokół, ale było ciemno i nigdzie korków nie widziałem. Może pod kredens wpadły? Ponoć wywaliło te, o których mi Mamcia kiedyś mówiła, że do działania komputera są potrzebne, żebym na Facebooku mógł gadać, więc intensywnie ich szukałem.   "Wywalone korki" sprawiły, że Mamcia była w szoku, bo inaczej nie wytłumaczę jej zachowania. Znowu wydobyła z siebie jedno słowo i jedno zdanie. Brzmiało ono: " O j.p.d...!!!"  rycząc przy tym jak wściekła lwica. Wypowiedziane słowo nie było godne naśladowania, toteż go nie zacytuję.