Blimsien

Cześć Droga! Dawno nie pisałam, to prawda. Ostatnio mało mam czasu dla siebie i ciągle jestem w twórczym kołowrotku (nawet to lubię). Tu na warsztatach, tam na wyjeździe, nieustannie w jakimś procesie, procesiku, wielkiej zmianie. Tak bywa, tak jest. Kiedy dopychałam nogą jedną z pięciu toreb z rzeczami na sesję zdjęciową do nowej książki, do drzwi zadzwonił kurier. Pobiegłam otworzyć.

Wypróbuj techniki, które sprawią, że przestaniesz zaciskać szczęki i napinać barki, czyli odrobina relaksu dla skołatanych nerwów i... tkanek.

Cześć, u mnie końcówka roku jest zawsze refleksyjna, a u Ciebie? Grudzień to dla mnie czas przemieszczania się pomiędzy domami moich bliskich, przyjaciół, rodziny, a w tym roku z powodu spraw rodzinnych jest jeszcze bardziej wypełniony nerwową ruchliwością i przemieszczaniem się. I chociaż nie ma drugiego takiego miejsca jak własny dom… ja jestem z tych, którzy wynajmując na wczasach pokój na pięć dni, mówią „idę do domu”. Dziś mnie to zatrzymało.

Zostawiam list z sierpnia o prztyczkach w nos, odpoczynku i oczekiwaniach.

Bezpieczna przestrzeń, w której można podzielić się radością, rozterką, zajawką lub znaleźć swoje partners in crime jest WAŻNA! Wiedzą o tym gangsterki, które w ramach gangów realizują swoje projekty artystyczne, chwalą się warsztatmi, szukają współlokatorek czy życzliwego ucha lub... chcą się podzielić swoim doświadczeniem. Osobiście dbam o kulturę wypowiedzi i szacunek w obu GANGACH. Chodź do nas <3

No właśnie, dzisiejszy list będzie o zaufaniu. Ufasz sobie? Co to dla Ciebie znaczy? Myślę, że ufanie sobie to całe szerokie spektrum. Ufam swoim wyborom spożywczym. Ufam przeczuciom płynącym z głębi brzucha. Ufam intuicji. Ufam swoim potrzebom. Tego przecież jest tak dużo! Ja dopiero odkrywam, że nie ufam sobie. Serio! Są takie płaszczyzny, na których to dla mnie łatwe, ale jestem lękowa, a to rodzi duże predyspozycje do kojenia się… nadmierną kontrolą. Vata-pitta speaking here! Rozplątuję powolutku te schematy, rozpuszczam je i o jednym z nich będzie ten list. Może weźmiesz z mojego doświadczenia coś dla siebie?

Cześć, wiesz, tak sobie myślę, że ludzie szukają przewodników duchowych, kursów, książek, a często nie doceniają własnego życia, napotykanych trudności i spotykanych ludzi, jako lekcji duchowości. Jakby wszystko musiało być takie wzniosłe i okadzone dymem zagranicznego kadzidła (które tak btw lubię). A ja uważam, że najwięcej wyciągnąć możemy właśnie z codziennych sytuacji, jeśli tylko uznamy je za podarunek, a nie brzemię. To było może bardziej o trudnościach, a przecież niektóre lekcje są miłe i gładkie, jakby serwował je sam Paulo Coelho (i im jestem starsza, tym mniej mnie śmieszy darcie łacha z tego autora, bo może i sadzi truizmy, ale ile z nas na co dzień właśnie o tych wyświechtanych banałach zapomina?). Opowiem Ci taką historię.

A może to się nazywa stoicyzm? O wyzwalaniu się z powinności rodzinnych i narodowych i o odwadze, do bycia zadowoloną i pozytywną.

Spokój jest najbardziej niedocenianym w naszej kulturze stanem. Myślę o tym ostatnio dużo, również przy okazji nadchodzącego (a może już istniejącego) kryzysu. Być może trzeba będzie porzucić rozrywkę, która stanie się jeszcze droższa — kino, jedzenie w restauracjach, drinki z palemką, teatr i tak dalej. Mam wrażenie, że przez dwa lata pandemii bardzo odzwyczaiłam się od rozrywki, przestałam jej łaknąć i potrzebować. Byłam jak osoba dawniej uzależniona od cukru i śmieciowego jedzenia, która po przymusowej diecie czuje słodycz marchewki i batata i ani myśli wracać do batonów pełnych utwardzonych tłuszczy i mieszanki cukru z syropem fruktozowo-glukozowym. Przez te dwa lata nauczyłam się cieszyć domowymi posiadówkami, spacerami po lesie i łące, czytaniem książek, ruchem mojego ciała, bliskością z innymi. Proste, małe życie okazało się dla mnie najsmaczniejsze. Mój układ nerwowy odzwyczaił się już od rozrywkowego stylu życia, więc jestem pewna, że kiedy zajdzie taka potrzeba nie będzie to dla mnie problem, by żyć jeszcze prościej. Nie ukrywam jednak, że...

Cześć Droga, wczoraj zapytałam na instagramie mamy, jak dbają o siebie. Przez długi czas żyłam w przekonaniu, że moje treści nie nadają się dla mam. Po pierwsze sama nie mam dzieci, co daje mi o wiele więcej czasu i pieniędzy, po drugie, mam znacznie mniej zobowiązań i większe pole manewru. Może więc moje sposoby na dbanie o siebie są irytujące? Żyłam w tym przeświadczeniu wiele lat, aż w końcu spotkałam się z ostrym protestem matek. Okazało się, że tak naprawdę wszystkie potrzebujemy dbać o siebie tak samo. Potrzebujemy jeść odżywcze jedzenie, wysypiać się, mieć czas się ponudzić, zadbać o swoje ciało i piękno, relację romantyczną, przyjaźnie i mieć chwilę na swoje hobby. Niektóre mamy wymieniały pływanie, bieganie lub zorganizowane zajęcia sportowe, inne drinka z palemką i spotkanie z przyjaciółkami a jeszcze inne samotny seans w kinie. To oznacza, że sposoby, które pokazuję, mają sens dla nas wszystkich. To, co nas różni to sposoby, na jakie robimy sobie miejsce, by zadbać o te potrzeby. A może wcale nie?

Ostatnio znajoma zwróciła mi uwagę, że często staram się pomagać innym, być użyteczna, dzielić się wartością i że ona widzi w tym strategię ucieczkową. Ależ, od czego miałabym uciekać? Od siebie — odpowiedziała.

Jest bardzo wiele rzeczy, na które nie mam wpływu. Pogodziłam się z tym. Wiele rzeczy, których nie wiem i nigdy się nie dowiem, bo prawa ustanawiają ludzie, którzy mają taką władzę i połączenia, że dla szaraczka jest to nie do pojęcia. Można starać się zachować zdrowie, ale też nikogo nie ominie śmierć, ani okazjonalna choroba. Tak to już jest. Myślę, że od początku wybuchu pandemii stoczyłam już tyle wewnętrznych konfliktów, gdzie stoicki spokój przeplatał się z paniką i chęcią kontrolowania, z której nic nie wyszło, bo doprawdy, niewiele jesteśmy w stanie kontrolować.