Kronika Konika

Ilekroć patrzę na obrazy pędzla szwedzkiego artysty Nicka Alma to jestem pewien, że obserwuje on świat przez pryzmat pamięci aktywnej, gromadzi w umyśle cenne postrzeżenia, które stanowią osobliwy magazyn imaginacyjny, z niego potem wydobywa jak z szafy rekwizyty, czyli to, co chce namalować. Osobiście, gdy po raz pierwszy spojrzałem na obrazy autorstwa Nicka Alma pomyślałem sobie, że musi to być artysta, który w starym stylu podchodzi do sztuki, najpierw bacznie obserwuje, potem długo myśli o tym co dostrzegł, zaś na końcu sięga po pędzel. Kiedy przeczytałem pierwsze wywiady z artystą wiedziałem, że w mojej obserwacji nie pomyliłem się.

Przyznam się, że patrząc na obrazy Nathalie Picoulet mam wrażenie, że artystka dzieli się z nami czymś deficytowym, swoistym luksusem. Bo z jej obrazów emanuje ogromna elegancja połączona ze spokojem, i wewnętrzną pogodą ducha, prezentowane na obrazach kobiety promieniują naturalną zmysłowością, nie wystudiowaną i teatralną, emanują też erotyzmem, ale bez cienia wulgarności, nie są bezwstydne i prymitywne, lecz kobieco piękne i delikatne.

Brad Kunkle mieszka na Brooklynie w Nowym Jorku i znany jest w świecie sztuki ze swojego wyjątkowego zastosowania złotych i srebrnych aplikacji we współczesnym malarstwie olejnym

Obrazy Alexa Flinta trudno przypisać do określonej epoki. Stroje kobiet ze strzelbą w dłoni są ponadczasowe, mogły być noszone w XIX wieku w Ameryce, jak również współcześnie w dowolnym mieście Azji czy Europy. W tym sensie jego prace są ponadczasowe, są połączeniem klasyki i współczesności. To, co zasługuje na szczególną uwagę, to tematyka obrazów Flinta. Bo kiedy patrzymy na portretowaną w starym stylu kobietę stojącą przy otwartym oknie ze strzelbą, czy na dziewczynę, która próbuje zjeżdżać na sankach ze stromych schodów, czy na portretowane dziewczyny, które w szczerym polu stoją z łopatą nad czymś, co przypomina przykryte prześcieradłem zwłoki, to skojarzenia nasze idą raczej w stronę Dzikiego Zachodu, a nie Doliny Loary.

Kiedy po raz pierwszy zetknąłem się z malarstwem Ai Xuana urzekł mnie ukazany z niezwykłym wyczuciem tybetański krajobraz i na jego tle portrety mieszkańców tego Dachu Świata. W ich obliczach widać pewien hart ducha, ale także jakąś formę samotności i kruchości życia.

Kiedy po raz pierwszy spotkałem się z malarstwem Peregrine’a Heatcote’a miałem wrażenie, że artysta zaprasza mnie właśnie w podróż do świata, który bezpowrotnie przeminął. To zaproszenie było nie lada gratką, bo nie dość, że zostałem zaproszony w podróż, to na dodatek propozycja podróży była wyjątkowo ekscytująca, bo artysta zapraszał do krainy, w której króluje elegancja i styl, kobiety są zmysłowe i ponętne, ale bez cienia wulgarności, są nienagannie ubrane, zaś każdy mężczyzna jest uosobieniem dżentelmena. A wszystko to w doskonałej scenerii luksusu, okazałości i przepychu. Kto nie chciałby odbyć takiej podróży?