Strategy&Future

Historia oddziałów najemnych, obecnie znanych pod angielskojęzycznym skrótem PMC (Private Military Companies) jest prawdopodobnie tak długa jak historia konfliktów zbrojnych. Do najbardziej znanych w świecie na pewno można zaliczyć gwardię wareską utworzoną przez bizantyjskiego cesarza Bazylego II Bułgarobójcę pod koniec X w., włoskich kondotierów, którzypojawili się w latach 60. XIII wiekuwItalii, oddziały zaciężnych Szwajcarów czy landsknechtów siejących postrach na polach bitew Europy XVI w.

Ostatnio na łamach Strategy&Future Krzysztof Uchnast rzetelnie opisał polski imposybilizm w kwestii budowy elektrowni jądrowej. Chciałbym do tej analizy dodać szerszą perspektywę, pokazując więcej uwarunkowań czy sił, które – nomen omen – rozsadzają polską elektroenergetykę.

Niedawno opublikowany w S&F artykuł Marka Budzisza dotyczył raportu brytyjskiej organizacji RUSI na temat działań powietrznych podczas obecnego konfliktu ukraińskiego [1] [2]. Niniejszy artykuł do pewnego stopnia można potraktować jako jego uzupełnienie.

Prawdziwe, dogłębne reformy odbywają się w momencie, kiedy nie ma już innego wyjścia i dany podmiot stoi przed alternatywą: przestać istnieć albo się zreformować. Podobnie rzecz się miała z Królestwem Prus doby wojen napoleońskich.

For a long time, the Turkic World formed a continuous historical and cultural space from China to Europe without the capacity to be a real geopolitical player in Eurasia, but under the leadership of Turkey, the Turkic World is today shaping a new geopolitical reality in Eurasia.

Oprócz „partii wojny” w rosyjskim establishmencie ukształtował się również drugi nurt, znacznie bardziej amorficzny, niezorganizowany, będący w gruncie rzeczy bardziej stylem myślenia niż działającą frakcją. Niektórzy analitycy nazywają go „obozem milczenia” [1], inni „zwolennikami pauzy strategicznej”, czyli zawieszenia broni na Ukrainie [2].

Rozpoczęty w 2017 r. przez administrację Donalda Trumpa program Artemis zakłada powrót do eksploracji Księżyca w pierwszych dekadach XXI w. Jego nazwa nawiązuje symbolicznie do misji księżycowych z XX w., gdyż Artemis (pol. Artemida) była w mitologii greckiej bliźniaczą siostrą Apolla. W ramach tego programu człowiek postawi stopę na Srebrnym Globie po raz pierwszy od misji Apollo 17 w 1972 r. Program Artemis realizuje NASA wraz z trzema agencjami partnerskimi: Europejską Agencją Kosmiczną (ESA), Japońską Agencją Badań Kosmicznych (JAXA) i Kanadyjską Agencją Kosmiczną (CSA).

Wielu ekspertów jest zdania, że ten rok będzie w dziejach Federacji Rosyjskiej przełomowy. Aleksander Motyl, profesor politologii na uniwersytecie Rutgers, jest zdania, że nieprzygotowanie się Zachodu do scenariusza załamania się państwowości Federacji Rosyjskiej byłoby świadectwem „niebezpiecznego braku wyobraźni”[1].

Zespół S&F zajmuje się sprawami szeroko pojętego bezpieczeństwa międzynarodowego. W skład takich zagadnień wchodzi m.in. wiedza z zakresu wojskowości, historii oraz infrastruktury transportowo-logistycznej, której pochodną są zdolności tzw. connectivity danego państwa.

Gdy w kosmosie pojawił się Sputnik, koszt wyniesienie kilograma cargo na orbitę okołoziemską był dosłownie niebotyczny. Z czasem, wraz z amerykańskimi programami Merkury i Apollo oraz lądowaniem na Księżycu w 1969 roku, koszt ten spadł (przede wszystkim dzięki potężnej rakiecie Saturn 5) do 10 tysięcy dolarów za kilogram ładunku wynoszonego na niską orbitę. I taki pozostawał przez kolejne 40 lat. Szokujące, prawda? Ale około 10 lat temu coś drgnęło. Stało się to dzięki rozwojowi przemysłu New Space, a przede wszystkim za sprawą SpaceX i Elona Muska, który wszedł dynamicznie do gry ludzi o kosmos.

W czerwcu zaatakowano niektóre z rosyjskich platform gazowych mniej więcej w połowie drogi między Krymem a Wyspą Wężową, co niewątpliwie było spowodowane spadkiem możliwości obrony przeciwlotniczej tego obszaru. Strona ukraińska nie potwierdziła tych ataków. Nie wiadomo także, w jaki sposób uszkodzono rosyjskie platformy [5] [6]. Być może dokonały tego Bayraktary TB2.

Białoruś – najważniejsze państwo dla bezpieczeństwa Polski. Część 4