Jarek Holden

Przecież Grzegorz Filip nie wypadł sroce spod ogona? Ale literatura i polityka to fatalne dyscypliny, gdy się je połączy, zwłaszcza gdy na okładkach „Nowych Książek” gościli politykierzy i funkcjonariusze, a nie wybitne postaci literatury (czasami…).

Bianka Rolando jest świetną poetką. Nie od dzisiaj. Nie od wczoraj. „Abrasz” powinno się przemielić i wydrukować ponownie. Trzcionka czternastka, wymiary brulionu i pozostawione niezadrukowane strony, by móc notować, zapisywać.

Jest to trochę spójne z tym, co zrobił Marcin Dymiter w „Notatkach z terenu” (o książce napiszę w przyszłym tygodniu). On stwarzał, wyławiał, dźwięki. W kolejnych miejscach dostojnie lub z przekorą dowiadywał się czegoś o świecie i o sobie. Tomasz Dalasiński robi to inaczej, a jednak w sposób siostrzany. Interseksualny. Zawadiacka melancholia! Podstępne to wszystko!

Instrumentarium użyte przez pisarza, bardzo często występuje w horrorach. Zatem może to jest horror liryczny?

A może łatwiej powiedzieć: TOŻSAMOŚĆ! Gdzie ona się podziała, gdzie została rozmieniona, sprzedana, wymieniona?! I po co, i na co, i dlaczego? Tom „Brat Karl” jest przepełniony czasownikami i przymiotnikami. Ma ręce i nogi poezji. Posiada pompę ssącą o nazwie serce. Jednak to, co chwyta za gardło i drapie po duszy jest nieokiełznane, nienazwane. Kryje się między jedną a drugą strofą. Mgła, cień, duch, brat……………… Karl! O dwóch twarzach, w dwóch okładkach.