Jarek Holden

Tylko z pozoru błahe opowieści, ale czy sny są nieistotne? Czy da się zapomnieć wojnę, stratę, ból i rozpędzić samotność niczym poranną mgłę? Jest w tym zbiorze oniryczny sznyt, uważność dla szczegółów, świadkowanie rzeczywistości prostej, która w tajemniczy sposób porusza kruchość życia. Literackie miniatury, jak etiudy, fotografie wskazujące, że wszystko ma swoje konsekwencje. Słowa graczy; w jednym szeregu stoją wygrani i pokonani, a obok chmara statystów. Zwięzłość bólu, rozczarowań i pojedynczych triumfów.

Czy Mudiflof ma w sobie magnetyzm, czy powoduje strach przed wysłaniem listu, wykazania się inicjatywą? Dlaczego Philip, mężczyzna, którego kochała Olivia, musiał wyjechać i zając się nagrywaniem reklamówek dla nadmorskich kurortów? A co z Colinem, tym blondynem, który był tak bliski dla Jaspera? Co doprowadziło do wiecznej rozłąki, do ucieczki jednego i trwania w miejscu drugiego?

Stine Pilgaard, Zuzanna Zywert, Wydawnictwo Pauza, tożsamość, Dania, efleksjeai,Jarek Holden-Gojtowski,

Gdybym obudzony w nocy miał powiedzieć tylko dwa słowa o książce „Otwarte wody”, to wymieniłbym nazwiska Szekspira i Allena.

Wziąć tu wszystko pod lupę jest zadaniem godnym detektywa. Komponenty tej prozy są niezliczone.

„Klasztor” i „Żałoba” to teksty, które czytelnika poruszają, momentami wzruszają, ale przede wszystkim skłaniają do refleksji. Wspomnienia okrążają i duszą świadomość. Tożsamość zaniepokojona i jest przedmiotem rozważań; fakty kontra wyobrażenia!

„Wszystko”, czyli „nigdzie”. Wszędzie, czyli nic. Pomieszanie stanów i czasów. Relacji kobiety i starszego mężczyzny. W narracji pojawiają się kobiety, faceci. Są czynności. Jest życiowy landszaft. Ale najważniejsze jest MIEJSCE. To pierwsze to ostatnie. Dom rodzinny, który nigdy nie mógł pomieścić rodziny.

Małgorzata Gralińska, tłumaczka tej książki, wykonała wspaniałą pracę. Bo widać, bo czuć, że to nie jest „tylko przekład”. To napisanie po polsku tej bałkańskiej, jugosłowiańskiej, europejskiej historii.

Skróciłbym książkę, gdzieś o trzydzieści stron. Ale kiedyś chciałem ciąć Goethego, Manna, Iwaszkiewicza i Andrzejewskiego, zatem nie słuchajcie mnie – tylko czytajcie. Czytajcie „Matkę na obiad”! Do Rotha też możecie wrócić, bo zawsze warto przeżyć to po raz wtóry…

A może łatwiej powiedzieć: TOŻSAMOŚĆ! Gdzie ona się podziała, gdzie została rozmieniona, sprzedana, wymieniona?! I po co, i na co, i dlaczego? Tom „Brat Karl” jest przepełniony czasownikami i przymiotnikami. Ma ręce i nogi poezji. Posiada pompę ssącą o nazwie serce. Jednak to, co chwyta za gardło i drapie po duszy jest nieokiełznane, nienazwane. Kryje się między jedną a drugą strofą. Mgła, cień, duch, brat……………… Karl! O dwóch twarzach, w dwóch okładkach.