Jarek Holden

Mikroopowiadania, miniatury to coś, co mnie „bierze”, co mnie chwyta za gardło. Dlatego w tym roku TY.TU.Ł będzie miał swój almanach krótkich form i z wielką radością przyjąłbym każdy tekst zawarty w nowej książce Moniki Mostowik.

Być albo mieć... A oczy mówią, że dni są dokonane… Sarkastyczny narrator podsumowuje życie. A ktoś je dopowiada. Hamlet w wersji soft i „Wilk stepowy" w wersji dla niezdecydowanych (może innym razem odbiorę sobie...).

Przyjechałem do centrum wydarzeń, do Jabłonowej Panicy i zupełnie się pogubiłem. Zmiotła mnie fala zdarzeń. Maligna epizodów. Kornélie to materiał na kilka powieści. Na kilkanaście.

Filmowo. Każda scena pachnie chemią fotograficzną. Nie jest to jednak zakład szybkich odbitek z maszyny C-41. To obrazy na szkle; kolodion.

„Olive Kitteridge”, produkcja powstała na podstawie książki Elizabeth Strout wydanej w Polsce dwukrotnie pod tytułami: „Okruchy codzienności” z 2010 roku. Książkę czytałem i nie byłem jej zwolennikiem. Mam nadzieję, że z upływem czasu będę większym zwolennikiem „Życia pośmiertnego zwierząt futerkowych”.

Schmerz — pain — боль — la douleur — כְּאֵב —… ból. I ryk kibiców, śmiech żołdaków, syczenie (ledwo słyszalne) gwałconych kobiet…Dzieci porzucone, wyrzucone, rozrzucone!

Książka ma fatalną promocję. Na obwolucie napisano „nowomową”, że książka nagrodzona i wyróżniona; dlatego drukowana. Cóż za banał! Cóż za krach!

Jessica Au w swojej miniaturowej powieści mówi nam o tym, co w życiu istotne, a co umyka w codziennej gonitwie.

Sceny „z wczoraj”, pojedyncze kadry rodzinne i język starej Anglii to trójząb, który atakuje czytelnika podczas lektury. Trzy szpikulce, które trzymają czytającego za gardło od początku do końca tej skromnej fabuły. Niby nie dzieje się nic, ale tak naprawdę lawina nadciąga. Leniwy, acz smutny obraz staje się coraz mocniej wyrazisty. Dylematy ojca, męża, przedsiębiorcy.

„Głosy kobiet” to oparta na prawdziwych wydarzeniach powieść przedstawiająca historię kobiet, które mimo dramatycznych okoliczności upomniały się o prawo do decydowania o sobie.

Książka jednak ma jeden walor, który wciąga i jest na tyle nietresujący, że nie można zlekceważyć tych rozmów. Rozmówczyni Agaty Twardoch naprawdę są niesamowite. I bez znaczenia wówczas jest to, czy powiemy „pani architekt” czy architektka.

Książkę przeczytałem, bo dostałem ją od jednej pisarki, a kolejna zachęcała mnie, bym się z tym pisaniem zmierzył. Zrobiłem to. I nie do końca żałuję, bo gdy znowu usłyszę, że Dawid Grosman to dobry pisarz, to zapytam: - A czytałaś, czytałeś „Gdyby Nina wiedziała”? To pytanie jest koronnym dowodem, że nawet nieźli autorzy piszą czasami tylko dlatego by coś wydać, a nie dlatego by COŚ NAPISAĆ!